Kurt Vile & The Violaters in Caprera

Sfeervol optreden doet jaren 60 en 70 herleven

Bij Kurt Vile is het altijd afwachten hoe de pet staat. ‘Dertien in een dozijn’ optredens worden afgewisseld met concerten die door bezoekers als ’magisch’ worden ervaren. De plek van het optreden kan alvast niet meer stuk: Caprera, een van de mooiste openluchttheaters in Nederland. Ruisende bomen, kwetterende vogels en een vijver waarin de kikkers kwaken en waarboven libelles rondjes vliegen. En als, naast het humeur van Kurt Vile, ook het weer nog meewerkt zijn alle ingrediënten voor een mooie avond aanwezig. En dat wordt het, mooi en vooral sfeervol.

Zou Kurt Vile jaloers zijn op zijn oude maatje Adam Granduciel die met The War On Drugs dit najaar twee keer in de AFAS Live staat? Als dat zo is, dan laat hij daar vanavond weinig van merken. Sterker nog, Vile is vanavond in een opperbeste bui. ‘Hi folks, you’re looking great’, klinkt er vanaf het podium na de eerste vier nummers. Maar dan wel weer onmiddellijk gevolgd door ‘But how do you feel?’, want het blijft natuurlijk wel Kurt Vile.

Onberekenbaar en altijd bereid om mensen op het verkeerde been te zetten. Maar vanavond overheerst de liefde; de liefde vanaf het podium naar het nagenoeg volle Caprera (‘You’re beautiful, I love you’) en vanaf het publiek naar de vier mannen op het podium (‘We love you too, Kurt’).

Liefde en melancholie

Met inmiddels zes albums op zak is er wat materiaal betreft genoeg te kiezen voor wat betreft het openingsnummer. Het wordt Jesus Fever van het album ‘Smoke Ring For My Halo’ uit 2011. ‘I pack my suitcase with myself but I’m already gone / I cringed myself with that atoning hell, but I’m already gone / I cleanse myself with vitamin health but I’m already gone…’.

Als deze set-opener wordt gevolgd door I’m An Outlaw van zijn meest recente, in 2015 uitgebrachte, album ‘B’lieve I’m Going Down …’ is de toon gezet. Het wordt, naast een avondje liefde, een avondje melancholie, zowel wat de teksten als de muziek wat betreft. Melancholie, gedrenkt in een jaren 60 en 70 sound, die het uitstekend doet in deze feeërieke omgeving.

Gevangen in spotlights

De betovering is het sterkst in het blokje solonummers precies halverwege de set, ingeklemd tussen Girl Called Alex van het album ‘Wakin On A Pretty Daze’ (2013) en He’s Alright dat is terug te vinden op het album ‘Childish Prodigy’ (2009). Eerst, gevangen in een web van witte spotlights, Freeway van zijn in 2008 uitgebrachte debuutalbum ‘Constant Hitmaker’. Daarna, in lichtbundels die het midden houden tussen blauw en groen, het nummer Runner Ups. ‘Sick of walkin’ so you took a wrong way train / Then you sat down and couldn’t get up / My best friend’s long gone but I got runner ups / My best friend’s long gone but I got runner ups / I don’t know if it’s real, but it’s how I feel…..’.

Maar ook het wat steviger werk wordt vanavond niet geschuwd. Voorafgegaan door een met applaus verwelkomde uitvoering van Dust Bunnies – door Kurt Vile aangekondigd met ‘this song is about a total loser; that loser is me’, gevolgd door een mompelend uitgesproken ‘I’m just kidding’ – volgen eerst KV Crimes (‘one of my favourite songs, because it has my initials in it’) en daarna het stevig rockende Freak Train, waarbij Jesse Trbovich zijn basgitaar verwisseld voor de saxofoon en Rob Laakso de meest onwaarschijnlijke geluiden uit zijn keyboard tovert.

Psychedelischer wordt het deze avond niet. Helemaal niet als Vile en zijn mannen kiezen voor het rustig voortkabbelende Wild Imagination als afsluiter van de reguliere set. Een nummer dat dan wel weer uitstekend past bij de relaxte sfeer vanavond.