Spannend album Amerikaans-Mexicaanse singer-songwriter
Na afloop van het optreden van de Amerikaanse singer-songwriter Jimmy LaFave in Doornroosje sprak ik met LaFave en een aantal bandleden waaronder drummer Bobby Kallus en bassist (en neef) Jesse LaFave. Als in dit gesprek ook LaFave’s label Music Road Records ter sprake komt krijg ik een exemplaar van het door Jimmy LaFave geproduceerde album ‘The Blessing And The Curse’ van de hier nog vrij onbekende singer-songwriter Lance Canales in handen gedrukt. Een naar blijkt verrassend goede plaat.
Jimmy LaFave
Op Jimmy LaFave’s in Austin, Texas gevestigde label Music Road Records staan wel meer boeiende artiesten en singer-songwriters onder contract waaronder Sam Baker, Garrett Lebeau, Jonah Smith, Hal Ketchum, Kevin Welch en dus ook Lance Canales. Laatstgenoemde bracht op dit label onlangs dus het verrassend goede en door Jimmy LaFave geproduceerde album ‘The Blessing And The Curse’ uit.
Met ‘The Blessing And The Curse’ heeft de Amerikaans-Mexicaans singer-songwriter Lance Canales een fraaie, maar bovenal spannende en sferische plaat uitgebracht. Ingegeven door het zware en donkere stemgeluid van Canalas, dat bij vlagen doet denken aan Nick Cave en een jonge Tom Waits, en de sterke, soms duistere teksten ademt dit album een zekere suspence. Op ‘The Blessing And The Curse’ staan dertien uiteenlopende tracks en zijn onder meer bijdragen hoorbaar van Eliza Gilkyson, Ray Bonneville, Joel Rafael en Jimmy LaFave.
Death Got No Mercy
De muziek van de uit Californië afkomstige Canales is te typeren als authentieke roots, folk en blues waarbij met name het bijzondere stemgeluid van Canales en het heerlijke (slige)gitaarwerk opvalt. Zoals in het lekkere up-tempo California Or Bust en het bluesvolle The Farmer en Weary Feet Blues. Maar ook in het meer ingetogen en zwaarmoedige Cold Dark Hole en het confronterende Death Got No Mercy met Jimmy LaFave op akoestische gitaar en prachtige vocalen van Eliza Gilkyson.
Speciaal is zeker ook Canales’ uitvoering van Deportee (Plane Wreck At Los Gatos) naar een in 1948 door Woody Guthrie geschreven gedicht dat eerder door vele grote artiesten is vertolkt waaronder ook Jimmy LaFave. Maar wat Canales’ uitvoering bijzonder maakt is dat hij in zijn vertolking namen noemt van omgekomen Mexicanen die in berichtgeving naamloos werden weergegeven als ‘Deportees’ (gedeporteerden).
Na het spannende Pearl Handled Gun grijpt Canales terug naar de onvervalste blues in Special Made en Sing No More om het album vervolgens knallend af te sluiten met Stomp It Out.
Tekst: Rick Warner
