(14-11-2019) Laurence Jones op zijn best in de Pul in Uden

Soms kan een carrière heel snel gaan. Zo ook het geval bij Laurence Jones. Al vroeg werd hij in Engeland gepresenteerd als de nieuwe revelatie in de bluesmuziek. Hij won niet voor niets al diverse blues-awards in zijn ‘home-land’. Vanavond laat Laurence Jones zich gelden in de Pul in Uden.

Een aantal jaren geleden speelde hij nog in kleine zaaltjes of café’s, waar ik hem voor het eerste zag.  Zijn huidige tour door Duitsland, Frankrijk, België en Nederland  brengt hem deze keer naar de grotere zalen. En zo las ik, de meeste zalen waren uitverkocht of in ieder geval goed gevuld en zo ook vanavond in De Pul in Uden. De zaal is niet geheel uitverkocht (het is een donderdagavond) maar Jones kan dik tevreden zijn met het aantal bezoekers, maar zeker ook met de sfeer.

Nieuw fenomeen in de Blues

Begonnen als een ‘three-piece’ band heeft Laurence Jones een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Hij is niet langer een support-act, maar behoort inmiddels tot de ‘headliners’ in zaal en/of festival (zie ook verslag Ribs & Blues). Hij werd in het hokje van de blues-rock geduwd maar is inmiddels meer in de blues dan in de rock en je hoeft geen liefhebber van de blues te zijn om het goed te vinden. Er wordt gezegd dat hij dan misschien niet op de wereld is gezet om de blues te vernieuwen maar ‘Who cares’.

De blues is de blues maar hij heeft deze wel weten te vermengen  met soul- en funkinvloeden en natuurlijk ook rock-invloeden. En dat betekent een lekkere sound door de hele avond heen. Misschien is wel pop-blues te noemen, want wanneer hij zijn Fender opentrekt en sublieme licks er uit haalt, dan moet je van goeden huize komen om de ‘groove’ niet te voelen.

Nieuwe bassist

Er staat nu een vijfmans formatie op het podium waardoor de muziek breder en voller is geworden. Mede door de inbreng van de hammond/piano en de backing vocals en het feit dat de band bestaat uit een gezelschap ras-muzikanten.  Phil Wilson op drums is de perfecte ritme sectie, Bennett Holland laat zijn hammond regelmatig met souplesse janken en sinds kort is zangeres Abbie Adigum van de partij. En dat is zeker geen verkeerde keuze gebleken. Want haar stem heeft zeker een absoluut meer dan toegevoegde waarde.

Sinds het uittreden van Greg Smith, ook een begenadigd muzikant,  is Jack Alexander Timmis toegetreden als vaste bassist van de Laurence Jones Band. Jack is bekend van Virgil & the Accellarators. Een band die een goede toekomst leek te hebben , maar helaas door privé-omstandigheden vroegtijdig ter ziele ging.

Funk, soul- en rockinvloeden.

Even na 21.00 uur staat Laurence en band op het podium. Het openingsnummer Stay is meteen raak en dan weet je dat het een lekkere avond kan gaan worden waarbij je maar een ding kan; stay! Met het tweede nummer I’m Waiting doet hij en de band er nog een schepje bovenop. Dan weet je ook dat de wurggreep is aangelegd en er deze avond geen ontkomen aan is, tot de laatste noot is gespeeld. Laurence klinkt erg goed op plaat (inmiddels al zes albums op zijn naam) maar als zo velen komt de met een brede glimlach getooide zanger/gitarist live het meest tot zijn recht.

Een spetterende blues-avond, met al gememoreerd, funk, soul- en rock invloeden en dat werkt verdomd aanstekelijk. De nummers zijn in de meeste gevallen afgepast met een kop en staart en worden in een rap tempo afgevuurd. Tussendoor ook nummers waarin hij zijn vakkundigheid op zijn gitaar laat zien en horen. Halfweg de set neemt hij plaats op een kruk om op zijn akoestische gitaar de bluessong Long Long Lonely Ride ten gehore te brengen. Het is stil in de zaal en dat is ook bij de prachtige ballad Mistreated en bij de ode aan zijn moeder Beautifull Place. Het nummer is subtiel, gevoelig en kundig neergezet.

Het meer dan prachtige What Would you do (werd als support tijdens een gig in Normandië gezongen door een kinderkoor – check https://www.facebook.com/laurencejonesmusic/videos/425548555028064/ ) mag met recht een topper worden genoemd.

Deze avond eert Laurence zijn muzikale invloeden als Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Zijn fantastische gitaaraanval op All Along The Watchtower zal Hendrix daarboven met een glimlach op zijn gezicht hebben aangehoord, en eveneens met het machtige Thunder In The Sky.

Afgesloten wordt met Everything’s Gonna Be Alright en na vanavond weet ik dat zeker dat dit het geval zal zijn met de Laurence Jones band.  En Laurence zelf? Hij is dit jaar genomineerd door Music Radar voor de beste bluesgitarist van 2019!

Een concert bijwonen is meer dan de moeite waard. De goedlachse Laurence heeft top-muzikanten om zich heen weten te verzamelen. Ik kan met zekerheid stellen “The Blues Is Still Alive”.

Tekst :Benno Arends || Foto’s :Martin van den Tweel