Leif de Leeuw Band in Roepaen

Hemelse bluesklanken in voormalig klooster Roepaen

Blues@Roepaen wordt zes maal per jaar door de organisatie van Roepaen in het leven geroepen. Vanmiddag zijn wij aanwezig in de ‘Nightclub’ van het voormalige klooster uit 1881 om de emotie van de blues binnen te laten komen door de viermansformatie Leif de Leeuw Band met in het voorprogramma Meryn Beverlander.

Het is aan de driemans alternatieve bluesrock formatie rond gitarist en zanger Meryn Bevelander de taak om met stevige gitaarriffs, rauwe baspartijen en dito drumsolo’s de langzaam volstromende zaal op te zwepen. Meryn wordt begeleid door zijn oudere broers Florian op drums en Aron op bas. De band speelt veel zelfgeschreven materiaal met hier en daar een cover, zoals Gary Clark’s Bright Lights. In 2015 won Meryn Bevelander, toen 11 jaar oud, de publieksprijs in de finale van de Sena Young Talent Guitar Awards en vanmiddag kunnen wij beamen dat dit niet zonder reden was.

Het nummer Cross Roads begint heel rustig met heerlijke side-effects en ontpopt zich tijdens het instrumentale intermezzo tot een uptempo nummer met veel gitaargeweld waarbij de bluesrock de overhand blijft houden. Het toegestroomde publiek geniet zienderogen van deze jonge gitaarvirtuoos. Het drie kwartier durende optreden van Meryn Bevelander heeft een sterke set-list en dat deze band verdere exposure verdient, staat buiten kijf.

Het podium is inmiddels in gereedheid gebracht voor de headliner Leif de Leeuw Band, een viermansformatie bestaande uit Leif de Leeuw (gitaar), Britt Jansen (vocalist, gitaar), Boris Oud (bas) en Tim Koning (drums). Met een eigengereide melodieuze eerste opzwepende noot bij het nummer Getting Older pakt deze band je direct bij de strot om niet meer los te laten. Leif de Leeuw won tot twee keer toe de Sena Young Talent Guitar Award (2009 en 2013) en ontving daarnaast terecht diverse andere prijzen. Tijdens een eerder, één minuut durend, optreden in DWDD zag je het fenomenale en ongekende talent van Leif de Leeuw als gitarist al in al zijn glorie van het scherm spatten.

Een week eerder was de release party van het nieuwe album ‘Until Better Times’. Veel nummers van dit album worden vanmiddag ook ten gehore gebracht en zijn een ware lust voor het oor. De sprankelende snarenloopjes die opduiken in Doing It Allright en Taking All My Time herinneren sterk aan zwierige Southern Rock. Het zich op stevige riffs manifesterende All Coming Back (mijn persoonlijke favoriet) flirt met de sound van de vroegere Led Zeppelin en toont de klasse van de band als geheel.

Britt Jansen die vrijwel alle songs met een veelal diepe betekenis voor de band schrijft, toont zich naast een uitmuntende gitariste, ook een uiterst veelzijdige zangeres met loepzuivere stemverdraaiingen en laat zien dat zelfs de hoge noten in de enige cover Hocus Pocus van deze middag een appeltje-eitje lijken en zorgt voor een waar kippenvel moment.

Het publiek geniet met volle teugen en laat dit tijdens de ruim één uur durende show ook met veel elan aan de band blijken. “This might be the last time you see me around, until better times”. De titelsong van het album Until Better Times laat zien dat de band staat als een huis. Wat mij betreft zijn de betere tijden voor deze band allang aangebroken en krijgen ze de exposure en waardering die ze verdienen.