Als goede wijn, die met de jaren beter en sterker wordt
Nee, hij hoeft niet zo nodig in het middelpunt te staan. Dat anderen zijn muziek spelen is wat hem betreft prima. Anderen zoals An Pierlé, Martin Buitenhuis (Van Dik Hout), Gerard van Maasakkers en de onlangs overleden Thé Lau. Of hij vraagt vrienden om speciale bewerkingen te maken van zijn songs. Het resultaat: ‘Geen Kwaje Vrienden‘ (2015) met bijdragen van o.a. Raymond van het Groenewoud, Gabriel Rios, Jean-Marie Aerts en Remco Campert. Een album dat klinkt en voelt als een eerbetoon aan een ‘oude’ meester. Aan Lieven Tavernier, vanavond te gast in het Beauforthuis in Austerlitz.
Hij treedt maar zelden op buiten België en ook in het land van onze Zuiderburen zelf zijn de optredens van Lieven Tavernier schaars. Jammer, want wat is het een genot om deze 68-jarige Belg aan het werk te zien. Te horen hoe hij, bijgestaan door Gijs Hollebosch (dobro slide, mandoline) en Bruno Deneckere (gitaar, mondharmonica) zijn eigen materiaal vertolkt. Liedjes, ontdaan van alle overbodige franje. Liedjes over recht en onrecht, onbereikbare of voorbije liefdes, herinneringen aan vroeger, het verlies van vrienden. Liedjes waarin nostalgie en melancholie vaak hand in hand gaan. Liedjes recht uit het hart van deze Gentse bard.
Laura Gemser
Onbereikbare liefdes, zoals de actrice Laura Gemser, die Tavernier als 19-jarige ziet lopen vanuit zijn appartement aan de Lievekaai in Gent. Hij verbergt zich achter zijn boeken, durft niet te kijken, droomt ’s nachts van haar. “Ik wou dat ik de wind kon zijn, dan blies ik in haar kleed / Dat ik zo bij haar kon zijn, als ik in haar haren streek / Ik wou dat ik de regen was, dan kuste ik haar mond / dan kuste ik haar ogen, haar lippen, haar tong / Meer durfde ik niet te hopen, verlegen als ik was / Meer durfde ik niet te wensen, als ik Laura Gemser zag” (Laura Gemser, Witzand – 2011).
In 1975 verhuist Laura naar Italië, maar blijft rondspoken in het hoofd van Lieven zo blijkt in het nummer In Toscane (Wintergras, 2014). “Ik hoor dat jij vertrok, niet dat je het mij vertelde/ Je was altijd onrustig, er was zoveel wat ge wou.” Om te vervolgen met “Hoe gaat het daar nu in Toscane? / Voel je je daar nu eindelijk vrij? / Ik durf het bijna niet te vragen / Gaat het nu beter zonder mij?” Herkenbaar voor waarschijnlijk iedereen. Je afvragen hoe het verder is gegaan met die ene dierbare, die ene geliefde.
De Dood
Liedjes over afscheid nemen van vrienden (De Verdwenen Karavaan, Doe Het Licht – 1995), over de herfst van het leven, en over de dood. Liefdevol, oprecht en berustend. Ademloos luistert de zaal naar Zij Vlecht De Lente In Haar Haar. “De aarde is een zacht tapijt / Waarop zij haar lichaam vlijt / Haar bosten ruiken naar rozemarijn / Haar lippen naar saffraan / Zij vlecht de lente in haar haar/ …./ En kruist de Dood mij op mijn baan / Hij kent de weg, ik zal met hem gaan / En vraagt Hij mij ‘hoe was het daar’? / Dan zeg ik hem ‘het was het waard’ / Zij vlocht de lente in haar haar.”
Pareltjes genoeg, deze zondagavond in Austerlitz. Zoals Zij Kent Haar Licht Niet (Witzand, 2011), gebaseerd op een versregel van Frederik van Eeden. Of Laatste Trein Naar M. (Wind & Rook, 2007), waarbij de door Lieven voorgedragen tekst wordt gevolgd door steeds dreigender gitaarspel. En dan zouden we Fanfare Van Honger en Dorst van het gelijknamige album uit 2013 nog bijna vergeten. Al met al een fascinerend optreden van een fascinerend artiest. Lieven Tavernier: schrijver, dichter, muzikant en zanger, maar bovenal iemand die het publiek laat nadenken over de eindigheid van het leven en alles wat dierbaar is.
Tekst & Foto’s : Herman Sixma
