Ierse zangeres betovert Amsterdamse poptempel
In het kader van haar uitgebreide Europese tour staat de Ierse zangeres Lisa Hannigan vanavond met haar band op het podium van poptempel Paradiso. Hannigan is vooral bekend van haar werk met de Ierse singer-songwriter Damien Rice. In zowel 2012 als 2016 stond Hannigan al op festival Crossing Border in Den Haag. Destijds verklaarde fans niet alleen ‘verpletterd’ te zijn door haar optreden maar ook ‘betoverd’ door haar mooie stem in combinatie met het zichtbare spelplezier.
Door de eerder lovende woorden van fans na de optredens van Lisa Hannigan op het Crossing Border festival zijn mijn verwachtingen voor vanavond hooggespannen. Maar alvorens zij het podium betreedt is het eerst de beurt aan het eveneens Ierse Saint Sister. De jaren ’60 folk- en electropopsongs van dit duo moeten zorgen voor de gepaste opwarming, maar helaas is er nog weinig publiek. Gelukkig zorgen de twee goed bij elkaar passende stemmen van beide zangeressen in combinatie met de harp en toetsen voor een dromerig begin van de avond.
Als Lisa Hannigan daarna aan haar optreden begint is de zaal goed gevuld. Veel fans hebben de beste plekken op het balkon opgezocht in de wetenschap dat dit een intiem luisterconcert gaat worden. Dit betreffen fans die ook echt voor de liedjes komen, de telefoon voor aanvang uitgezet hebben en al helemaal niet door het concert heen kletsen. Vanaf het van haar meest recente album ‘At Swim’ (2016) afkomstige openingsnummer Ora (met een prachtig intro op de piano en de kraakheldere, licht hese en zwoele stem van Hannigan) is duidelijk dat dit geheel terecht is.
Lisa Hannigan is gekleed in een lange, hippie-achtige jurk en met haar lange haar en minimale make-up waan ik mij bijna in de jaren ’60 en ontbreekt alleen nog de wierook. Het begin van de set-list bestaat uit een mix van rustige nummers van haar drie uitgebrachte albums. Vanaf het vijfde meer uptempo Undertow (eveneens afkomstig van ‘At Swim’) raakt de band wat losser en zijn in dit nummer naast piano, contrabas en de door Hannigan bespeelde harmonium ook wat electronische sounds hoorbaar.
Gedurende de avond weten Hannigan en haar bandleden de aandacht vast te houden door met enige regelmaat van instrument te wisselen. Helaas is het wel opvallend dat als de band op iets meer volume speelt Hannigan moeilijker te verstaan is, wat dat betreft is de mix wat zoek. Haar loepzuivere gouden keeltje komt het best tot zijn recht in de meer verstilde songs waaronder Little Bird (waarin zij zichzelf slechts op gitaar begeleid) en Passenger, met alleen ukelele.
Het opvallende spelplezier en de interactie met het publiek (waar een fan het eerder over had) blijft vanavond wel uit. Hoewel er foutloos wordt gemusiceerd is van echt zichtbare spelvreugde bij de band geen sprake. Dit in tegenstelling tot Lisa Hannigan die het publiek meermaals vriendelijk bedankt en de hele avond het stralende middelpunt is. Met haar lieve en zachte uitstraling is het dan ook onmogelijk om haar niet in de armen te sluiten.
We, the Drowned
Net op het moment dat ik als plichtsgetrouw recensent iets wil noteren, maar niets kan zien door de minimale verlichting en wat licht bij wil schijnen met mijn telefoon word ik direct op mijn schouders getikt door een bezoeker met de dringende vraag of ik het licht van mijn telefoon uit wil doen. Enigszins verontwaardigd door wat er plaatsvindt en verzuchtend dat de set halverwege wat lijkt voort te kabbelen, gaat ineens het roer om en is daar schijnbaar hetgeen waar iedereen voor gekomen is; het intro van We, the Drowned.
We, the Drowned is overduidelijk anders dan alle voorgaande nummers. De spannende piano akkoorden zorgen voor dreiging en drama. Het blauwe licht en de lage zangstem, alles lijkt ineens te kloppen. In dit voortreffelijk uitgevoerde nummer zingt Hannigan van laag naar hoog waarmee ze eens temeer bewijst een geweldige zangeres te zijn. Voor mij is dit het hoogtepunt van de avond en in deze live-uitvoering het ultieme bewijs dat een concertbezoek wel degelijk meerwaarde heeft t.o.v. het thuis beluisteren van een album.
Als het publiek na dertien nummers om een toegift vraagt wordt het op de wenken bediend. De keuze om drie extra nummers te doen met de twee dames uit het voorprogramma Saint Sister is een goede en verdient een dikke pluim. De prachtige vocalen blijken prima bij elkaar te passen. Na het afsluitende A Sail krijgt Lisa Hannigan geheel terecht de staande ovatie die haar toekomt!
Tekst: Mariska Lie-A-Ling || Photos: © Cleem van den Burg
