Sfeervolle Deense americana in TivoliVredenburg

Buiten een zuidwester storm, omgewaaide bloembakken en regen die de ruiten van een grotendeels donker TivoliVredenburg geselt. Herfst, bij het begin van de zomertijd. Binnen in Club Nine, het kleine broertje van de Cloud Nine zaal, de warme klanken van de pedalsteel gitaar van Maggie Björklund. Geboren en getogen in het Deense Kopenhagen, maar tegenwoordig vooral actief in de Verenigde Staten. En dat laatste hoor je terug in haar muziek. Deense Americana, deels gezongen en deels instrumentaal. Muziek om bij weg te dromen, muziek over verlies en hoopvol verder gaan.

Maggie Björklund? Is dat niet één van die blonde blikvangers van The Peacocks, de all female begeleidingsband van Jack White? Die dame met haar pedalsteel gitaar op het album Lazaretto van diezelfde Jack White en die daarnaast bijdragen levert aan bijvoorbeeld het album Tucson van Giant Giant Sand? Ja, die Maggie Björklund staat vanavond voor circa 50 bezoekers in een van de kleinste zalen van TivoliVredenburg. Frustrerend? “Nee hoor”, antwoord ze na afloop van haar optreden. “Deze mensen zijn speciaal voor mij gekomen en dat geeft een vreselijk goed gevoel”. Vanavond staat zij in het middelpunt, letterlijk en figuurlijk. Samen met haar pedalsteel gitaar en haar recent uitgebrachte album Shaken.

Verdriet en hoop

Na Coming Home (2011) is Shaken het tweede solo album van Maggie Björklund. Een album dat is geboren in dezelfde periode dat Maggie’s moeder kwam te overlijden. Moeilijke omstandigheden en dat is goed te horen. In de instrumentale nummers, als Maggie haar gitaar laat huilen, schreeuwen en fluisteren. In de nummers met tekst, waarin het verdriet en het afscheid nemen ook in woorden kan worden gevangen.

Samen vormen de nummers één lange muzikale reis. Een reis met aandacht voor droefenis, maar ook met ruimte voor optimisme en hoop. Of, zoals Maggie het zelf formuleert: “Afscheid nemen van een dierbare is, naast verdrietig, onlosmakelijk verbonden met het begrip ‘liefde’. Als je je dat realiseert, zitten er zelfs in situaties die je eigenlijk het liefst zou vermijden ook hele mooie en goede momenten.”

Bij het optreden van Maggie Björklund in Utrecht overheersen gelukkig de mooie momenten. Natuurlijk is er de melancholie die doorklinkt in Missing At Sea, dat met behulp van een loop-station laag voor laag wordt opgebouwd. Maar we horen en zien in Bottom Of The Well, ook de wil om door te gaan: “I’m a warrior who lost the war, but still I wanna fight / I’m a drunkard at the bottom at the well”. En er is – ondanks de tekst die uitnodigt tot reflectie – in (I really do not understand, why I still keep writing your) Name In The Sand zelfs een aanstekelijk popdeuntje te herkennen. Vooral in deze nummers maakt Maggie Björklund, op het podium bijgestaan door Anders Pedersen (gitaar, keybords, zang) en Erik Olevik (cello, zang), indruk.

Magie

Tijdens het optreden is ook ruimte voor het debuut-album. Vooral in de vorm van instrumentale nummers die, zoals Maggie zelf aangeeft, bij uitstek geschikt zijn als filmmuziek of als muziek bij tv-series. Of om met de ogen dicht zittend weg te dromen in de Club Nine zaal natuurlijk.

Voor de toegift wordt weer teruggegrepen op Shaken. Eerst het donkere en instrumentale Dark Side Of The Heart. En tenslotte het door Maggie Björklund zelf als sleutelnummer aangemerkte Fro Fro Heart. Dan is het voorbij. De magie wordt verbroken door een staande ovatie. De hartverwarmende muziek binnen maakt weer plaats voor kou en harde wind buiten. Gelukkig is het wel opgehouden met regenen en zien we zelfs een voorzichtig maantje.

Tekst en foto’s : Herman Sixma