Optreden geheel in het teken van nieuwe album ‘Afrodeezia’
Met multi-instrumentalist en virtuoos bassist Marcus Miller staat vanavond een grote naam uit de jazz- en popmuziek op het podium van Doornroosje. Miller, die ook wel bekend staat als de ‘Renaissance Man’, won meerdere Grammy’s en behoort al jaren tot de internationale top van muzikanten. In het verleden maakte hij naam als bassist in de band van Miles Davis en zijn credits staan op talloze albums van menig groot artiest. Vanavond is Miller naar Nijmegen gekomen om zijn nieuwe album ‘Afrodeezia’ te promoten.
Het concert van vanavond begint, net als de nieuwe plaat, met het nummer Hylite. Voor het aanwezige publiek is dan meteen al duidelijk dat Miller begeleid wordt door een in topvorm verkerende band die bestaat uit saxofonist Alex Han, gitarist Adam Agati, toetsenist Brett Williams, Marquis Hill op trompet, drummer Alex Bailey en percussionist Mino Cinelu. Laatstgenoemde speelde overigens, evenals Marcus Miller, al samen met de grote Miles Davis.
Aan de hand van deze twee topmuzikanten wordt het publiek vanavond meegevoerd op een prachtige reis naar de muzikale roots van Marcus Miller. Voor zover dit nog niet bekend was laat Miller het publiek weten dat zijn nieuwe plaat vanavond centraal staat. Zo kondigt hij ook netjes het tweede nummer B’s River aan waarvan het bijzondere intro gespeeld wordt op de Ngoni, een snaarinstrument uit West-Afrika die qua uiterlijk nog het meest doet denken aan een ‘zeepkist bas’. Met name door het gebruik van dit instrument roept B’s River perfect de sfeer van Afrika op.
Hoewel het in de jazz niet gebruikelijk is de bas als hoofdinstrument te bespelen weet Miller een uitgekiende balans te creëren tussen zijn karakteristieke bas-sound en de overige instrumenten waarbij de bas weliswaar centraal staat maar niet overheersend aanwezig is. Hiermee biedt Miller op subtiele wijze ruimte aan zowel gitaar, trompet, saxofoon, toetsen en percussie.
Een zelfde balans is hoorbaar in de perfecte opbouw, terugkerende thema’s en treffende solo’s. In nummers die van begin tot eind kloppen. Hierin schuilt onmiskenbaar Miller’s ervaring als producer en arrangeur. Hoewel een aantal nummers wel een kwartier duren gaat het nergens vervelen. Hetzelfde geldt voor zijn herkenbare maar goed gedoseerde slapping techniek op de bas.
Eén van de hoogtepunten is ongetwijfeld het bekende Temptations nummer Papa Was A Rolling Stone waarin Miller laat horen wat hij allemaal uit zijn bas weet te halen. En in een reis naar de oorsprong van zijn roots mag Detroit natuurlijk niet ontbreken. En laat dit nou net de thuisstad van Motwon Records te zijn. Vanavond laat Miller het publiek weten hoe belangrijk het basloopje uit dat nummer voor hem is geweest. Een loopje dat zijn leven muzikaal gevormd heeft. Vergelijkbaar met het riffje uit Smoke On The Water dat menig gitarist leert spelen, was dit één van de eerste dingen die Miller leerde spelen.
Na het magistraal uitgevoerde Papa Was A Rolling Stone is het tijd om Miles Davis te eren met het nummer Jean Pierre waarin Miller in een saxofoon-duel laat horen ook zeer verdienstelijk met dit instrument uit de voeten te kunnen. Miller’s visie op het doorstaan van moeilijke tijden is Goree (Go-ray). Het is niet goed om je alleen te richten op woede en pijn, beter is het is om je vast te klampen aan hoop.
Afsluiter van de set is het heerlijke, met Caraïbische invloeden doorspekte Son Of Macbeth. En tot groot genoegen van een tevreden publiek volgt daarna nog de toegift Frankenstein waarin Miller en band met veel groove en swing afscheid nemen van een uitverkocht Doornroosje.
Tekst & Foto’s: Bernard Bodt
