The Silent Song: Kleine liedjes, betoverend gebracht ……
Waar veel andere artiesten streven naar ‘meer’ en ‘groter’, kiest Marike Jager met haar theatertour voor die andere weg. Klein, breekbaar, betoverend. Na afloop van de première van The Silent Song theatertour in De Kleine Komedie in Amsterdam deden op Twitter al lovende berichten als deze de ronde: “Met een prachtig schimmenspel tovert en zingt Marike Jager de stilte de wereld in.” Mooie woorden die haarfijn de essentie van de voorstelling weergeven. En een constatering die wij na het bijwonen van haar voorstelling in Theater De Vest in Alkmaar volledig delen.
Op het podium van Theater De Vest staan drie gitaren, een piano, een aantal microfoonstandaards en monitors en een groot wit scherm. Een scherm in de vorm van een huis. Is dit soms het hutje waar Marike Jager in het najaar van 2013 naar toe vluchtte om te ontsnappen aan de herrie van de jaarlijkse tiendaagse kermis recht tegenover haar huis? is dit het ronde lemen huisje in haar achtertuin waar ze met haar gitaar, wat kaarsen en een fles wijn begon te knutselen aan nieuw materiaal? De plek waar de inspiratie terugkwam en ze de eerste liedjes op papier zette voor wat zou uitgroeien tot het album The Silent Song? Waarschijnlijk wel …
Als de zaalverlichting in de Kleine Zaal van Theater De Vest langzaam wordt gedoofd, vullen kermisgeluiden de ruimte. Het geluid van een krakende deur die zich langzaam sluit. Weg zijn de kermisgeluiden … de stilte heerst. Dan de klanken van een akoestische gitaar en op het doek de schaduw van Marike Jager. “You are my secret, and I won’t give you away; I carry a secret, and this one wants to be told…”. De eerste regels van Secret vullen de ruimte. De theatervoorstelling van The Silent Song is begonnen. Stille liedjes, klein gebracht. Marike Jager en partner Henk Jan Heuvelink op piano en gitaar voor het scherm. Beeldend kunstenaar Minno Baartmans achter het scherm.
Voor Marike stond eigenlijk wel vast dat ook dit keer de reguliere tour zou worden gevolgd door een theatertour. Immers, theaters bieden net die extra uitdaging om de muziek op een andere manier te brengen. Bij de theaterversie van haar vorige album Here Comes The Night waren er audiomachines. Voor deze tour is het extraatje visueel van aard. Minno Baartmans – de Projecteur – schept ter plekke beelden op het scherm met behulp van een lichtprojector en allerlei materialen. Een zwevende gloeilamp, glazen gevuld met drank en ijsblokjes, rollende dobbelstenen. Maar ook gekleurde grafische figuren, kruipende beestjes en dansende bollen. Niks geen computers, gewoon analoog handwerk. Verrassend en fascinerend.
De mooiste momenten zijn als beeld en geluid elkaar versterken. Zoals bij The Wolves Are Howling, een wiegeliedje speciaal voor haar vier maanden oude zoon die achter het podium lekker ligt te slapen (“Sleep, my dear, the wolves are howling. They sing until you dream tonight”). Maar wellicht meer nog bij Pick Up The Phone; een lied over een verbroken relatie van een goede vriendin. Een lied waarbij op het scherm twee waterdruppels langzaam naar beneden glijden. Zijn het regendruppels of toch twee tranen?
Als Henk Jan Heuvelink en Marike Jager terugkomen voor de toegift volgt eerst de Beatles cover Come Together. En daarna Papillon. Daarmee is ook het laatste stille liedje van de vanavond gezongen. Voor het publiek – helaas niet meer dan zo’n 100 personen – tijd om naar huis te gaan of nog even na te praten in de foyer. Voor Marike en haar team het moment om alles af te bouwen, in te pakken en met de toerbus naar huis te rijden. Op naar volgende optredens in Tiel (op 30 januari), Leusden (op 31 januari) en zestien andere plaatsen in Nederland.
Tekst en foto’s : Herman Sixma
