Zowel mooi en sfeervol, als klein en kwetsbaar
Met liedjes die qua vorm en uitvoering schatplichtig zijn Leonard Cohen, een stem die herinneringen oproept aan Mazzy Star en een cover van Townes Van Zandt als afsluiter geeft Marissa Nadler in Paradiso toch haar geheel eigen invulling aan deze avond die deel uitmaakt van de op liefhebbers van roots- en americana muziek gerichte Sugar Mountain Presents concertreeks. Een avond met zowel ouder werk als nummers van het recent uitgebrachte album ‘Strangers’. Mooi en sfeervol. Eerst solo, daarna met band om vervolgens weer solo af te sluiten.
Marissa Nadler oogt gespannen. Misschien is het de zaal, want Paradiso is toch wel een begrip bij artiesten. Misschien ook doordat zij en haar band door fileperikelen pas laat in Amsterdam arriveerden. Ze wil even niet gestoord worden als ze het podium betreedt. Geen foto’s, geen gezeur, geen mensen dichtbij. Even in alle rust de gitaar aansluiten en stemmen, de speellijst klaarleggen, het flesje water goed zetten en checken of de microfoon en monitors het doen. Ongemerkt gaat de soundcheck over in het eerste nummer. Is ze begonnen? Ja dus. In haar eentje op het podium van de bovenzaal van Paradiso. Klein en kwetsbaar.
Leading lady
Het lijkt een wat vreemde combinatie als na enkele solo-nummers de drie bandleden zich bij haar voegen. Oké, Ben McConnell op drums is nieuw, maar zien we daar ook niet JR Robinson en Esther Shaw die als Wrekmeister Harmonies (WH) het voorprogramma verzorgden? Vooral het contrast tussen de grote, stoer ogende Robinson en de tot in de puntjes verzorgde leadzangeres is groot.
Toch is er maar één de baas op het podium, en dat is Marissa Nadler. Zij bepaalt wanneer welk nummer wordt gespeeld en pakt haar tijd als er gestemd moet worden. JR Robinson staat letterlijk en figuurlijk op de achtergrond, met leeslampje en een stapeltje papieren met daarop informatie over de te spelen nummers.
Het is voor de fans van Marissa Nadler ruw wakker worden op deze warme zondagmiddag als om precies 18.30 uur JR Robinson zijn gitaar aanslaat. Rauw, hard en compromisloos, al zeker in combinatie met de viool van Esther Shaw en het klanktapijt van de keyboards en synthesizers. Soms een constante drone, dan weer met een heftige eruptie van geluid. Denk aan Heroin van Lou Reed. De teksten van Wrekmeister zijn grotendeels onverstaanbaar, maar hel en verdoemenis lijken niet ver weg. Daar verandert de sirene-achtige zang van Esther Shaw niets aan. Fascinerend.
Reflectie en optimisme
Het optreden van Marissa Nadler is daarentegen rustiger en meer voorspelbaar. De twee leden van WH spelen volledig in dienst van Nadler en in haar wereld is er, naast verdriet om gedane zaken en teleurstellingen in de liefde, ook plaats voor reflectie en optimisme. Zoals in Dissolve van haar nieuwe album ‘Strangers’ (2016) dat zowel ‘ik voel me verloren in deze wereld’ verwoord, als de boodschap uitstraalt van ‘alles komt goed’. Op het album het slotnummer, maar vanavond voorin de set en solo gepeeld.
Naast veel nieuw werk zoals Katie I Know (hoe neem je, ook in je hart, afscheid van iemand die voor jou belangrijk is), Nothing Feels The Same (niets blijft zoals het is) en Divers Of The Dust (over een denkbeeldig einde der tijden), staan er een paar oudere nummers op de speellijst. Zoals Dying Breed van het album ‘Songs III: Bird on the Water’ (2007) en Fifty Five Falls van ‘Ballads of Living and Dying’ (2004).
Vanavond geen toegiften. ‘Dat ritueel van weggaan en weer terugkomen slaan we vanavond over’, zo beslist Marissa Nadler. Uiteraard wel een slotnummer, namelijk het uit 1967 daterende Tecumseh Valley van Townes Van Zandt. Toch gek, bij een avondconcert om 20.15 al weer buiten te staan.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
