Status uit het verleden blijkt geen garantie
De veelzijdige Amerikaanse rockmuzikant Mark Lanegan (1964) is weer ‘on tour’. En in dat kader staat hij vanavond met zijn band in poppodium de Melkweg in Amsterdam. Afgaande op zijn indrukwekkende verdiensten uit het verleden zijn de verwachtingen vanavond hooggespannen. Met zijn door merg en been gaande, doorrookte baritonstem, unieke sound en imposante verschijning zou je dan ook denken dat Lanegan aardig wat troeven in handen heeft om er een spetterende avond van te maken.
Mark Lanegan heeft door de jaren heen een imposante CV opgebouwd. Eind jaren tachtig begon hij als zanger in de succesvolle grungeband The Screaming Trees en daarna werd hij een veelgevraagde gastzanger. Ook werkte hij samen met bands en artiesten als Queens Of The Stone Age, Moby, Kurt Cobain, Josh Homme, Isobel Campbell en Greg Dulli. En als solo-artiest bracht hij in de jaren negentig een aantal indrukwekkende albums uit waaronder ‘Whiskey For The Holy Ghost’ en ‘Bubblegum’. Reden genoeg om verwachtingsvol naar dit concert uit te kijken … Toch?
Als Mark Lanegan en band op het podium verschijnen worden zij nog onder luid gejuich verwelkomd maar openingsnummer Harvest Home knalt er niet echt in. Ook bij het daaropvolgende Gravedigggers Song en No Bells on Sunday lijkt het publiek toch echt nog te moeten worden opgewarmd. Feit is dat de zogenaamde ‘act’ van Lanegan; altijd stokstijf achter zijn microfoon staande en naar rechts kijkend met de standaard angstvallig in zijn hand, bepaald geen spelplezier uitstraalt.
Boete
De gitarist speelt goed en foutloos, maar krijgt nauwelijks de tijd om te stemmen omdat de nummers snel achter elkaar gespeeld worden. De set moet schijnbaar doorgaan. Opvallend is ook dat de bassist achterin op het podium staat en er geen interactie mogelijk is. Dit maakt dat ook de toetsenist geheel en al met zijn eigen ding bezig is. De drummer heeft een koptelefoon op om zo strak mogelijk mee te spelen op de veel gebruikte samples. Vermoedelijk kent iedereen zijn plaats, wetende dat het in deze band toch écht om Lanegan gaat. Dus gelieve foutloos te spelen en niet teveel aandacht opeisen, lijkt hen te zijn opgedragen. Of zouden ze net als bij James Brown een boete betalen bij een fout?
De set kabbelt eigenlijk een beetje voort. De woestijnsongs worden afgewisseld met wat uptempo pop/rock nummers en met de steeds meer gebruikte electronica wordt helaas toch steeds duidelijker dat de zogenaamde troeven die Lanegan in handen zou hebben, nu tegen hem gaan werken. Het begint op te vallen dat veel nummers eigenlijk wel erg op elkaar lijken en dat nergens sprake is van een hoogtepunt. De herhaling begint parten te spelen, het publiek begint steeds meer met elkaar te kletsen en de mensen verliezen hun aandacht.
Riot in My House
Bij het achtste nummer Riot in My House wordt pijnlijk zichtbaar dat het voor deze band blijkbaar niet (meer?) uitmaakt waar ze optreden. Ze spelen de set en klaar. Dat is waar we het mee moeten doen. De band wordt halverwege nog wel voorgesteld, maar een praatje tussendoor, nee, dat zit er niet in. Behalve een eenmalige ‘Thank you, I really appreciate it’. Maar wat is dan precies de meerwaarde van een concert van deze band versus gewoon thuis de cd aanzetten?
“Maar ik kom voor de muziek” zegt een bezoeker.”Ik hou zo van zijn stem”, aldus een fan. “Ik heb ze altijd al een keer live willen zien”, zegt weer een ander. Maar waar kijken we hier dan precies naar? En wat maakt deze band live nou zo speciaal? Zelfs de toegiften I am the Wolf en Killing Season zijn vooraf al bepaald. Er is geen verrassing, geen interactie, en ook de climax blijft uit. Maar zal die ooit wel komen? Sterker nog, is die er ooit geweest?
De echte fans weten het antwoord; het is er nooit geweest. Het gaat om hém, om Mark Lanegan. Gewoon in zijn kloffie … Geen opsmuk, geen show. De lichten staan het gehele concert op paars met rood. De licht-technicus heeft een makkie deze avond. Dit overigens in tegenstelling tot een struggelende geluidsman.
Was er dan echt niks spetterend? Jazeker wel, na het laatste nummer Methamphetamine Blues neemt de gitarist even de tijd om tot het publiek te spreken. Hij kondigt aan dat je Mark Lanegan bij de merchandise kunt ontmoeten. Dat hier massaal gehoor aan wordt gegeven mag dan gezien zijn status niet meer dan logisch zijn, maar als hij dit verleden niet met zich meedroeg was zo’n langdradig en saai concert niet de moeite geweest om daar nog voor te blijven.
Tekst: Mariska Lie A Ling
