Muziek en beelden komen als mokerslagen binnen
Na uiterst succesvolle optredens in 2014 is Massive Attack voor even terug in Nederland. Na een show in het Klokgebouw te Eindhoven staat het Britse triphop collectief de dag daarop in een uitverkochte Heineken Music Hall (HMH) in Amsterdam. Beide shows maken onderdeel uit van de Europese tournee die op 19 januari begon in Dublin en op 27 februari wordt afgesloten in Parijs. Vanavond zijn wij getuige van een in vele opzichten overdonderend optreden in de HMH.
Een concert van Massive Attack is voor iedereen die de band voor het eerst aan het werk ziet een onvergetelijke ervaring. De enscenering (de visuals en teksten op een achter de band geprojecteerde lichtkrant), de gasten (vanavond: Horace Andy, Deborah Miller, Martina Topley-Bird en Azekel), de politieke thema’s (met veel aandacht voor de vluchtelingencrisis), de uitgekiende lichtshow en de harde bezwerende ritmes zorgen voor een soms apocalyptische sfeer. Muziek met een boodschap; muziek die in combinatie met de beelden soms als een mokerslag binnenkomt. Zo ook vanavond in de HMH.
Young Fathers
In potentie is Young Fathers uit Schotland een top-act. In 2015 won het uit Alloysious Massaquoi, Graham ‘G’ Hastings en Kayus Bankole bestaande trio in Engeland de prestigieuze Mercury Prize voor hun album ‘Dead’. Maar hoe doet deze formatie het op het grote HMH-podium? Allereerst een 10 voor wat betreft de intensiteit van hun op hiphop-leest geschoeide muziek. Doe je ogen dicht, denk het Engels weg en je waant je bij een kolkend optreden van De Jeugd Van Tegenwoordig.
Alleen bij Young Fathers is wel sprake van een extra scheut percussie, politiek, boosheid en (gespeelde?) arrogantie. ‘We are migrants! You’re all migrants! And if you don’t like it, go fuck yourself’, aldus ‘G’ vanaf het podium. Het is hard en bij vlagen overtuigend. Maar soms ook rommelig en nagenoeg onverstaanbaar. Gelukkig zijn ze nog jong, deze vaders.
Massive Attack
Van de twijfels die er waren bij het begin van de tour van Massive Attack – te veel nieuw werk, de afwezigheid van publieksfavorieten als Unfinished Sympathy en Safe From Harm en enigszins gedateerde visuals – is inmiddels weinig meer over. De schoonheidsfoutjes zijn weggepoetst, de speellijst is wat opgeschoond en door elkaar geschud en er zijn wat ‘golden oldies’ aan de set-list toegevoegd.
De bijna twee uur durende show die Massive Attack het publiek vanavond voorgeschoteld staat als een huis. Van de van het album ‘Heligoland’ (2010) afkomstige set-opener United Snakes tot en met de tweede toegift Unfinished Sympathy van het debuutalbum ‘Blue Lines’ (1991).
Oogstrelend
De lichtbak aan de zijkant van de HMH omschrijft het optreden van Massive Attack op voorhand al als ‘verpletterend, intens en onvergetelijk’. En als ‘pure verwennerij voor de zintuigen’. Van die zintuigen worden vooral de ogen gestreeld en de oren geprikkeld. We zien nationale vlaggen, afgewisseld met de namen en logo’s van multinationals. We zien beelden van vluchtelingenstromen en de cijfers van aantallen ontheemden en slachtoffers.
En we zien een opsomming van verwoestingen als gevolg van oorlogen, maar ook teksten dat het anders kan. Niet alleen de muziek, ook de boodschap van Massive Attack komt keihard binnen bij iedereen die daarvoor open staat en bereid is even verder te kijken dan zijn achtertuin lang is.
Orenprikkelend
We horen prachtige uitvoeringen van ouder werk waaronder Risingson (‘Mezzanine’, 1998) en Future Proof (‘100th Window’, 2003) maar maken ook kennis met nieuw werk als Ritual Spirit (met Azekel op zang) en Voodoo In My Blood (met Young Fathers in de herkansing).
De meeste indruk maakt Massive Attack vanavond toch met het blokje van vier klassiekers aan het eind van de reguliere set waarbij het publiek geniet van achtereenvolgens Teardrops, Angel en Inertia Creeps en het afsluitende Safe From Harm. Dit in combinatie met de beelden op de achtergrondschermen maakt deze show inderdaad tot een pure verwennerij voor zowel ogen als oren.
Tekst & Photos: © Herman Sixma
