Vertrouwd weerzien met dromerige folkpop van Utrechts kwartet
Ze weet niet meer precies hoe vaak ze in Arnhem hebben gespeeld. “Vier of vijf keer?” vraagt zangeres en frontvrouw Maxime Barlag aan het publiek. Het doet er eigenlijk ook niet toe. De dromerige folkpop van Mister and Mississippi overstijgt niet alleen alle tijden, maar is ook van alle tijden. In die zin is de titel van het tweede album, ‘We Only Part To Meet Again’, veelzeggend. Vanavond is het in het Arnhemse poppodium Luxor Live hoe dan ook weer een vertrouwd weerzien met dit sympathieke Utrechtse kwartet.
Hoewel het aanzwellende, onheilspellende intro anders doet vermoeden, komt het droombootje vanavond al gauw aan gevaren. De opening, het nieuwe A Void Of Frame, brengt ons al gauw in het rustig, kabbelende en vertrouwde water. Op de motor van de galm is weg zweven makkelijk, maar door de goed gestructureerde composities blijft alles op de goede koers.
‘We Only Part To Meet Again’ is sowieso een geslaagde opvolger van het veelbelovende, titelloze debuutalbum. Het songmateriaal heeft meer body gekregen, zonder afbreuk te doen aan het specifieke geluid. Ook speelt de groep meer uptempo nummers. En vanavond eindigt The Filthy Youth zelfs in een vrolijke, maar pittige climax waarbij gitarist/bassist Danny van Tiggele zich uitleeft in zijn geliefde pose als draaitol.
De meer langzamere gedeeltes van het concert worden afgewisseld door snellere liedjes, vaak met een plotseling en onverwacht slotakkoord. Daardoor duurt het ook even voordat het publiek applaudisseert. In het schemerlicht tovert Tom Broshuis zijn geluidsschilderijen uit zijn gitaar, starend naar zijn schoenen. Van Maxime is ook slechts haar silhouette zichtbaar. Pas laat in het optreden, in Meet Me At the Lighthouse, is er meer licht op het podium en zien we dat ze haar typische zwarte hoed niet draagt.
Tegen het einde van de set verandert ook de toon. Na het eerder genoemde openingsnummer van het nieuwe album ‘We Only Part To Meet Again’ volgt Circulate, dat voor de verandering niet wordt afgekapt maar eindigt met een fraaie fade-out. Nu het lichter is, blijkt ook dat de zaal jammer genoeg niet helemaal gevuld is. Dus roepen Maxime en Co. de toeschouwers op dichterbij te komen voor het laatste liedje, het geheel onversterkt gezongen Nemo Nobody.
Ook in het licht klinkt Mister and Mississippi prachtig en intiem. Tijdens de laatste toegift, For Us To Remember, geeft Samgar Jacobs het optreden met zijn ingetogen zang het tintje dat het ook verdient. Daarna scheiden onze wegen, maar waarschijnlijk niet voor lang.Overigens zagen wij Mister and Mississippi eerder dit jaar ook al aan het werk, toen in Paradiso-Noord
Tekst: Harold Broedelet || Foto’s: Daan Witjes
