Stephen Patrick Morrissey weet sporadisch te imponeren in 013

Daar staat hij dan echt. Na twee eerder afgelaste shows staat Morrissey in de felle spots van het Tilburgse poppodium 013. Stephen Patrick Morrissey alias ‘Mozza’ of ‘The Mozzer’ – om maar wat bijnamen te noemen – is de voormalige frontman van de legendarische Britse indie band The Smiths. En een Engelse (underground) superster waar nog altijd een ‘mysterieuze’ zweem omheen hangt. In Nederland wordt Morrissey vooral op handen gedragen door een ‘kleine’ groep fanatieke aanhangers.

Deze keer is het driemaal scheepsrecht voor het hongerige 013 publiek dat tot twee keer toe teleurgesteld werd met een gecanceld optreden. De eerste keer in december 2014 vanwege ‘logistieke problemen’, de laatste keer op 10 maart van dit jaar vanwege een zich op het laatst aandienende griep (het podium in 013 was voor die show zelfs al opgebouwd).

In het goed gevulde poppodium 013 schieten Morrissey en band vanavond meteen uit de startblokken met de Smiths klassieker What She Said. In het daaropvolgende en sprankelende Suedehead excuseert Morrisey zich met ‘I’m so sorry’ voor zijn griepaanval van de laatste keer. Wat meteen opvalt is dat hij er zin in heeft en zichzelf ook presenteert alsof hij ‘iets’ goed te maken heeft. Dit uit zich in veel contact met het publiek en een aantal goedgeplaatste grappen.

Tussendoor speelt Morrissey een aantal nummers van zijn meest recente album World Peace Is Non Of Your Business waarbij vooral het einde van het groovende Neil Cassady Drops Dead opvalt waarin een melancholisch ‘jodelende’ Morrissey begeleid wordt door een naar dance neigende beat. Ook Kiss Me A Lot – ondersteund door trompet – mag op bijval van het veelal middelbare publiek rekenen. Morrissey verontschuldigt zich tussendoor nog voor een eventuele ‘crack in his voice’ wat volgens hem wel volkomen ‘legal’ is … Maar zover komt het gelukkig niet.

Het eerste ‘echte’ hoogtepunt van de show is het magistrale Life Is A Pigsty. Niet eerder op de set-list van deze tour en niet helemaal toevallig vandaag geschonken aan het geïmponeerde 013 publiek. Meesterlijk opgebouwde spanning welke zich uit in een bombastisch einde met een repeterend galmende Morrissey (Again and again .. and again) en donderende pauken! Doorstomen zou je zeggen; ware het niet dat Morrissey en band de aandacht van het publiek tussendoor een beetje laten verslappen door het spelen van een paar minder ‘rake’ nummers.

Uitzondering hierbij is het spannende One Of Our Own, waarin Morrissey het publiek vraagt; “Give me the gun”. Nummers als Scandinavia en de Frankie Valie cover To Give (the reason I live) zorgen er niet voor dat het optreden ontaard in een kolkend 013. In zo’n geval toch wat meer kiezen voor klassiekers uit zijn rijke song-catalogus? Speedway daarentegen zorgt daarna wel voor de nodigde ‘reuring’. Zeker als Morrissey al handenschuddend met zijn publiek de klassieke zinsnede “I’ve always been True to you” galmt.

Meat Is Murder

Ook het opzwepende The World Is full Of Crashing Bores van het klassieke come-back album You Are The Quarry mag op veel sympathie van het publiek rekenen. Morrissey – begeleid door een behoudende maar zeer strakke band onder leiding van ‘adjudant’ Boz Boorer – is zichtbaar in zijn sas. Dan volgt zijn moment, Meat is Murder: op het grote scherm achter het podium verschijnen ‘gruwelijke’ beelden van dieren uit de vleesindustrie welke door diezelfde sector op ‘beestachtige’ wijze worden mishandeld. Begeleid door het sinistere gitaarspel van gitarist Jesse Tobias crooned Morrissey met een van pijn vertrokken gezicht “This beautiful creature must die, it’s dead with no reason it’s … Murder!”

Het publiek houdt de adem in als Morrissey – de handen gevouwen achter zijn hoofd en zijn gezicht gericht op het beeldscherm – als een verslagen gevangene in Quantanamo Bay langzaam door zijn knieën zakt. Dit is zijn aanklacht tegen de vleesindustrie. En hiermee wordt pijnlijk duidelijk dat dit (buiten de muziek) zijn ‘echte’ levenswerk is. Na afloop van dit nummer volgt wel een eerbiedwaardig en gepast applaus. Als “Mozza” daarna met het eveneens politiek geëngageerde nummer World Peace Is Non Of Your Business afscheid neemt met een ironisch “You can go home now” volgt het gebruikelijke wachten op de slot-serenade.

Morrissey (in een schoon overhemd) en band keren nog één keer terug op het podium met (hoe kan het ook anders) Everyday is like .. Sunday dat massaal meegezongen wordt door ‘zijn’ publiek. Daarna gooit hij zijn overhemd in het smachtende publiek en loopt het podium af. De band speelt nog even verder waarna de imponerend spelende drummer Matt Walker als klap op de vuurpijl zijn drumstel nog even een “zetje” geeft!

Dit was Morrissey in Tilburg. Was het goed? Ja! Was het fantastisch? Nee; daarvoor stonden er net iets te weinig klassiekers op de set-list van “The Mozzer”.

Tekst: Menno Bruijns