Navarone in Luxor Live

Navarone trein dendert dit jaar nog één keer door

Door de vele eerdere gepubliceerde recensies bestaat het gevaar dat je niet meer uniek bent in je bewoordingen over de “gouden keel” van zanger en frontman pur sang Merijn van Haren, dat de drums en bas (respectievelijk bespeeld door Robin Assen en Bram Versteeg) een fantastische solide basis neerzet en dat de twee gitaristen (Roman Huijbreghs en Kees Lewiszong) meer dan fenomenale partijen spelen tijdens het laatste optreden van hun clubtour in het nagenoeg uitverkochte Luxor Live in Arnhem.

Ik zou de band Navarone onrecht aandoen wanneer ik weer zou verwijzen naar invloeden van Deep Purple, Led Zeppelin en alle andere gerenommeerde rockbands van weleer. Want deze band, met inmiddels drie cd’s op hun naam, waaronder ‘Oscillation’ als laatste, staat op geheel eigen kracht als een huis.

Het alom bekende intro van Nancy Sinatra’s Bang Bang (My Baby Shot Me Down) schalmt door de luidsprekers en de bandleden betreden het podium op zanger Merijn na. Zodra ze het nummer Indigo Blue inzetten, wordt de eerste zin door Merijn nog achter de schermen gezongen om vervolgens met veel elan het podium te betreden. Opeenvolgende nummers als Showtime, Snake en Chrome doen de zaal direct kolken van plezier, de trein is aangekomen.

Na het semi-akoestische Free Together blijkt het demin-shirt van zanger Merijn door onbekende reden zo aan flarden te zijn gescheurd dat hij tot hilariteit van het publiek besluit om net als de drummer Robin op de akkoorden van Joe Cocker’s You Can Leave Your Hat On een semi-striptease ten uitvoer te brengen.

De zaal rookt, zweet, explodeert en schudt letterlijk op zijn grondvest tijdens het nummer Whole Lotta Rosie. Een prachtig eerbetoon aan de onlangs overleden AC/DC gitarist Malcolm Young.

‘When the band is tight, the songs are flowing and the crowd is electric; it’s not just music anymore. It’s magic!’

Bas van Wienhoven, frontman/gitarist van The Liquid Machine en tevens ‘super-roadie’ voor Navarone tijdens hun clubtour, wordt terecht een podium gegund tijdens het door het publiek hartstochtelijk meegezongen nummer Wander. Het is veelzeggend voor de band om ook aandacht te geven aan de mensen die o.a de tour mogelijk maken, wat overigens weergaloos mee wordt beleefd door het publiek.

Na ruim anderhalf uur spelen verlaat de band het podium maar het publiek kan duidelijk geen genoeg van ze krijgen. Na de toegift December waarvan de tekst geschreven is door Marijn de Valk (programmeur bij Luxor Live) en het samen met het publiek bezongen Lonely Nights wordt de muzikale afsluiter van de avond in het nummer Days of Yore tot een meeslepend uniek samenspel en passie ten gehore gebracht.

Als recensent word ik geacht een deskundige en onafhankelijke beoordeling te geven van een optreden en daar een review aan te verbinden. Maar soms is een ogenschijnlijke lofzang over de band gewoon gerechtvaardigd en tevens een weerspiegeling van de beleving van het publiek. Dit is zo’n avond….

Ik wil daarom als afsluiting voor één keer niet als recensent maar als columnist, fan en groot bewonderaar de boys gekleurd prijzen. Ik wil ze prijzen om hun uitmuntend en fenomenaal muzikaal talent. Ik wil ze prijzen om hun enthousiasme en plezier elk optreden weer, prijzen om hun energetisch veld wat ze ongedwongen en naadloos naar het publiek weten over te brengen, prijzen om de tijd die ze nemen na elk optreden om mensen te woord te staan, prijzen om het vermogen de avond een diamanten rand te geven.

En ik gun ze als bewonderaar voor 2018 veel airtime op de radio, grotere zalen om in op te treden, nog meer festivaloptredens dan dit jaar. Ik gun ze alles wat wenselijk is omdat ze onder mijn huid zitten. Overigens een heel erg prettig gevoel, kan ik je verzekeren!