Fenomenaal optreden van podiumdier bij uitstek
De tijd dat Nick Cave eerst als groepslid van ‘The Boys Next Door’ en daarna als aanvoerder van ‘The Birthday Party’ obscure podia onveilig maakte is definitief voorbij. Vanavond staat hij voor de tweede dag op rij in een uitverkocht World Forum Theater in Den Haag. Pluche zetels voor de bezoekers, een leger aan hulpvaardige suppoosten om de kaartjes op naam te controleren en iedere bezoeker zijn of haar plaats te wijzen en een gemêleerd publiek waarvan sommigen zelfs in avondkleding. En dat allemaal voor voormalig ‘bad boy’ Nick Cave die vandaag met de toevoeging ‘Solo’ op de affiche staat. Alhoewel solo? Ontwaren we daar toch niet 2/3 van zijn begeleidingsband The Bad Seeds op het podium?
Inderdaad, eigenlijk gewoon een ‘Nick Cave & The Bad Seeds’ concert, waarbij de kern van zijn band met hem meereist langs de wat chiquere zalen. En een reeks tussendoor-concerten, zonder de noodzaak een nieuw album te promoten. Dit betekent natuurlijk een aantal nummers die eigenlijk altijd wel worden gespeeld. Zoals Into My Arms van het in 1997 uitgebracht album ‘The Boatman’s Call’ en een – dit keer solo, achter de piano uitgevoerde en – beklemmend mooie versie van The Mercy Seat van het album ‘Tender Prey’. Over de gedachten van een ter dood veroordeelde. Oog om oog, tand om tand; geen angst om te sterven. Of toch wel? Maar we horen ook werk dat tot nu toe zelden de speellijst van Nick Cave haalde, zoals Brompton Oratory en het eerste nummer van de toegift: Sad Waters dat in 1986 verscheen op het album ‘Your Funeral …. My Trial’.
Roofdier
Het concert is vijf nummers bezig als de knop omgaat bij Nick Cave. Vier nummers lang heeft hij afwisselend gezongen, piano gespeeld en als een roofdier over en voor het podium geslopen. Opduikend aan de zijkant links, dan weer verschijnend aan de rechterkant. Zijn publiek observerend, uitdagend, terloops en plagerig aanrakend. Een luide schreeuw vanuit het publiek wordt beantwoord met ‘fuck you’, onmiddellijk gevolgd door een verontschuldigend ‘sorry, mate’.
Dan wordt Higgs Boson Blues ingezet en Nick Cave duikt de zaal in. Over de stoelen klauterend, op zoek naar die aantrekkelijke dame op rij vier. Een korte dans, dameshanden die mogen voelen hoe zijn hart tekeer gaat. Verder de zaal in. En met een ‘come on’ links en rechts bezoekers uit hun stoelen trekkend. Als een golf vult het publiek de gangpaden en de ruimte voor het podium. En als de eerste rijen eenmaal staan volgt bijna automatisch ook de rest van de zaal. Voor de rest van de avond, voor de rest van het concert dat 140 minuten zal duren. De zaak is ontregeld; Nick Cave heeft het toch weer voor elkaar.
De stelling dat het meest recente album van Nick Cave – ‘Push The Sky Away’ – centraal staat tijdens het concert gaat wellicht wat te ver, maar met zes van de 21 nummers is het wel uitstekend vertegenwoordigd. Zowel het openingsnummer We Real Cool als de afsluiter Push The Sky Away, zijn afkomstig van dit album. Net als prachtige uitvoeringen van We No Who U R, Mermaids en vooral ook Jubilee Street.
Maar het mooist is toch de afwisseling tussen de nummers. Op het ene moment Nick Cave solo achter de piano, dan weer ijsberend op het podium als aanvoerder van zijn afgeslankte Bad Seeds. Nu eens zacht en ingetogen, in bijvoorbeeld het mantra-achtige Black Hair dat refereert aan zijn (korte) verhouding met Polly Jean Harvey. Dan weer heftig en ziedend hard, zoals in From Here To Eternity van het in 1984 uitgebrachte en gelijknamige debuutalbum. Inmiddels een ruim 30 jaar oud nummer, maar uitgevoerd met een intensiteit alsof het gisteren werd geschreven.
Nick Cave op het concertpodium stelt zelden teleur en is altijd goed voor verrassingen. Maar met de uitstekende akoestiek van de grote zaal van het World Forum, Nick Cave in grootse vorm en een uitstekend humeur, en met Warren Ellis als onmisbare sidekick op onder andere gitaar/dwarsfluit/viool/accordeon en toetsen, wordt alles net nog even een tandje mooier. Fascinerend om te zien, een belevenis om mee te maken. En ongetwijfeld één van de beste concerten van 2015.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
