Mayer neemt luisteraar mee op ‘trainride to Paradise Valley’
Op Paradise Valley neemt John Mayer de luisteraar mee op een reis vol mixed feelings. Om na de nodige omzwervingen weer terug op weg te gaan naar huis. Dit door John Mayer zelf en Don Was (Bob Dylan, Rolling Stones, Al Green, Black Crowes, Jackson Browne) geproduceerde album is een fijne opvolger van voorganger Born And Raised.
Paradise Valley opent sterk met nummers als het meeslepende Waiting On The Day en het catchy, up-tempo Wildfire waarin Mayer bewijst naast een goede zanger ook een subliem gitarist te zijn. Maar zeker ook met het prachtige Dear Marie waarin hij met weemoed en nostalgisch verlangen terug denkt aan een grote jeugdliefde:
‘ Dear Marie, Tell me what it was I used to be. And if you’re further up the road, can you show me what I still can’t see. Remember me? I’m the boy you used to love when you were 15 ‘
Na Paper Doll waagt Mayer zich met een cover van Call Me The Breeze aan de Tulsa-sound van JJ Cale. En doet dit zeer verdienstelijk. Mayer slaagt er namelijk in de typerende ‘heartbeat’ en kenmerkende ‘ritmische kadans van een stoomtrein’ in het nummer te krijgen. Wel jammer dat deze trein – als hij net lekker op gang is – onverwacht ontspoort als het nummer om één of andere reden abrupt tot een einde komt.
Hierna duurt het wat mij betreft ook even voor het album weer back on track is. Zo laat Who You Love – een duet met Katy Perry – op mij geen onuitwisbare indruk achter. Evenmin als Wildfire met Frank Ocean. Maar bij You’re No One ‘Till Someone Let’s You Down – een lekker country-achtig nummer met een fijne steel-guitar – klim ik weer on board.
En met het ongewoon fraaie Badge And Gun zit ik weer bijzonder comfortabel in de 1ste klas coupé van de John Mayer – train en ben ik met het afsluitende nummer berustend en voldaan On My Way Home.
‘Paradise Valley’ van John Mayer is aangeschaft bij De Waaghals , dé platenwinkel van Nijmegen.
