De verhalende liedjes van Eva van Pelt

Helaas, de sfeervol ingerichte bus waarin Eva van Pelt op dit moment veel van haar concerten geeft – “ik noem het zelf muzikale ontmoetingen” – is in de garage achtergebleven. En dus is Eva vandaag in het kader van de Popronde 2018 gewoon met de trein vanuit haar woonplaats Rotterdam naar Den Bosch afgereisd. Eerst vijf mini-concertjes van tussen de 10 en 15 minuten en dan een afsluitend optreden van bijna 45 minuten. En tussendoor, samen met Koen Wijnen, tijd voor een gesprek met LiveStreamMagazine over haar ideeën over muziek, het belang van de Popronde, haar fascinatie voor legpuzzels en haar toekomstplannen.

Gebaande paden? Niet echt ons ding.

Kleinkunstenares? Performer? Singer-Songwriter? Verhalenverteller? Het is moeilijk kiezen Voor Eva van Pelt, als ik haar vraag haar muziek te omschrijven. Ze houdt niet zo van etiketten; laat zo’n oordeel liever aan haar publiek over. Wat ze wel weet is dat het altijd in het Nederlands is, dat er in haar liedjes altijd verhalen zitten en dat de bijbehorende muziek altijd in dienst van dat verhaal staat. “Dat de muziek qua sfeer klopt bij het verhaal is voor ons het allerbelangrijkst”, vult Koen Wijnen aan. “En dan kan het, afhankelijk van het verhaal, alle kanten op kan gaan. Van typisch singer-songwriters nummers tot meer experimenteel werk. Weet je, gebaande paden zijn niet echt ons ding. We houden ervan het onszelf niet al te gemakkelijk te maken.”

Gelijkwaardigheid als basis

‘Wat gebeurt er wanneer performer en publiek als individuen tegenover elkaar zitten? Als je een klein en intiem moment van muziek deelt met iemand die je niet kent? Is deze directe, persoonlijke aandacht een liefdevol cadeau, of is het juist heel confronterend en gevaarlijk?’ Met deze zinnen introduceerde Eva van Pelt op 17 april 2018 haar project ‘Hier’. Anderhalf jaar had ze gezocht. Het moest kaler, intiemer. “Ik vind het heel erg onplezierig om te spelen voor een groep anonieme toehoorders. Bij ‘Hier’ kiest iemand ervoor om in z’n eentje tegenover mij plaats te nemen en ontstaat er een gesprek op basis van gelijkwaardigheid. Het gaat niet meer alleen over mij maar minstens evenveel over die ander die tegenover mij zit. Voor mij is dit de meest uitgeklede, eerlijke vorm van contact tussen publiek en artiest, juist omdat dat publiek maar uit een persoon bestaat.”

Is stilte ongemakkelijk?

Ik zie jou. Wat zie jij? De tekst op het kaartje waarmee ik de ‘geheime kamer’ van Eva in de Muzerije binnenstap. Twee stoelen, een gitaar, een ukelele, een kleine versterker. “Welke kleur sokken heb je aan?”, is Eva’s eerste vraag. Dat is makkelijk, grijs. Maar het net zo goed zwart kunnen zijn. Is zwart eigenlijk wel een kleur? Of is het juist het ontbreken van kleur? En hoe zit het met wit? Het is even stil. “Vind je stilte ongemakkelijk?”, vraagt Eva. Soms, als het overduidelijk is dat iemand op jouw woorden zit te wachten. Ik denk aan en vertel over mijn moeder van 95 voor wie stiltes bijna onlosmakelijk verbonden zijn met haar situatie op dit moment. Maar hoe zit het met mij? Stilte, ik kan er soms van genieten. Net als van alleen zijn. Soms, niet altijd. Toch duurt de minuut stilte die Eva op haar wekker instelt, lang. We kijken elkaar aan. Verbondenheid in stilte. Dan speelt ze Rotterdam.

Stukjes van een legpuzzel

Voorafgaand aan haar optreden later deze avond, praten we nog even na over ‘Hier’. Over de ruim 150 muzikale ontmoetingen die ze inmiddels heeft gehad. “Altijd weer spannend, altijd verschillend.” Ontmoetingen die je kunt zien als kleine stukjes van een hele grote legpuzzel. “Bij een legpuzzel weet je dat er een soort eindplaatje is, daar kun en moet je op vertrouwen. Die gedachte geeft me heel veel rust. Hoe die eindplaat eruitziet? Geen idee, en ik weet ook niet of ik die ooit ga zien. Ach, volgens mij komt die puzzel nooit af; we maken hem gewoon grenzeloos groot.” We praten over de mogelijkheden om dit concept te vertalen naar andere settings, waarbij bijvoorbeeld Eva het gesprek doet en Koen Wijnen op de achtergrond zijn wizz drum – voor een groot deel afkomstig uit de 3D printer – beroert.

Op weg naar de popzalen

En we praten over het belang van de Popronde en haar toekomstplannen. Eerst maar de Popronde die zij vooral zien als een uitdaging, de mogelijk om iets nieuws uit te proberen. “Vet nieuw en spannend”, zoals Eva het typeert. “En die uitdaging hebben we nodig. We willen niet op de automatische piloot, achteroverleunend ons kunstje doen.” En waar Eva van Pelt over vijf jaar staat? “Geen idee, echt niet. Als ik geluk heb doe ik nog steeds wat ik nu doe en zijn er nog steeds mensen die dat samen met mij willen doen.” Over twee jaar dan? “Het popcircuit”, klinkt het stellig. “Alle stukjes van de legpuzzel die ik tot nu toe heb verzameld vertalen naar een programma waarmee ik in de popzalen wil staan. Waarschijnlijk met band, maar ik beloof niks.”

Voorbij

En dan is het tijd voor haar optreden in de Pleitzaal van de Muzerije. Zwart van haar gelijknamige album dat in 2016 verscheen, Rotterdam maar nu in een wat meer versterkte uitvoering, Voorbij, waarbij Koen zijn gitaar als percussie-instrument gebruikt. Bij de aankondiging van haar laatste nummer, verlaat ik stilletjes de zaal. Die veel te vroege laatste trein. “Dag Herman, bedankt dat je er was”, hoor ik vanaf het podium. “Dag Eva”, zeg ik zachtjes. “Tot ziens in het Hier, tot ziens in de popzalen met een volgend stuk van je legpuzzel.”

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Website Eva van Pelt