Ruben Hein roert met eigenheid.

Vanavond is het de derde keer dat ik naar een optreden van Ruben Hein ga. Mijn verwachtingen zijn hoog want afgelopen mei zag ik hem in de Paradox in Tilburg, en die show was onwijs goed. Ik ben benieuwd of hij en zijn band daaraan zullen tippen deze donderdagavond. Het verrast me dan ook dat hij in de kleine bovenzaal van Luxor Live speelt. Beloofd het weer een mooie avond te worden met de leukste en muzikaalste deelnemer van Wie Is De Mol van afgelopen jaar? 

Het voorprogramma wordt verzorgd door Julian du Perron. Een knappe krullenbol met een akoestische gitaar. Nou, mij heb je dan al voor je gewonnen. Samen met Pepijn van der Burgt die hem bijstaat met elektrische gitaar, speelt hij afwisselend vrolijke popachtige met wat rustigere nummers. Zijn stijl en stem lijken ontzettend op die van Ruben zelf; warm en melancholisch. Nadat ze goed een half uur hebben gespeeld, dragen ze het stokje over en is het publiek unaniem in hun positieve oordeel.

Hoewel de band de grote zaal niet weet te vullen, staat het hutje mutje in de kleine zaal. Het publiek is divers, jong en oud afgewisseld. Al zijn de meeste bezoekers toch 30+. Wanneer Ruben opkomt stijgt er een vol applaus uit de zaal op. De toon is met de eerste aanraking van de piano gezet en heeft hij de zaal betoverd als het eerste nummer Other Side is afgelopen. 

 

De sympathieke uitstraling van Ruben klinkt door in al zijn nummers. Hij slaat een muzikale arm om je heen en laat je niet meer los. Bij Kind of Kin dwarrelen die prachtige woorden en rake noten rechtstreeks mijn hart in. Ik sta te janken en te glimlachen tegelijk, een beetje verslagen. Er wordt ook nog even stil gestaan bij het vreselijke ongeluk in Oss wat die ochtend heeft plaats gevonden. “Volgens mij zijn er wel mensen die wat extra steun kunnen gebruiken vandaag” en zet vervolgens Coming Down On Us in. Opnieuw tranen. 

Ik sta intens te genieten. Het is dan ook even wakker worden uit een sprookjeswereld als na anderhalf uur spelen de band het voor gezien houdt. Tenminste dat zou je denken. Ik weet dat ze terug komen om een toegift te spelen en een geslaagde ook. 

 

Ondanks de veelal rustige nummers gaan de voetjes bij Fool By Morning, van het album Hopscotch, toch nog van de vloer. De band speelt ook nog een nieuwe versie van het eerder uitgebrachte nummer Elephants. Het normaal gesproken vlotte jazz liedje is dit keer in een langzamer jasje gegoten en ook deze versie pakt goed uit. 

 

Het best bewaard tot het laatste, klein en intiem, alleen op de piano speelt de maestro February Days. Wat heb ik een bewondering voor deze man. Hoe hij ons vanavond geroerd heeft met zijn eigenheid, passie, oprechtheid en mens zijn. Hoe hij daar zit te spelen en staat te dansen op dat hele kleine stukje podium alsof het zijn eigen huiskamer is. Alsof hij nooit anders heeft gedaan. Het was fenomenaal tot op te laatste tel. Hopelijk tot snel fijn muzikaal talent. 

 

Tekst: Evelien Rothuizen || foto’s: Rijno Boon