Indie-rock band bewijst dat krachtig en subtiel prima samengaan
Ieder optreden heeft wel een moment dat eruit springt. Ook bij het concert van Shearwater in Paradiso Noord is dit het geval. You As You Were van het album ‘Animal Joy’ (2012) is net gespeeld en het publiek gaat helemaal los. ‘Play it again’, klinkt het vanuit de zaal. Je ziet frontman Jonathan Meiburg aarzelen en naar zijn mede-bandleden kijken. ‘OK, let’s do it’. Nogmaals hetzelfde nummer, net zo fel en met net zo veel overgave. ‘This never happened and will probably never happen again’, klinkt het bijna verontschuldigend.
Pijlstormvogels zijn zeldzaam in Nederland. Af en toe is er een melding van een dwaalgast en zo nu en dan duiken grotere aantallen op die door een storm richting Noordzeekust worden geblazen. Dan heeft de band Shearwater – ofwel Pijlstormvogel – het makkelijker. Vanuit het vliegtuig de tourbus in om vervolgens Europa te doorkruisen met het nieuwe album ‘Jet Plane And Oxbow’ in de bagageruimte. Vanavond houdt Shearwater een tussenstop in Amsterdam. Na twee jaar is de band even terug in Nederland voor één enkel optreden. Misschien niet als dwaalgast, maar op zijn minst als een zeldzame verschijning.
Pijlstormvogel
Als je als beginnende band een naam moet kiezen en je hebt iets met vogels kan je bijvoorbeeld kiezen voor een soortnaam (De Kraaien, The Eagles) of deze combineren met een kleur (The Black Crows, The Pink Flamingos). Maar je kunt ook kiezen voor één exemplaar van een specifieke vogelsoort. In 1999 kiest Jonathan Meiburg, vanwege de klank en zijn fascinatie voor vogels, voor de naam Shearwater. Een naam die goed past bij de sfeer en muziek op albums als ‘Palo Santo’ (2006), ‘Rook’ (2008) en ‘The Golden Archipelago’ (2010). Daarna wordt het steviger. Zo ook op het meest recente album ‘Jet Plane and Oxbow’.
Na het verschijnen van dit laatste album in januari 2016 zijn de perskritieken verdeeld. De één adviseert luisteraars alvast een plaatsje vrij te houden voor de jaarlijstjes van 2016. Terwijl bij de ander een gevoel van teleurstelling overheerst. Waarom die antiek klinkende elektronica? En waar zijn die warme, sferische klanken gebleven? Het moge duidelijk zijn, verandering van stijl kost soms wat (teleurgestelde) volgelingen, maar boort tegelijkertijd nieuwe (enthousiaste) markten aan. Afgaande op een nagenoeg uitverkocht Paradiso Noord en de reacties van het publiek wint het nieuwe het toch van het oude.
Paradox
Jonathan Meiburg, de man achter Shearwater, houdt van situaties die in lijken te gaan tegen ons gevoel voor logica. Dat paradoxale zit ook in de muziek die hij maakt. Waar ligt de grens tussen opwinding en paranoia? Gaan schoonheid en (gecontroleerde) boosheid samen? Kan iets krachtig en tegelijkertijd subtiel klinken? Is er sprake van een protestsong als niet expliciet stelling wordt genomen tegen een vermeende misstand? Allemaal vragen die vanavond door je hoofd spoken tijdens het concert van Shearwater. Vragen waarop het antwoord vaak luidt: ‘Ja, maar…’.
Bij Quiet Americans hoor je Meiburg twijfelen over Amerika en zijn inwoners en worstelen met de vraag of je zo’n land tegelijkertijd kunt liefhebben en haten. Ingeklemd tussen het stevige A Long Time Away en Quiet Americans klinkt, kleiner en meer ingetogen, de ‘klassieker’ Rooks van het album ‘Rook’. Halverwege de set laat de band met Seventy Four, Seventy Five zien en horen dat subtiliteit en kracht prima samengaan. En in een uitgesponnen versie van Radio Silence horen we hoe dicht opwinding en waanzin tegen elkaar aanliggen. Niks radiostilte; eerder een elektronische storm die over het publiek wordt uitgestort.
I Was A Cloud
Anderhalf uur staat Shearwater op het podium. In die negentig minuten speelt de band een set die voor twee derde gevuld is met nummers van het nieuwe album en een aantal oudere nummers die voor momenten van herkenning zorgen. In de toegift volgen met African Night Flight en Look Back In Anger ook nog twee nummers van David Bowie. Afsluiter is I Was A Cloud van het album ‘Rook’. Voor zowel het publiek als de band was het vanavond anderhalf uur intens genieten met als slotconclusie: ‘Jammer dat 90 minuten zo snel voorbij vliegen’.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
