Sfeervolle (kerst) optredens in de Werfkelder van De Kargadoor

Altijd extra gemoedelijk, de sfeer rond kerst in de Werfkelder van De Kargadoor. (Kerst)gebak bij de ingang, kaarsjes en sfeerverlichting rond het kleine podium. En op datzelfde podium twee optredens. Pieter van Vliet (optredend als Port of Call) die muziek ziet als een vorm van zelfreflectie en als middel om met andere mensen in gesprek te komen. En Sofia Dragt, voor wie de natuur een belangrijke inspiratiebron is en bij wie klank en sfeer hoog in het vaandel staan. Alle ingrediënten voor een mooie muziekavond zijn aanwezig. En dat wordt het ook ….

Eerst Port of Call; aanlegplaats in den vreemde voor schepen of (meer figuurlijk) voor reizigers. Is die reiziger Pieter van Vliet? En waar komt die fascinatie voor schepen en scheepstermen in de naam waaronder hij optreedt en in sommige nummers vandaan? Volgens Van Vliet zelf moeten we aan dat ‘Port of Call’ niet te veel betekenis hechten. “Port als naam lag wat moeilijk, dus ik heb er maar ‘Port Of Call’ van gemaakt.” En die fascinatie met water? Misschien toch zijn Katwijkse roots? “Nu ik er over nadenk ….. Het strand, samen met vrienden. Slapen in het zand en opstaan met het geluid van de zee. Het heeft iets magisch om naast zoiets groots wakker te worden. Daarnaast is water iets ongrijpbaars en dat maakt het een fascinerend onderwerp voor liedjes”.

Dienstbaar

Pieter van Vliet is een muzikale duizendpoot. Hij zingt in het Engels, maar als Titiaan ook in het Nederlands. Hij speelt trombone, trompet, mandoline, banjo, ukelele, gitaar en percussie, maar is ook geïnteresseerd in elektronische muziek. Zijn optredens zijn soms in z’n eentje, en soms met bevriende muzikanten. Vanavond treedt hij solo op, met alleen een gitaar en met nummers van zijn in 2012 uitgebrachte album Ten Feet of Wind en het in 2015 te verschijnen album met de werktitel My Body is Like a Sea; It Changes.

Neem bijvoorbeeld Harbor, waarin we de regel terugvinden die Pieter als karakteristiek beschouwt voor zijn werk als Port of Call. “We’re like the body of the Father, like the songs that no-one sings: we’ll whisper, slowly.” Een zin waarin Pieter zijn opgroeien in het gereformeerde Katwijk koppelt aan de gedachte dat zijn liedjes waarschijnlijk weinig gezongen gaan worden en aan een dienstbare houding tegenover het leven. Niet schreeuwen, maar fluisteren ….. Het publiek fluistert niet eens maar luistert ademloos toe. Wat een mooi, subtiel begin van de avond.

Van Oud naar Nieuw

Dan is het de beurt aan Sofia Dragt en Sander Huting, voor wie 2014 een soort oogstjaar was. Het winnen van de Grote Prijs van Nederland eind 2013 betekende in 2014 veel mediabelangstelling, ruim 70 optredens en een debuutalbum I See You dat op 30 oktober 2014 in Paradiso werd gepresenteerd. “Ja, 2014 was hectisch voor ons”, vertelt Sofia. “Na die eerste buzz, wilden we vooral doorpakken en dat is met al onze optredens en het album uitstekend gelukt.” Haar mooiste ervaring het afgelopen jaar? “Ons optreden op een festival in Marokko voor zo’n 2000 mensen, fascinerend.”

Wat is er dan mooier om zo’n oogstjaar (bijna) af te sluiten met een intiem, semi-akoestisch concert in De Kargadoor. Een optreden dat als subtitel ‘van oud naar nieuw’ zou kunnen dragen. Voor de pauze spelen Sofia en Sander ‘ouder’ werk, waaronder mooie verstilde versies van bijvoorbeeld Under The Stones en Sing Each Other To Sleep. Na de pauze is het tijd voor zes nieuwe nummers; nummers die Dragt nog nooit eerder voor publiek heeft gespeeld en bedoeld zijn voor een in 2015 te verschijnen EP. “Erg leuk om deze nieuwe nummers in hun meest kale vorm uit te kunnen testen en de reactie van het publiek te horen. Maar daarnaast ook vreselijk spannend.”

De liefhebbers van de muziek van Sofia Dragt (en dat worden er steeds meer) kunnen gerust zijn. De sfeer blijft hetzelfde, de stem blijft prachtig, net als het samenspel tussen piano en (bij dit specifieke optreden) gitaar. Dat wordt ongetwijfeld een goed begin van 2015 voor Sofia Dragt en haar band.

Tekst en foto’s: Herman Sixma