Spinvis in het Beauforthuis; Klein, intiem en ontroerend mooi
Het is zondagmiddag, 17.25 uur. Langzaam zoekt het publiek in Austerlitz een plekje in de zaal. Glaasje wijn mee, bord met tapas – het is tenslotte een tapasconcert – op schoot. Op het podium een breed scala aan instrumenten. Gitaren, keybords, percussie-instrumenten, een sax, een cello, een xylofoon, een koto (Japans snaarinstrument behorend tot de familie van zither-achtigen), een klein groen tamboerijntje en een krat met kleiner muziekspul. Dan gaat het gordijn aan de zijkant een klein beetje open. Eventjes, voor wie het wil zien, oogcontact. Spinvis is er klaar voor…..
Onder applaus betreden Erik de Jong (a.k.a. Spinvis) en Saartje Van Camp het podium; 150 paar ogen zijn op hen gericht. Onverstoorbaar worden via een loopstation eerst een aantal percussie-instrumenten ingespeeld. En terwijl Saartje zich naar de keyboards begeeft neemt Spinvis plaats op de stoel voor op het podium. Een fel oplichtende gloeilamp aan een hengel verlicht zijn gezicht. “Ik zweet als een otter / Begon het al eerder? / Wat heb ik gegeten / Ik heb geen gevoel in mijn tenen / Opeens niet meer / Verder geen pijn / Alles okay / Alleen mijn tenen zijn weg / Badmeester kijk nou….”. Zinnen uit Lotus Europa van het album Dagen Van Gras, Dagen Van Stro. Driehonderd regels tekst. Over uit elkaar vallen en doodgaan, pizza’s, een duikende koning, een Zweedse Lotus Europa, zwemles, een fiets die eenzaam achter blijft. Welkom bij het theaterconcert ‘Oogcontact Van De Eenzaamste Soort’. Welkom in de wondere wereld van Spinvis.
Spinvis legt uit. “Voor oogcontact heb je twee mensen nodig. Niet eentje, geen drie. Nee, gewoon twee mensen. En licht natuurlijk. Licht is belangrijk en dat licht dat doen we vanavond zelf, Sara en ik. Via dit mengpaneel. We zetten elkaar in het zonnetje, we gunnen elkaar het licht in de ogen.” En dan wordt Oostende, afkomstig van het eind 2011 verschenen album Tot Ziens, Justine Keller, ingezet. “En de band speelt door / Heel de nacht / Voor altijd / In het licht / Oh, Justine, je hebt gezegd / Alleen dit licht, dit licht is echt.”
Altijd samen, niet echt een stel
‘Oogcontact Van De Eenzaamste Soort’ is klein, persoonlijk en intiem. Genoeg instrumenten op het podium voor een forse band, maar alleen Erik de Jong en Saartje Van Camp laten alles tot leven komen. Via wat ouder Spinvis-werk, zoals Ik Wil Alleen Maar Zwemmen (van het album Dagen Van Gras, Dagen Van Stro) en Een Kindje Van God (van Goochelaars En Geesten), opgedragen aan Peter en vooral ook Eva ….. Eva die altijd haar zin krijgt.
Maar ook via een enkel instrumentaal nummer, als Sara haar cello bespeelt op de maat van het door Spinvis bediende licht. En via een aantal nieuwe, nog niet op album verschenen nummers, zoals de ballade van Stefan en Lisette. Met zeven coupletten en zonder refrein op dit moment nog ‘werk in uitvoering’. Stefan en Lisette, altijd samen en niet echt een stel. We zijn benieuwd hoe het afloopt met dit paar.
Kom terug
De titel van de voorstelling komt uit het nummer Club Insomnia van het album Tot Ziens, Justine Keller. Een (nacht)club vol rustelozen die de slaap niet kunnen vatten. Op zoek naar contact, desnoods oogcontact. Juist bij zo’n ‘zwaar’ nummer bewijzen Spinvis en Saartje Van Camp dat ‘minder’ soms ontroerend mooi kan zijn.
Dat wisten we al van de ‘kleinere’ nummers op dit album – we horen verstilde uitvoeringen van Oostende, Overvecht en ter afsluiting De Grote Zon – maar het blijkt ook prima uit te pakken voor het steviger werk. Nummers zoals Club Insomnia of het mantra-achtige Kom Terug. Prachtig!! Reis ver / Drink wijn / Denk na / Lach hard / Duik diep / Kom terug. Afgesproken Erik en Saartje, gaan we doen!!
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
