Hypnotiserende gitaarmuziek voor de liefhebbers
Op het podium is hij de aanvoerder. De leider die nauwgezet de tijd neemt om tussen de nummers door zijn gitaar te stemmen. De dirigent die met een kort knikje aangeeft wanneer een nummer echt kan beginnen of door hem wordt afgerond. De man die bepaalt of Milly’s Garden, dat met een vraagteken op de speellijst staat, wel degelijk wordt gespeeld.
Eenmaal van het podium af is Steve Gunn weer de introverte muzikant die dankbaar is voor het feit dat hij hier in poppodium Merleyn mocht spelen en dat bezoekers speciaal voor hem hiernaartoe zijn gekomen. Een vriendelijk woord voor iedereen, maar stiekem ook wel verlangend naar de stilte van zijn hotelkamer. Of in Nijmegen de sfeer opsnuiven van de frisse herfstavond.
Geen volle bak vanavond, maar gelukkig toch een goed gevuld Merleyn voor Steve Gunn en zijn band. Terwijl zijn vroegere maatjes Adam Granduciel, voorman van The War On Drugs, en Kurt Vile met gemak zalen vullen die meer dan tien keer zo groot zijn, blijft het voor Steve Gunn ploeteren. Niet bij de muziekpers en recensenten van muziekalbums. Elk album dat verschijnt of concert dat wordt bezocht wordt lovend besproken.
Alom lof, maar doorbraak blijft uit
En toch lukt het Steve niet om door te breken bij het grote publiek. De reden? Misschien is zijn muziek net iets te ongrijpbaar, net te weinig passend in een specifiek hokje. Gelukkig lijkt hij er zelf weinig onder te lijden. Ook vanavond in Merleyn speelt hij met veel plezier voor de ruim 100 bezoekers die wel de herfstkou hebben getrotseerd.
Geen nieuw werk dat gepromoot moet worden – ‘ik duik na deze korte tour weer de studio in om te werken aan een album dat waarschijnlijk in 2018 zal verschijnen’, vertelt hij me na afloop – dus gewoon wat lekkere nummers van zijn drie meest recente albums. Drie nummers van ‘Time Off’ dat in 2013 verscheen bij Paradise of Bachelors Records. Drie nummers van het in 2014 verschenen album ‘Way Out Weather’ en drie nummers van ‘Eyes On The Lines’ dat in 2016 verscheen op het Matador Records label. En als toegift een oudje, Mr. Franklin van het in 2009 verschenen album ‘Boerum Palace’. Door Gunn aangekondigd als zijn anti-Trump song, samen met het verzoek de weldenkende mensen in de USA niet te vergeten of in de steek te laten.
Time Off als tussenstation
Het album ‘Time Off’ uit 2013 kan misschien wel het best worden gezien als een soort tussenstation. ‘Boerum Palace’, door Steve Gunn nagenoeg in zijn eentje volgespeeld op de akoestische gitaar, ligt achter hem. Hij is onderweg naar een meer volwassen bandgeluid en wat meer aandacht voor de elektrische gitaar. Old Strange, waarmee hij vanavond in z’n eentje opent, vormt het vertrekpunt. Akoestisch, breed uitgesponnen, een gitaarrifje dat zich in je hoofd nestelt. Lurker dat als tweede op de speellijst staat, is alleen al via zijn titel – een ‘lurker’ is iemand die de wereld van een afstandje in ogenschouw neemt, zonder echt te participeren – een typische Steve Gunn song. Water Wheel staat qua opbouw en uitvoering dichtbij zijn werk op ‘Way Out Weather’. Ook hier dat repeterende rifje.
Van de drie nummers van ‘Way Out Weather’ die vanavond worden gespeeld – naast Wildwood, zijn dat de titelsong van het album en Milly’s Garden – maakt laatstgenoemde song de meeste indruk. Oppervlakkig gezien misschien net wat makkelijker te verteren dan de nummers op zijn eerdere albums, maar luister goed en je hoort een prachtig en ingenieus samenspel tussen de verschillende gitaren. Juist bij nummers als Milly’s Garden blijkt het hebben van een tweede gitarist in je band – gedurende deze tour is deze rol weggelegd voor Cian Nugent, die vanavond in zijn eentje ook het voorprogramma voor zijn rekening heeft genomen – van meerwaarde.
“Voor mij is het belangrijk dat mensen zelf hun eigen verhaal kunnen verzinnen bij de woorden die ik schrijf en zing. Ik geef ze een bepaald gevoel en via de songtekst wat ankerpunten, maar iedereen moet er zelf zijn interpretatie aan kunnen geven”, vertelde Steve Gunn in een Interview met LiveStreamMagazine eerder dit jaar.
Poor lonesome cowboy
Luisterend naar de drie nummers van het album ‘Eyes On The Lines’ vragen we ons af wat een Park Bench Smile inhoudt? Waar begin je aan als je besluit om even van de gebaande paden af te wijken zoals in Ancient Jules wordt beschreven? Wat ziet, doet en weet die zwarte kat die figureert in Night Wander? En ook hier dat pleidooi om je even terug te trekken uit de hectische wereld om je heen en een moment van rust en bezinning te pakken. Wat dat betreft blijft Steve Gunn toch een beetje de ‘poor lonesome cowboy’, verdwaald in de grote stad.
Tekst & Photos: © Herman Sixma
