‘Sue in Wanderland’
Naar aanleiding van het mysterieuze album ‘Wanderland’ trapte Sue The Night onlangs de gelijknamige tour af. Na de albumpresentatie in Paradiso Noord op 12 april jl. en optredens in o.a. Paard van Troje, Rotown Rotterdam en Effenaar weet deze succesvolle zeskoppige indie/pop band rond singer-songwriter Suus de Groot vanavond een muzikale en visuele droomwereld te creëren in het Nijmeegse poppodium Doornroosje.
Aan de Nederlands/Belgische indierock band Severin Bells is het vanavond de taak het publiek op te warmen. Hoewel deze jonge gasten nog maar kort in deze samenstelling spelen weten ze een groots geluid neer te zetten en is de vergelijking met een band als War on Drugs snel gemaakt. Ondanks het feit dat de performance er nog wel wat in mag slijten, zodat het meer ontspannen oogt, speelt deze 4-koppige band een lekker potje garage, een vleugje surf en hypnotiserende ritmes met een 60’s geluid van de drums en een pompende, dragende basgitaar. Als opwarmer zeker geslaagd te noemen.
Aan de Nederlands/Belgische indierock band Severin Bells is het vanavond de taak het publiek op te warmen. Hoewel deze jonge gasten nog maar kort in deze samenstelling spelen weten ze een groots geluid neer te zetten en is de vergelijking met een band als War on Drugs snel gemaakt. Ondanks het feit dat de performance er nog wel wat in mag slijten, zodat het meer ontspannen oogt, speelt deze 4-koppige band een lekker potje garage, een vleugje surf en hypnotiserende ritmes met een 60’s geluid van de drums en een pompende, dragende basgitaar. Als opwarmer zeker geslaagd te noemen.
Als de band in duisternis het podium betreedt en frontvrouw Suus de Groot als laatste volgt is dat met een grote kap op haar hoofd. De capuchon met lovertjes aan de binnenkant sluit zich als een enorme opengebroken amethist om haar knappe gezicht. Halverwege het eerste nummer Come to Play wordt de capuchon open geritst en doet vanaf dat moment dienst als glimmende schouderbedekking. Leuk gevonden, ik krijg zo’n gevoel dat er heel goed over deze show is nagedacht.
Dat gevoel wordt bevestigd als mij opvalt dat tussen bijna alle nummers een mooie sample zit, vaak in de vorm van een sfeervolle soundscape, waardoor de muzikanten onopgemerkt kunnen stemmen, een slok water kunnen nemen en alles als één vloeiend geheel klinkt. Het tweede nummer van de set-list is de hit The World Below, tevens de eerste single van het nieuwe album. Ook live blijft het nummer goed overeind, wat best een prestatie is, aangezien het album complex en met veel lagen geproduceerd is.
Wonderland
Live zingen in totaal vier stemmen, we tellen drie synthesizers en horen hier en daar een sample-pad, alles draagt bij aan de volle sound. Wel doet haar hese stem vermoeden dat de albumpresentatie in Paradiso en de shows in Den Haag, Rotterdam en Eindhoven gezellig zijn geweest. Wat ook opvalt is dat alle muzikanten ontzettend dienstbaar en goed op elkaar ingespeeld zijn. In combinatie met het mooie licht resulteert dit in een zeer strakke show. Zo zien we tijdens bijna-titelsong Wonderland vallende regen geprojecteerd op de eerder genoemde lovertjes-doeken, een prachtig gezicht.
Als het hypnotiserende nummer She wordt ingezet en bandlid Matthijs zijn viool oppakt blijkt dit in dit genre een verrassend geslaagd instrument. Zijn viool klinkt haast als een fluit, of als een slangenbezweerder die het publiek in een aangename trance brengt. Top of Mind lijkt vanavond wat lastig voor Suus de Groot, de spanning is van haar gezicht af te lezen en haar ogen zijn meer dicht dan voorheen. Misschien is ze zenuwachtig voor het daaropvolgende Pity Song, omdat ze die helemaal alleen speelt.
Pity Song
Tijdens Pity Song mag de band een biertje in de coulissen opentrekken. De zenuwen zijn ongegrond, want De Groot brengt het nummer op prachtige wijze. Op de plaat is het met het Kennemer Jeugd Orkest in de studio opgenomen Pity Song de enige live opgenomen track. Maar vanavond geen strijkers of vol podium, maar een vrouw met alleen een gitaar. Zo te horen is dit ook een zeer persoonlijk nummer als ze aanvangt met: ‘Who made time your master, who is time to judge’, waarmee ze lijkt te reflecteren op de kritische blik naar zichzelf. Afgezet tegen het volle geluid van de hele band is Pity Song een prettige afwisseling.
Zodra de band weer compleet is let ik eens goed op de bandleden. Wat een prachtig arsenaal heeft Suus de Groot om zich heen weten te verzamelen. De mysterieuze, betrouwbare bassiste Nana die letterlijk en figuurlijk achter de frontvrouw staat en gitarist Thijs (tevens producer van het album) die samen met drummer Tobias een hele steady linkerflank bekleedt. Overigens krijgt de drummer tegen het einde van de show van mij steeds meer de titel ‘koning’, want zo zit hij achter zijn drumstel, alsof het zijn troon is, solide groovend en alles bij elkaar houdend.
Aan de andere zijde van het podium, een beetje in het donker, zit toetseniste en muzikale duizendpoot Simone. Naast haar keyboard bespeelt ze ook moeiteloos de shaker, tamboerijn, samples, orgeltjes, synthesizer en claps en daarnaast is ze ook nog eens een zeer bekwame backing vocaliste. Voor haar staat de eerder genoemde Matthijs die naast het bespelen van de viool, mandoline, samples en backing vocals een uitstraling heeft waar iedereen blij van wordt. Alsof het zijn eerste dag buiten is na een winter op stal, mept hij grijnzend op zijn tamboerijn.
Mind Dear
Na het aanstekelijke slotakkoord Mind Dear wil het publiek meer, veel meer. Gelukkig heeft de band nog wat in het vat zitten en volgt een uit drie nummers bestaande toegift. The Big Picture klinkt en oogt als een zonsopkomst, de belichting is oranje en het nummer draagt je rustig naar het daaropvolgende Morning Paper waarin de band laat horen ook echt wel te kunnen rocken, met gitaarpartijen à la Franz Ferdinand. De drumpartij is ingewikkeld maar de ‘Koning’ slaat ‘m moeiteloos weg.
Hekkensluiter is het enorm groovende All The Roses waarop iedereen heftig ritmisch mee wiegt. Zelfs het hoofd van de monitortechnicus knikt op de maat op het podium, een vermakelijk gezicht. Als daarop nogmaals een dankbaar applaus klinkt kunnen we de conclusie trekken dat we vanavond met een dosis endorfine tot tevredenheid gewiegd zijn door Sue The Night.
Tekst: Geena Diepenbroek || Foto’s: Marcel Helder
