Singer-songwriter Ray LaMontagne slaat ‘andere weg’ in
Hoewel het even heeft geduurd ligt met Supernova van Ray LaMontagne na vier jaar weer een kersverse plaat van deze Amerikaanse folksinger-songwriter in de winkels. Het lijkt er op dat LaMontagne met dit nieuwe album – zoals dat heet – een ‘andere weg’ is ingeslagen. En dat is na het beluisteren van Supernova spijtig te noemen. Zeker als je het afzet tegen zijn fantastische debuutplaat Trouble en albums als Gossip in the Grain en God Willin’& The Creek Don’t Rise.
Ik weet niet wat het is, maar het is een fenomeen dat zich wel vaker voordoet. Dan heb ik het over het veelal jammerlijke gegeven (incidentele uitzonderingen daargelaten natuurlijk) dat bands en artiesten het muzikale pad van waar zij juist buitengewoon goed in zijn – en wat hun werk zo mooi en bijzonder maakt – denken te moeten verlaten door het inslaan van een ‘andere weg’. Dit gevoel bekroop mij enige tijd geleden ook met het nieuwe album Sunday Morning Record van de Band of Heathens.
Een vergelijkbaar gevoel overvalt mij als ik het nieuwe album van Ray LaMontagne beluister. En ik mij terdege afvraag waarom deze keuze toch is gemaakt. Natuurlijk zijn er plausibele verklaringen denkbaar. Bijvoorbeeld dat een artiest hier vanuit commercieel oogpunt toe gedwongen wordt. Of dat roem en succes naar meer smaakt en men op zoek gaat naar een nog breder publiek. Hoe het ook zij, op het brave Supernova klinkt het allemaal veel gezapiger. En lijkt gekozen voor een meer poppy en mainstream benadering.
The Black Keys
Op Supernova staan tien – door Dan Auerbach van The Black Keys – geproduceerde tracks die lang niet allemaal indruk maken. Zo zijn opener Lavender en Airwaves lieflijke luisterliedjes geworden. Pas bij track 3 She’s The One hoor ik iets terug van de ‘oude’ Ray LaMontagne. Het daaropvolgende Pick Up A Gun en Julia zijn daarentegen weer tegenvallende niemandalletjes. Hetzelfde geldt voor No Other Way. Als je al van een hoogtepunt mag spreken is dit titeltrack Supernova waarin LaMontagne nog ‘n beetje als vanouds klinkt. En je terug hoort dat hij wel degelijk een geweldige singer-songwriter is.
Ooit was Ray LaMontagne – afkomstig uit New Hampshire – werkzaam in een schoenfabriek, maar als hij de muziek van Stephen Stills aandachtig beluistert besluit hij zich te richten op een muzikale carriere. Een mooi gevalletje van ‘wie de schoen past, trekke ‘m aan’. Maar bovenal een verdomd goeie keuze waar de fans ongetwijfeld geheel en al achter kunnen staan.
New York
Ray LaMontagne bezit de gave om sociaal bewogen thema’s te vatten in diepgravende teksten en die te vervlechten met intense melodieën. Dit in combinatie met zijn fraaie en wat hese stemgeluid leidt tot prachtige muziek die fascineert en de luisteraar naar de keel grijpt. Dit bewees LaMontagne al op zijn debuut-plaat Trouble (2004) met onder meer het ontroerende Hold You In My Arms, Narrow Escape en het hartverscheurende titelnummer.
Later deed hij dit nog eens dunnetjes over op albums als Till The Sun Turns Black (2006) en Gossip In the Grain (2008) – met het opvallend soulvolle You Are the Best Thing en Let It Be Me. Maar zeker ook op voorganger God Willin’ & The Creek Don’t Rise uit 2010 met geweldige songs als Like Rock & Roll And Radio, Devil’s In The Jukebox en New York City Is Killing Me, over het ontvluchten van de stadse drukte.
Jammer dat hij om welke reden dan ook grotendeels van zijn muzikale pad is geraakt. Het nieuwe album Supernova valt ronduit tegen. Laten we hopen dat dit een dwaalspoor van tijdelijke aard is. En Ray LaMontagne zich hervindt en zijn kompas hem weer ‘back on track’ brengt. En we weer fantastische platen tegemoet kunnen zien. Want hoe je het ook wendt of keert, Ray LaMontagne is en blijft een geweldig artiest.
Het album Supernova van Ray LaMontagne is beschikbaar gesteld door de Waaghals, dé platenspeciaalzaak van Nijmegen en Arnhem.
