Voorspelbaar goed met onverwachte uitschieters
Het is warm in de concertzaal van Paradiso Noord bij het optreden van de Britse indie-rock band The Boxer Rebellion. Bloedheet eigenlijk. Behalve warm is het ook vol. Gezellig vol, want ondanks het bordje ‘uitverkocht’ op de deur ontbrak het hutje-mutje-gevoel dat je weleens bekruipt bij andere uitverkochte optredens. En ja, het was hard. Niet overdreven hard, maar voor een deel van het publiek toch stevig genoeg om hun oordopjes tevoorschijn te halen. Maar is het ook een goed concert?
Eerst gaan we even zo’n anderhalf jaar terug in de tijd, naar 18 november 2014. Op die dag staat The Boxer Rebellion in de grote Rondazaal van TivoliVredenburg. De eindconclusie was ‘goed, maar niet verpletterend goed’ (zie de review van dit concert) met als hoogtepunten het hitje Diamonds, het mooi opgebouwde Semi-Automatic en het titelnummer van het in 2013 uitgebrachte album ‘Promises’. Juist in die nummers hoorden we een wat meer eigen geluid en dat smaakte zeker naar meer. Vanavond staan deze nummers nog altijd op de speellijst van de band. Gelukkig maar.
Joseph Lofthouse
Joseph Lofthouse, de Engelse singer-songwriter die bij deze tour van The Boxer Rebellion het voorprogramma verzorgt is een man van de klok. Stipt om 20.00 stapt hij het podium op om vervolgens precies 30 minuten te spelen. Voor Lofthouse is dit de eerste keer op een podium in Amsterdam en voor het publiek een aangename kennismaking met een klassieke liedjessmid. Prima gitaarspel, een mooie krachtige stem en onderhoudende anekdotes tussen de liedjes door. De liedjes die hij speelt zijn vooral afkomstig van zijn in 2014 uitgebrachte EP ‘The Four and Two’. Aan een album wordt gewerkt.
Als The Boxer Rebellion aan het begin van het optreden het van het nieuwe album ‘Ocean By Ocean’ (2016) afkomstige Keep Me Close inzet is het voor het publiek nog even wennen aan de toegevoegde elektronica en het misschien wat makkelijker in het gehoor liggende geluid. Maar gaandeweg het concert zal zelfs de meest kritische toeschouwer moeten erkennen dat de nieuwe nummers – naast het beginnummer staan Let’s Disappear, Big Ideas, Weapon, Pull Yourself Together en Let It Go op de setlist – uitstekend passen bij, en logisch voortbouwen op, het bekende Boxer Rebellion geluid. De wat melancholische zang van Nathan Nicholson, het machtige drumwerk van Piers Hewitt, de stuwende bas van de immer stuurs kijkende Adam Harrison en de zweverige gitaarpartijen van Andrew Smith.
Terugkomend op de vraag of hier sprake is van een goed concert? Ja, eigenlijk wel. Wellicht wat voorspelbaar – de speellijst die weinig ruimte laat voor onverwachte uitstapjes, Nathan Nicholson die tijdens No Harm (‘The Cold Still’, 2011) een rondje door de zaal maakt – maar zo weet je wel precies wat je krijgt bij een optreden van The Boxer Rebellion.
The Boxer Rebellion staat voor gedegen vakwerk dat op specifieke momenten toch net iets extra’s biedt. Bijvoorbeeld halverwege de set, via bevlogen uitvoeringen van Semi-Automatic en Evacuate (‘Union’, 2009). Maar pas bij het afsluitende The Gospel Of Goro Adachi worden alle registers ook echt opengetrokken en geeft The Boxer Rebellion zijn visitekaartje af: het opbouwen van die muur van geluid waar iedereen stiekem op zit te wachten.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
