IJzersterk optreden op weg naar ‘the next big thing’?

Met de veelbelovende, uit Manchester afkomstige roots- indie- en folkband The Slow Show staat vanavond een band met een grote toekomst op het (kleine) podium van een uitverkocht Ekko in Utrecht. Alle voortekenen wijzen immers in die richting. Begin 2015 kende de band een stormachtig debuut met het album ‘Wild Water’. Een plaat met tot de rand toe gevulde en gelaagde, soms donkere indie songs. Liedjes in de traditie de Editors, Lambchop en The National, terwijl wat de zang betreft ook Ryan Adams en Lou Reed af en toe om de hoek komen kijken.

‘We willen muziek maken waar mensen echt naar luisteren, waar je in stilte van wilt genieten, muziek die ontroert ’, aldus The Slow Show op de eigen Facebook pagina. De band bestaat sinds 2011 en heeft als thuisbasis Manchester, Engeland. Daar werden ook de ideeën geboren voor het album ‘White Water’, dat op 9 maart 2015 verscheen op het Duitse Haldern Pop Recordings / ADA. 

Terwijl op het album wordt groots uitgepakt met blazers en een zangkoor, moeten Rob Goodwin (zang, gitaar), Fred Kindt (toetsen), Joel Byrne McCullough (lead gitaar), Chris Hough (drums) en James Longden (basgitaar) het vanavond op het podium van Ekko met z’n vijven waarmaken. Met behulp van wat elektronica en een extra zesde lid op hoorn lukt dat boven verwachting. Maar eerst is daar het voorprogramma: Ian Fisher.

Ian Fisher

Ian Fisher is een troubadour; een rondreizende muzikant van de oude stempel. Het podium is zijn thuis, de plek om enkele van zijn meer dan 900 zelfgeschreven liedjes te laten horen. Vanavond bevindt dat huis zich in Ekko en laat Fisher vooral nummers horen van zijn nieuwe album ‘Nero’. Mooi, ambachtelijk werk over oude of onbereikbare liefdes, de plek waar hij opgroeide en vooral het leven ‘on-the-road’. Vandaag Utrecht, morgen Groningen en dan in januari 2016 door naar Italië, Oostenrijk, Duitsland, enz. Met gitaar, rugzak, treinabonnement en paspoort op naam van Ian Fisher. Een mooie opening.

Voor The Slow Show geldt ‘what you read, is what you get’. Dus sfeervolle muziek, waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor de bariton van zanger Rob Goodwin. In vergelijking met het album, pakt The Slow Show live in Ekko net iets steviger uit, waarbij vooral het mooie samenspel tussen de beide gitaristen en het soms subtiele, en dan weer keiharde drumwerk van Chris Hough opvalt. Bijvoorbeeld in Brother, dat verwijst naar de grootvader van Rob Goodwin die op jeugdige leeftijd zijn 16-jarige broertje aan kanker verloor. De drumslagen in dit nummer komen als mokerslagen binnen; het plafond in Ekko trilt mee.

Naast werk van het album ‘White Water’ – we horen fraaie uitvoeringen van bijvoorbeeld Dresden, Paint You Like a Rose en Bloodline – worden ook enkele nieuwe nummers aan het publiek voorgesteld. Net zo mooi, net zo sfeervol. Prachtig is het stevige Hopeless Town, dat naadloos overgaat in het rustige Lucky You, Lucky Me. Als de bassist, drummer en hoornist tijdelijk een stapje terug doen is de vloer even voor de boomlange Joel Byrne McCullough en de op blote voeten spelende en donker zingende Rob Goodwin, subtiel ondersteunt door Fred Kindt op toetsen. Met “You were so quiet, thank you so much. This really means a lot to us” bedankt Rob Goodwin de muisstille zaal. Je ziet en voelt dat hij het meent.

Het concert in Ekko laat zien dat The Slow Show de potentie heeft uit te groeien tot ‘the next big thing’. Een charismatische frontman/zanger met een prachtige stem, een groep prima spelende musici daaromheen, en sterke liedjes. Waar misschien nog ietsje meer aan gewerkt zou kunnen worden is dat eigen ‘Slow Show’ geluid. Wellicht op het volgende album?

Tekst en Foto’s : Herman Sixma

Website The Slow Show