These Go To Eleven in Hedon met optredens van Spoonfed, Blue Crime en Aestrid.
‘Ken je de rockumentary This Is Spinal Tap uit 1984, waarin het reilen en zeilen van de fictieve band Spinal Tap centraal staat?’ De wedervraag van Seb Dokman, medeoprichter van de band Paceshifters en voor poppodium Hedon in Zwolle de drijvende kracht achter het These Go To Eleven (TGTE) concept, als ik vraag naar het idee achter deze naam. “In deze film zit een scene waarin wordt gepraat over gitaarversterkers. Die gaan normaal gesproken tot standje ‘10’, maar die van de band Spinal Tap gaan net een streepje verder. Net iets luider dus, ofwel These Go To Eleven. En die titel past dan weer uitstekend bij de avonden die ik hier in Zwolle als ‘artist in residence’ organiseer.”
Een persoonlijke coach
Dus vanavond geen muziek voor tere zieltjes in de kleine zaal Hedon. Dat wil niet zeggen dat op elk moment en op elke TGTE-avond de versterkers continue op stand ‘11’ staan. “Maar je hebt gelijk, het zijn vaak wat harder spelende gitaarbands die hier op mijn uitnodiging staan”, vertelt Seb. “Meestal bands waarvan ik de leden persoonlijk ken en die het fijn vinden om hier te spelen, maar heel soms ook een bandje dat door mij wordt gecoacht. Elk jaar kies ik twee beginnende acts uit, die ik dan persoonlijk begeleid. Met het schrijven en finetunen van nummers, met online promotiewerk, met nadenken over het imago dat je als band nastreeft. Acht, eigenlijk met alles wat er bij het bandleven komt kijken.”
Het bereiken van die ultieme droom
“Waarop ik die bandjes selecteer? Allereerst de uitstraling. Dit jaar heb ik acht beginnende bands uitgenodigd om hier een soort auditie te doen. Een gelikte demo is mooi, maar Ik wil ze live zien. Daarnaast is voor mij ontzettend belangrijk dat een band gemotiveerd is om samen zo’n coaching-traject van een jaar in te gaan. Natuurlijk, techniek is belangrijk maar motivatie is in mijn ogen nog net iets belangrijker. Wat ik zoek zijn bandjes voor wie een leven in de muziekscene de ultieme droom is, een droom die koste wat het kost gerealiseerd moet worden. En ik probeer ze daarbij een stukje op weg te helpen.”
Laagdrempelig en vernieuwend
Gevraagd naar het verband tussen zijn activiteiten op het terrein van coaching en de tweemaandelijkse TGTE-avonden in Hedon, legt Seb Dokman uit dat het incidenteel wel eens zal gebeuren dat een van zijn protegeés op het TGTE-podium staat, maar dat deze avonden vooral bedoeld zijn als een soort showcase minifestival. Voor de bands een gelegenheid om lekker te spelen; voor de bezoekers de mogelijkheid om, onder het motto ‘laat je verrassen’, op een laagdrempelige manier – de TGTE-avonden zijn gratis toegankelijk – in een ongedwongen sfeer kennis te maken met nieuwe muziek van vernieuwende bands.
Spoonfed als voorgerecht
Drie bands vanavond in Hedon, waarvan Spoonfed de spits mag afbijten. Inderdaad, met de versterkers een half uur lang op het denkbeeldige standje ‘11’. Misschien niet echt vernieuwend, maar de sterk Amerikaans georiënteerde rockmuziek van dit Limburgse kwartet dat bestaat uit Roel Peijs (zang), Stef Eggen (drums), Tommie Bonajo (gitaar) en Bas Braam (basgitaar) klinkt gewoon erg lekker.
Met de paplepel opgediend in hapklare brokken van drie tot vier minuten, worden er in een straf tempo acht songs de zaal in geslingerd. Soms met een vleugje vanille zoals in Vanilla Meltdown, soms met als garnering wat onkruid in bijvoorbeeld Weeds. Zelf noemen ze het een kruidige mix van KISS, Royal Republic, Danko Jones en Foo Fighters en die vlag dekt eigenlijk wel de lading. Een mix die overigens prima te verteren is.
Blue Crime als donker tussengerecht
Of de lampen die het podium verlichten asjeblieft wat gedimd kunnen worden. Of beter nog, helemaal uit. Wat licht van achter en van de zijkanten is voldoende voor de ‘sonic witches’ die vanavond met z’n drieën Blue Crime vormen. Verdwenen is de witte kleding, verdwenen is de flitsende lichtshow, gebleven zijn de wijds meanderende en in elkaar overlopende songs met een sterke psychedelische inslag.
Op de grond een boekje met de tekst van de twee eerste nummers, Red Moon en Loraine, wat aanwijzingen voor de gitaarsettings en wie op welk moment invalt. Hoewel de soundcheck eventjes anders deed vermoeden, blijft het geluidsniveau bij Blue Crime ruim beneden stand ‘11’. Intrigerend is het wel; intrigerend en donker.
Aestrid geeft zich 110%
Of het nu gaat om een optreden van twee uur of, zoals vanavond, een korte set van 45 minuten, bij Aestrid weet je één ding zeker: de band geeft zich altijd meer dan 100%. Net terug van een tournee door Canada is dit voor Bo Menning (zang, gitaar), Jurriaan Sielcken (basgitaar, toetsen) en Ray Murphy (drums) een soort ‘welkom thuis’ show.
Even wennen aan het verschil in geluid (of is het toch het gevoel?) bij 230 volt in plaats van de 110 volt in Canada, even wennen aan de sfeer in de Nederlandse zalen. Maar als de laatste tonen van bijna 15 minuten durende slotnummer Needles Of The Tree langzaam uitdoven zal het gevoel bij zowel het publiek als bij de mannen van Aestrid zelf hetzelfde zijn. Dit was weer ‘top’.
De volgende TGTE-editie
De volgende These Go To Eleven editie staat gepland voor donderdag 19 december a.s. Die avond staan er opnieuw drie acts op het podium in de kleine zaal van poppodium Hedon in Zwolle. Dan zijn er optredens van de Nederlandse garage/punkband Paracetamøl (of is het toch PRCTML?), het uit Wit-Rusland afkomstige duo Weed & Dolphins en The Grey Pants, ofwel Henk Koorn en Elke van Zevenbergen met hun kleine levensliedjes. De toegang is, zoals altijd bij deze avonden, gratis.
Tekst en foto’s: Herman Sixma
