Zittend genieten van sfeervolle luisterliedjes

Thomas Dybdahl is zo’n artiest met wie je alle kanten op kunt. Met band wordt het publiek steevast getrakteerd op een aantal stevige rocknummers met de elektrische gitaar in de hoofdrol. Solo staat er een heel andere Dybdahl op het podium; een communicatief vaardige entertainer die met enkel een akoestische gitaar, een mondharmonica en een wat hese stem zijn publiek bij de les houdt. Dat laatste is vanavond het geval bij het optreden in de met stoelen gevulde grote zaal van Luxor Live in Arnhem.

Het blijft een mooi gezicht, zo’n rijtje lege bier- en wijnglazen op de rand van het Luxor Live-podium. Je zou er dorst van krijgen. En dat is, halverwege het optreden precies het geval met Thomas Dybdahl. ‘Heeft iemand een biertje voor me, want ik heb een ongelooflijke dorst’, klinkt het vanaf het podium. Binnen no time worden er twee goudgele rakkers voor hem neergezet die dankbaar in ontvangst worden genomen. Hij kan weer verder. Na Life Here Is Gold (geschreven in een hotel in een van de golfstaten en te vinden op het album ‘That Great October Sound’) is het tijd voor verzoekjes. ‘Roep u maar….’. Het wordt Cecilia van het in 2011 verschenen album ‘Songs’.

Aan Juanita Stein de eer om de avond in een goedgevuld Luxor Live te openen. Juanita Stein? Kennen we die niet van de band Howling Bells? De vrouw die 2009 door het tijdschrift Gigwise tot de meest sexy vrouw in de rockmuziek werd gekozen? De rock-chick die haar twitter account beheert onder de naam @hellsbellsmiss? Inderdaad, die Juanita Stein. Ook zij staat vanavond solo op het podium.

Naast wat eigen nummers (Stargazer, Florence, Somebody Else Is Dying) komt Stein vanavond met Broken Bones (een nummer uit het Howling Bells repertoire) en met het bijna 45 jaar oude Johnny Cash nummer A Thing Called Love. Een aangename twintig minuten, maar echt beklijven doet het nergens.

Het applaus dat klinkt als Thomas Dybdahl om 21.15 uur het podium op wandelt maakt duidelijk dat het publiek vanavond speciaal voor hem is gekomen. Daarmee is alvast een vraag van Dybdahl beantwoord. “Fijn dat jullie er zijn. Dit is mijn eerste keer in Arnhem en dan is het voor mij altijd de vraag, wat voor avond wordt het? Uitbundig of juist ingetogen? En wat voor publiek tref ik hier aan? Kenners, of toevallige passanten die iets nieuws willen ontdekken?”. Als er om verzoekjes gevraagd wordt, blijken het dus kenners te zijn. En bovenal een publiek dat stil en aandachtig luistert naar zowel de songs als de verhalen achter die songs.

A Love Story

Zoals naar het verhaal bij A Love Story van het in 2004 verschenen album ‘One Day You’ll Dance For Me, New York City’. Hoe hij de Noorse regisseur Arild Østin Ommundsen benaderde met het verzoek om een liedje te mogen schrijven voor diens nieuwe film Monstertorsdag. ‘Kom maar op’ was het antwoord. Op de vervolgvraag waar de film over zou gaan, om zo de muziek en de film op elkaar af te stemmen, kwam het antwoord ‘het is een liefdesverhaal’. Dat was het; Ommundsen was een man van weinig woorden. En dus werd het A Love Story.

Vijf kwartier staat Thomas Dybdahl op het grote Luxor Live podium. Vijf kwartier die voorbijvliegen en waarin een mooie mix van oud en nieuw werk wordt gepresenteerd. Van het net voltooide Moving tot het titelnummer van zijn debuutalbum ‘That Great October Sound’ (2002), met Shine van het album ‘What’s Left Is Forever’ (2013) als hoogtepunt. In de live-uitvoering van dit nummer komt alles wat Thomas Dybdahl tot een van de grootsten in zijn genre maakt samen. Stem, tekst, het spaarzaam gebruik van instrumenten. Hier zien en horen we Thomas Dybdahl solo op zijn best.

Tekst & Foto’s:  © Herman Sixma