Zangeres met dijk van een stem verdient groter publiek
Het is fijn te constateren dat muziekcafé Merleyn voor dit concert terecht druk bezocht is. Want dat is wat de optredende artieste van vanavond zeker ook verdient. Gelukkig hebben aardig wat liefhebbers hun weg weten te vinden naar de muziek en het hemelse stemgeluid van de in Nederland nog vrij onbekende Tift Merritt. Het aanwezige publiek is vanavond getuige van een sterk en intiem akoestisch optreden van een Amerikaanse singer-songwriter met prachtige, intense songs en een dijk van een stem.
Merritt stond al een keer eerder op het podium in Nijmegen. Toen in Doornroosje als support-act van Josh Ritter. En bij die gelegenheid maakte zij ook al diepe indruk. Vanavond staat de uit North-Carolina afkomstige Catherine Tift Merritt (1975) niet met een band maar alleen op het podium. En dat blijkt bepaald geen gemis.
Met gemak draagt ze het concert alleen waarbij ze het publiek muisstil weet te krijgen en hier en daar kippenvel weet te bezorgen. Zichzelf afwisselend begeleidend op gitaar en piano geeft haar fantastische stemgeluid alle nummers een ongekende dynamiek en diepgang mee.
Als Merritt het nummer Train Song van Tom Waits zonder microfoon – en alleen met akoestische gitaar – de zaal in slingert blijft haar stem nog staan als een huis. Geheel terecht valt haar na dit nummer dan ook een staande ovatie ten deel.
En dat is eigenlijk na ieder nummer wel het geval. Zoals na het gevoelige Another Country van haar gelijknamige album uit 2009. Een nummer dat onderdeel uitmaakt van de soundtrack van de film New In Town met Renee Zellweger. Overigens is de muziek van Merritt wel vaker te horen in tv-series en films. Verder trad zij regelmatig op in de talkshows van Jay Leno en David Letterman. In eigen land is zij dan ook al langer een gevierd artieste die maar liefst vijf keer genomineerd werd voor een Grammy.
Joni Mitchell
Merritt debuteerde in 2002 met het door critici alom geprezen album ‘Bramble Rose’. Hetzelfde geldt voor het in 2004 uitgebrachte ‘Tambourine’. Beide albums staan vol met schitterende, veelal melancholische songs die stuk voor stuk gedragen worden door het vocale geweld van Merritt die – geheel terecht – wel vergeleken wordt met artiesten als Emmylou Harris, Lucinda Williams en Joni Mitchell. Van de laatste speelt Merritt vanavond ook nog een nummer. Toch doet haar stemgeluid mij bij vlagen – zeker in het hogere bereik – ook wel denken aan Dolly Parton. En bij de songs die zij ten gehore brengt achter de piano aan Carol King. Dit alles geeft wel aan wat een geweldig stembereik deze zangeres heeft.
In de Verenigde Staten stond zij al in het voorprogramma van grote namen als Elvis Costello, Amos Lee, Ray Lamontagne, David Gray en Greg Allman. De alt-country, rock en folkmuziek van Merritt sluit dan ook naadloos aan in een grote rij artiesten die al veel langer een significante rol spelen in de Amerikaanse rootsmuziek.
Naast een aantal nummers van eerder genoemde albums wordt het publiek vanavond ook getrakteerd op een aantal songs van haar laatste plaat ‘Traveling Alone’. Zoals Sweet Spot, Drifted Apart en het titelnummer. Stuk voor stuk gevoelige juweeltjes die een extra dimensie krijgen door haar weergaloze stem. Voor diegenen die vanavond niet aanwezig waren geldt zeker dat zij iets moois gemist hebben.
