Tommy Moustache – ‘Ego’ - LiveStreamMagazine

Absurdistisch hoorspel met groot Ego

Het nieuwe op Berthold Records te verschijnen album ‘EGO’ van de Nederlandse jazzband Tommy Moustache is in meerdere opzichten opmerkelijk te noemen. Freaky, strak, bijzonder kundig en met theatrale titels als Joe’s Cameltoe Show en Operation G-Ball. Het klinkt als een driftige puber met ADHD die zijn instrument meer dan de baas is. Op 10 april presenteert de band het album in de Kantine Walhalla in Rotterdam.

Op vrijdagavond trek je als luisteraar de deur van een doorleefde jazzclub open en je valt in de eerste song. Na een aantal seconden willekeurigheid van klanken vormt zich daar Hosternokke, het eerste nummer en tevens de single van het album. ‘EGO‘ is volledig instrumentaal, op enkele Spaanstalige samples na. Hiermee komt meer verwachting en gewicht bij de instrumenten te liggen, maar dat maken de conservatorium geschoolde muzikanten van Tommy Moustache meer dan waar.

Tussen de vier heren heerst hoorbaar een strijd om de eerste plek, het lijkt alsof er geen minuut gespeeld kan worden zonder een maatverschuiving, gek accent of onorthodox instrumentgebruik. Want gewoon is ook maar zo gewoon. In Brute Force, het tweede nummer van het album, zit een geweldig moment. De saxofoon (…) speelt het terugkomende thema stug door, terwijl drummer Mark van Kersbergen vertraagt naar een geheel ander ritme en de boel geregisseerd ontwricht. Na een paar kakofonische seconden landt men weer met alle neuzen dezelfde kant op en kan je als luisteraar weer gerust ademhalen.

Adrenaline-junks

De voet blijft op het gaspedaal en het is duidelijk dat dit geen album is om tijdens het eten aan te zetten. Van Delta Blues naar tropische beats, er komt van alles voorbij. Het middelste nummer Bruno is een blanke pagina, een rustpunt. Tijd om een drankje te pakken, deze rust voelt haast onheilspellend. Bij mij groeit het vermoeden dat de heren van Tommy Moustache in het dagelijks leven moeilijk te boeien zijn, en misschien wel adrenaline-junks zijn. Ik kan me niet voorstellen wat voor andere persoonlijkheden zulke bruisende muziek kunnen maken.

Voorzien van een drankje zit ik er weer klaar voor. Nietsvermoedend word ik langzaam maar zeker weer meegezogen in iets dat uitmondt in een draaikolk. Wel meer gestructureerd dan de eerste helft van het album, maar minstens zo swingend en eigenzinnig. De klanken vliegen je weer om de oren, met het ritme als leidraad. Tommy en zijn mannen hebben duidelijk een fuck-it uitstraling en een herkenbare stijl. Niet alleen in de muziek, maar ook in hun uiterlijke presentatie. Parerend met snor en elegante pakken bewijzen ze dat ze van alles iets aparts moeten maken.

Met Un Hombre de Verdad (vertaling: “een echte man”) sluiten ze het album af. De titel wekt een verwachting van testosteron en krachtige muziek op, maar het tegendeel is waar. Kabbelend en fijntjes wordt het laatste restje uit de saxofoon gespeeld. Dat siert en kenmerkt de heren van Tommy Moustache: doen wat niet verwacht wordt.

Tekst: Geena Diepenbroek

Website Tommy Moustache