Mackenzie Scott keert zelfverzekerd terug naar Amsterdam
Onlangs bracht TORRES, de band rond de Amerikaanse singer-songwriter Mackenzie Scott, het derde album ‘Three Futures’ uit. Aangezien deze plaat nog wel wat promotie kan gebruiken staat de band van de uit Nashville, Tennessee afkomstige Scott vanavond op het podium van een voor de helft gevuld Bitterzoet in Amsterdam.
De in Nederland nog vrij onbekende band TORRES werd opgericht in 2012 in een periode dat Scott (26) nog studeerde. In 2013 verscheen het goed ontvangen en in de studio van Tony Joe White opgenomen debuutalbum ‘Torres’. Daarna kreeg Scott nog meer hulp, en bepaald niet van de minsten. Zo nam Sharon Van Etten de band mee op tour en verzorgden ze het voorprogramma van onder meer Garbage en Tegan & Sarah. Verder werkte TORRES samen met Portishead gitarist Adrian Utley en producer en percussionist Rob Ellis (o.a. PJ Harvey) die als co-producer fungeerde op zowel het debuutalbum als op opvolger ‘Sprinter’ (2015).
In 2015 stond TORRES ook al op een Amsterdams podium, toen in een half gevulde bovenzaal van Paradiso. Destijds wist een schuchtere, onzekere en in een garage-overall met Dr Martens gehulde Mackenzie Scott maar weinig indruk te maken. Het gebrek aan interactie met het publiek en het na ieder nummer eindeloos gitaarstemmen van een verder onzichtbare band zorgde live voor een teleurstelling bij het publiek. De vraag die zich vanavond opdient is dan ook of TORRES in die tussentijd, wat betreft live-performances, gegroeid is?
Tongue Slap Your Brains Out
Als TORRES op het podium verschijnt is meteen duidelijk dat Scott aan haar imago heeft gewerkt. Vanavond is ze gehuld in een zwart mannenpak met een topje, en staat ze zelfs op zilveren hakken te spelen. Openingsnummer Tongue Slap Your Brains Out, afkomstig van het nieuwe album ‘Three Futures’ staat meteen als een huis en klaarblijkelijk heeft de drummer het koper inmiddels verruild voor drumpads. De sound op de nieuwe plaat bevat sowieso meer samples en is meer electronisch dan de twee voorgangers.
Ook het tweede nummer van de set-list, Skim, klinkt strak en daar waar toen nauwelijks onderlinge interactie te bespeuren was, stralen de muzikanten nu stuk voor stuk een enorme zelfverzekerdheid uit en is er zichtbaar sprake van spelplezier. Het is ook goed om te zien hoe onopvallend Scott haar gitaar nu stemt tijdens een intro of outro van een nummer waardoor de set veel soepeler verloopt.
Sprinter
Verder blijkt ze goed bij stem te zijn en het geluid is prima. Oordoppen zijn niet nodig. Met o.a Righteous Woman, Bad Baby Pie, Three Futures, Helen in the Woods en Concrete Ganesha) bestaat de setlist uiteraard vooral uit nummers van het nieuwe album. Maar met onder meer New Skin, Sprinter en Cowboy Guilt passeren ook een aantal nummers van voorganger ‘Sprinter’ de revue. Hoewel nog steeds niet bijster spraakzaam weet Scott het publiek vanavond voor zich te winnen. Oogcontact en wenken blijkt genoeg om iedereen tegen het podium aan te krijgen.
Wat twee jaar geleden nog ondenkbaar leek, is met dit optreden in één klap van tafel geveegd. Mackenzie Scott heeft zichzelf gevonden. Het suffe imago van singer-songwriter heeft ze van zich afgeschud en ze weet, soms zelfs dansend, te overtuigen met haar bij vlagen simpele en emotievolle eenvoud. Ook weet ze vriend en vijand te verrassen door een vrouw uit het publiek indringend aan te kijken en uiteindelijk hoofd tegen hoofd te bespelen terwijl ze ondertussen op haar gitaar blijft spelen. Het feit dat niemand weet of dit een fan of een bekende is, maakt het des te spannender.
Strange Hellos
Tegen het einde van de set laat Scott ook nog even horen een goede gitariste te zijn. Langer uitgesponnen nummers als Concrete Ganesh en Strange Hellos weet ze moeiteloos naar een hoger niveau te tillen. Ook de band is in topvorm, het gemis van een bassist valt niet eens op en het publiek hangt aan hun lippen. Vanavond bewijst TORRES alles in huis te hebben om door te breken bij een groter publiek. Deze band met een distorted rauw randje en een knipoog naar indierock kan het nog wel eens ver gaan schoppen.
Tekst: Mariska Lie A Ling || Photos: Mechda Zariouh
