Met ‘Tricklebolt’ op ontdekkingsreis

2018 staat in het teken van de lancering van het debuutalbum ‘Tricklebolt’ van de gelijknamige Sallandse formatie Tricklebolt, gemixt en geproduceerd door Guido Aalbers. Mijn aandacht was al getrokken, in welk hokje ga ik dit plaatsen? Misschien past dit wel niet in een afgetimmerd hok, is het wellicht vernieuwend, of toch een afgeleide van…. Zo van CD op de mat ga ik de ontdekking aan met de CD in de audioplayer van mijn vierwieler.

Met de wetenschap dat Tricklebolt bestaat uit vijf rustige jonge knapen, en met succes al support mochten verzorgen voor o.a. Di-rect, DeWolff, The Brew en de Golden Earring, heb ik onbewust toch een ongedefinieerde verwachting. Ik laat de superlatieven en reeds eerder lovende signalen over deze band los en ga maar gewoon een stukje rijden. 

Even een paar rondjes..

Even snel van A naar B en het volume op een respectabel getal en starten maar. Het met koninklijk trompetgeschal ingeluide intro van ‘Entering The Valley’ wordt even bombastisch en royaal overgenomen door de rauwe gitaar van Tim Kampman, diepe bass van Daan Pen en de ritmesessies van Ymte Koekkoek en grijpt mij gelijk bij de strot, “wat is dit?”, nog maar even een rondje dan. Met rauwe klanken, verzacht door de eigenzinnigheid van de Hammond is het gelijk overschakelen naar een hogere versnelling en zit ik midden in ‘Open The gate’, en open is het, ik waan mij in de “early seventies” rock.

Omrijden 

Het volgende ritje is eenzelfde als de dag ervoor maar ik ben iets vroeger vertrokken. Nieuwsgierig en maar even de minst optimale route gekozen, meer luistertijd! ‘High Trees’ is aan en de  rauwe uptempo standaard rockritmes krijgen gaandeweg een Tricklebolt stempel met het zuivere stembereik van Bastian Pen en de rol van Roy Scholten die de Hammond een terecht podium geeft. Onverwacht word ik meegenomen naar een andere dimensie met ‘Come along’, een licht psychedelische ondertoon waar de hammond wederom centraal staat en de band zich gaandeweg laat zien als een volwassen “rot in het vak”. Vast in mijn aandacht merk ik op dat ik toch te laat op mijn bestemming ben,… ik kan mij er niet druk om maken.

De langste route kiezen

Geen verplichtingen, dus maar even vet omrijden naar huis, ‘Tricklebolt’ hoe dan ook uitluisteren. Met ‘N347 pt.2’ beland ik denkbeeldig al snel op de gelijknamige provinciale weg in Overijssel en ervaar de rauwe repeterende gitaren, bluesy ondertoon van de Hammond en de gekartelde uithalen van Bastian, heerlijk uptempo, gas erop en genieten van de strakke beheersing van de instrumentaria. Inmiddels weer terug op de rechter rijbaan en een versnelling terug met ‘I’ll Drive’.

Met ‘Dirt Roads’ blijf ik op de weg en verleg de focus naar de gitaar solo en slopende drumwerk, geen foutje te bekennen. Een diep bombastisch intro leidt mij naar ‘River’ en waan mij in een nieuwe sferische omgeving waar Tricklebolt mij met een superieure climax en tempowisseling weer terug op aarde brengt. Met de eerder uitgebrachte EP ‘Dawn’ voel ik een soort samenvatting waar de band voor staat en het hele album valt voor mij samen en wordt bevestigd door ‘White Women’, vrij vertaald “Witte Wieven”, even rauw als onheilspellend knalt de  muzikale “waarschuwing” door de speakers en laat mij dit nummer voluit beleven! 

Klaar met omrijden 

Ik ben weer op de terugweg en ‘1996’ breng mij met een stoner-achtig rocktempo huiswaarts maar remt mij met de afsluiter van dit album ‘The Wanderer’ weer geleidelijk af naar de realiteit. Even bezinnen en tot de conclusie komen dat ‘Tricklebolt’ een strak, eigenzinnig en volwassen album is waarbij de band zich heeft ontpopt tot muzikale alter ego’s van Deep Purple, Uriah Heep, Led Zeppelin en Black Sabbath maar zeker ook hun een eigen sound waarborgen. Ik wil snel weer dit tochtje maken!

Website Tricklebolt

Tekst: Rijno Boon