Valkhoffestival

Maandag …… vrouwen grijpen de macht

Bij de grotere festivals wordt er nogal eens geklaagd over het geringe percentage vrouwelijke artiesten op de belangrijkste podia, waarbij dan door de programmeurs wordt gewezen op het ontbreken van echt grote vrouwelijke namen die én op tournee zijn én bereid zijn die plek in te nemen. Gelukkig ligt dat dit jaar in Nijmegen anders. Vanavond vijf acts met allemaal een vrouw als leading lady, met soms ook nog een of meerdere vrouwen in de begeleidende band. Girlpower op het festivalterrein in het Valkhofpark.

De spits wordt deze maandagavond afgebeten door Karen Elson. In 1979 geboren in Engeland en tegenwoordig woonachtig in Nashville, Tennessee. Van beroep model, in combinatie met het vak van singer-songwriter/gitarist. Nu kun je je afvragen, moet dat zo nodig? Weer zo’n mooie meid die het ook in de muziekwereld wil maken? Ja, dat moet! Deze dame levert niet alleen een mooi plaatje op maar kan ook echt zingen en gitaar spelen. Samen met haar twee begeleiders komt ze met een prima set.

Voor liefhebbers van het hardere werk misschien wat aan de softe kant, maar vooral de harp geeft het optreden een apart tintje. Van de negen titels op de setlist zijn er twee afkomstig van haar in 2010 uitgebrachte debuutalbum ‘The Ghost Who Walks’ (haar bijnaam op school en als je haar verschijning ziet kun je je daar iets bij voorstellen) en zeven van haar op 7 april 2017 verschenen en door Jonathan Wilson geproduceerde album ‘Double Roses’. Mooiste nummer? Het verstilde Call Your Name, over de pijn die je voelt als de liefde niet meer werkt en je hebt besloten uit elkaar te gaan. Inderdaad, een verwijzing naar haar huwelijk met Jack White dat in 2013 op de klippen liep.

Luwten

‘Ik wil iets anders’, moet Tessa Douwstra een paar jaar geleden op een onbewaakt moment hebben gedacht. Niet meer de melodieuze folkrock van de bandjes Orlando en Wooden Saints, maar iets nieuws, iets verfrissends. Meer haar eigen ding. Zelf knutselen aan je liedjes, zelf in de spotlights op het podium, ook al voelt dat laatste soms wat ongemakkelijk. Wel in de spotlights, niet helemaal alleen, want gelukkig zijn daar altijd nog haar drie mede-bandleden. Terwijl we Tessa Douwstra ruim een week geleden, zowel solo als met Nana Adjoa en Sofie Winterson, nog aan het werk in de bossen van Soesterberg tijdens A Day In The Forest staat ze vanavond in Nijmegen met haar nieuwe band Luwten op het podium.

Met liedjes die niet alleen vers en fris ogen, maar dat soms ook echt zijn. Zoals Control, dat naar eigen zeggen pas voor de tweede keer wordt gespeeld. Zenuwen? Niks van te merken. Mooiste moment? Die paar minuten halverwege de set als de zonnestralen precies door de bomen het Boogpodium bereiken en Douwstra nog eens extra in het zonnetje wordt gezet.

Overgevlogen uit IJsland: Mammút

Als grote grazers mogen mammoeten reeds lang geleden zijn uitgestorven, in de IJslandse muziekscene blaast dit beest nog steeds een stevig partijtje mee. Met drie volwaardige albums, met een karrevracht aan muziekprijzen met name voor het derde album ‘Komdu til mín svarta systir’ (2013) en met een flinke schare volgelingen. ‘Waarom ook niet de rest van de wereld veroveren, bijvoorbeeld met het nieuwe album ‘Kinder Versions’ dat op 14 juli 2017 uitkwam bij Bella Union Records’, moet de band Mammút gedacht hebben. En dus staan deze vijf IJslandse meiden en jongens vanavond op het Valkhoffestival; speciaal hiervoor overgekomen uit IJsland.

De hoogblonde, charismatische leadzangeres Katrína Kata Mogensen; stuiterend over het podium. Nu eens verlegen lachend, dan weer uitdagend en altijd die priemende ogen. De kleine, Alexandra Baldursdóttir op gitaar; een enorme bos lang krullend haar en ogen af en toe vervaarlijk wegdraaien. Vilborg Ása Dýradóttir; de cool ogende basgitariste, met lang donkerblond haar en een zwarte cape. Andri Bjartur Jakobsson op drums. Inderdaad ‘zoon van’ en dus een van de twee mannelijke bandleden. En tenslotte de andere man in het gezelschap: Arnar Pétursson, gitarist en gedurende de gehele show levend in z’n eigen wereldje.

Hoe de meestal in het Engels en soms in het IJslands gezongen nummers van Mammút klinken? Donker en toch melodieus. Op 17 november staat de band in de Melkweg (Amsterdam), een dag later op 18 november in V11 te Rotterdam.

Altin Gün

‘Feel The Soul’ staat er op het truitje van Merve Dasdemir, zangeres en frontvrouw van de Nederlands/Turkse band Altin Gün. En dat doen we. Misschien in het begin nog wat onwennig, want waar luisteren we eigenlijk naar? Is dit niet Turkse volksmuziek uit de 70-er jaren, maar dan gestoken in een modern, psychedelisch jasje? Ja, dus. Inclusief een door Erdinč Ecevit Yildiz bespeelde elektrisch versterkte saz, de nodige extra percussie-instrumenten en inclusief de heerlijk swingende basgitaar van Jasper Verhulst die we kennen uit de band van Jacco Gardner.

Dezelfde Jasper Verhulst die, op tournee met Jacco Gardner in Istanbul, getroffen werd door deze muziekvorm en besloot hier in Nederland iets mee te gaan doen. Dat werd de band Altin Gün. Weer zo’n heerlijk cross-over bandje waarin verschillende muziekstijlen worden samengesmeed tot een uiterst dansbaar geheel. En gedanst wordt er. Eerst nog wat schoorvoetend, maar als vroeg in de set de single Goca Dünya wordt gespeeld is er geen houden meer aan. Stilstaan is geen optie, bewegen het motto. En de Turkse meiden voor het podium zingen het nummer woord voor woord mee.

Orkestrale barokpop tot besluit

Ook het vijfde en laatste gezelschap dat vanavond op één van de twee grote podia van het Valkhoffestival geprogrammeerd staat, wijkt af van een doorsnee rockband. Wat te denken van een podiumopstelling waarin, naast gitaar, drums en synthesizer, een prominente plaats is ingeruimd voor de cello en de tuba. Het zou vanavond bijzonder worden, zo beloofde ons de aankondiger van dienst. En het werd bijzonder, met name op de momenten dat Anna Meredith en haar band volledig losgaan in de nummers van haar begin 2016 uitgebrachte album ‘Varmints’.

Zoals in Nautilus, de steeds verder opgebouwde en dreigender wordende set-opener waarin Anna Meredith en haar band de spanning weet vast te houden zonder echt tot een uitbarsting te komen. Een intrigerend optreden waarbij de naamgeefster, vanaf een verhoogde opstelling van synthesizer en drums, met strakke hand leiding geeft aan haar band. En voor ons een mooi afscheid van het Valkhoffestival 2017. Benieuwd wat voor bijzondere acts in 2018 op het programma staan.