Conor O’Brien en de perfecte balans tussen hard en zacht

Tot nu toe was het bij een concert van Villagers vaak een verrassing wie er naast Conor O’Brien op het podium zou(den) staan en of het een avond zou worden met zacht tokkelende gitaren of harde synthesizers. Vanavond in Deventer laat Villagers zien dat het de ideale mix heeft gevonden.  Harde en uitbundige nummers worden afgewisseld met het zachtere, introverte werk. Een mix waarin een song als The Waves, met zijn overgangen van zacht naar hard en weer terug, tot de hoogtepunten behoort.  

Beheerst en rustig

Ook bij een mix tussen hard en zacht blijft het kiezen wat er op de speellijst komt en in welke volgorde. Vanavond betekent dat rustig beginnen met het nieuwe Did You Know, onlangs verschenen op de EP Sunday Walker en dat is gelijk het enige nummer dat van dit nieuwe mini-album dat wordt gespeeld. Daarna volgen Memoir, oorspronkelijk geschreven voor Charlotte Gainsbourg maar uiteindelijk in de uitvoering van de Villagers terecht gekomen op het in 2016 verschenen album Where Have You Been All My Life? en Everything I Am Is Yours van het album Darling Arithmetic (2015). Het blok(je) ‘beheerst en rustig’ wordt afgesloten met het intrigerende No One To Blame, inclusief een trompet spelende Conor O’Brien.

Alle remmen los

Na dit kalme begin is het tijd om het gaspedaal geleidelijk aan wat dieper in te trappen met een blokje van vijf songs afkomstig van het in 2018 verschenen The Art Of Pretending To Swim album. Love Came With All That It Brings wordt nog enigszins met de handrem erop gespeeld, maar bij het daaropvolgende Again, Sweet Saviour, A Trick of The Light en Long Time Waiting gaan naarmate de nummers vorderen alle remmen los bij zowel de muzikanten op het podium als bij de technicus die vanavond de belichting verzorgd. Stemmig blauw en rood licht maken plaats voor een breder palet aan kleuren die als bliksemschichten de zaal bestoken.

Motherfucker

Verdwenen is de rustige, wat gezapige sfeer van het begin; verdwenen lijken ook de twijfels bij Conor O’Brien. Hier staat een man die weet wat hij wil, die weet waar hij voor staat en die weet hoe hij dat over wil brengen op het publiek. Soms zacht en poëtisch, soms hard en direct. Maar toch, het woord ‘motherfucker’ klinkt uit de mond van Conor O’Brien nog altijd wat vreemd. ‘Love came with all that it brings / Including the fact that it stings / Like a motherfucker’. The Waves, afkomstig van het tweede album {Awayland}, waarin zacht en hard worden afgewisseld, vormt wat dat betreft een logische afsluiter van de reguliere set.

Een waardige afsluiter

Twee van de mooiste nummers worden vanavond bewaard voor de toegift. Die begint met Fool van het The Art Of Pretending To Swim album en wordt afgesloten met Courage dat is te vinden op het album Darling Arithmetic. Eerst Conor O’Brien solo achter de piano en aan het eind van het optreden de song over zijn innerlijke worsteling met zijn ‘coming out’.  ‘Took a little time to get where I wanted / It took a little time to get free / It took a little time to be honest / It took a little time to me / I took a little lover but then we parted / I took a little time to get over this / From time to time, I get heavyhearted / Thinking of how you used to kiss / Courage ……’. Een waardige afsluiter van een in alle opzichten prachtige avond.  

Robin Kester als support

Want ook de support vanavond, in de vorm van een optreden van Robin Kester en (een deel van) haar band, was een aangename verrassing. Een beetje jazzy, een beetje experimenteel, maar vooral dromerig en sfeervol. Dreamfolk noemt ze het zelf en dat is eigenlijk een vlag die de lading prima dekt.

Een drietal nummers van haar in 2018 uitgebracht EP Peel The Skin en daarnaast wat nieuw werk dat zal verschijnen op een binnenkort uit te brengen tweede EP. Niks geen ‘Dutch Disease’ zoals zij zelf vanaf het podium constateert, maar een stil en aandachtig luisterend publiek. Zo kan het dus ook.

Tekst en foto’s: Herman Sixma