Indie-rock band Warpaint brengt TivoliVredenburg in trance
Het is woensdagavond 21.35 uur als vanuit de coulissen het teken ‘zaallicht uit’ wordt gegeven. Het podium is klaar voor Warpaint. En Warpaint is klaar voor haar inhaalshow in Utrecht. Het optreden begint met een verrassing in de vorm van I’ll Start Believing; een nieuw nummer dat voor de eerste keer live wordt gespeeld. Dit is de aftrap van ruim vijf kwartier genieten in TivoliVredenburg. Misschien wat aan de korte kant, maar de dertien nummers die worden gespeeld zijn van een dusdanige schoonheid dat niemand echt ontevreden naar huis zal gaan. Ook LiveStreamMagazine zag dat het goed was …..
2014 was voor de Amerikaanse all-female rockband Warpaint een bijzonder jaar. Eerst verschijnt – vier jaar na het debuutalbum en tien jaar na de oprichting van de band – de nieuwe plaat Warpaint. Daarna een wereldtour, waarbij Nederland wordt verwend met optredens in Paradiso, de Oosterpoort en op Down The Rabbit Hole. En vervolgens een abrupt einde van de tournee door familieomstandigheden, waardoor het geplande optreden in Utrecht op 25 november 2014 werd gecancelled. Inmiddels zijn we bijna vijf maanden verder, heeft Warpaint de tour-draad weer opgepakt en staat de band vanavond in een goed gevulde Ronda-zaal van TivoliVredenburg.
Met die Ronda zaal is wat vreemds aan de hand. De vorm is (inderdaad) rond en mooi, geluid en belichting zijn prima in orde, de aankleding is prachtig. Met een capaciteit van 2000 bezoekers is het weliswaar de grootste zaal in TivoliVredenburg maar de website van het cultuurcentrum belooft ons een ‘intieme setting waarbij je door de korte afstand tot het podium altijd dicht op de artiest staat.’ Helemaal waar en toch wringt het een beetje, met name bij de wat kleinere shows. Dan lijken – zeker vanaf het balkon – de optredende artiesten bijna te verdrinken op het immense podium. En oogt het grote podium wel erg leeg, zoals bijvoorbeeld bij het voorprogramma van Warpaint.
The Garden
Dat voorprogramma bestaat uit de tweelingbroers Wyatt en Fletcher Shears, ofwel The Garden. De ene broer op drums, de andere op basgitaar. Wat volgt is een veertig minuten durend orgasme van liedjes van gemiddeld een minuut, met uitschieters naar boven (2 minuten) en beneden (15 seconden). Een verzameling punksongs, afgewisseld met een elektronisch middenstuk waarin de broers hun instrumenten terzijde schuiven en al rappend volledig los gaan op het podium. Een act met salto’s, koprollen en wild zwaaiende armen en benen. Volledig ‘over the top’ en in muzikale zin ‘heel veel van hetzelfde’. Maar in elk geval onderhoudend en fascinerend om naar te kijken. En ja, de heren hebben ook een album uit: The Life And Times Of A Paperclip. Zestien songs in 18 minuten, uitgebracht op cassette in een (genummerde) oplage van 300 stuks. Voor de liefhebbers dus.
Een optreden van Warpaint moet je eigenlijk ondergaan en bij voorkeur met je ogen dicht. Dan pas merk je hoe mooi de melodielijnen in elkaar overlopen en aan elkaar worden overgegeven. Hoe strak het fundament is dat de ritmesectie – Stella Mozgawa op drums en Jenny Lee Lindberg op bas – legt onder de klanken van de twee vrouwen op de voorgrond: Theresa Wayman en Emily Kokal. En hoe de twee frontvrouwen met gitaar, zang en elektronica de nummers verder inkleuren. Nummers die op het ene moment uitnodigen tot langzaam wegdromen en je vervolgens weer ruw wakker schudden voor een wilde dans. Soms langzaam en hypnotiserend, dan weer heftig swingend. In Utrecht komen bij Warpaint zowel de dromers als de dansers aan hun trekken.
Mooi om te zien dat ook de band zelf geniet van het optreden. Jenny Lee die met de ogen dicht mee swingt op de tonen die ze uit haar basgitaar tovert. Theresa en Emily die elkaar uitdagen met hun gitaarspel. En Stella die – met op de achtergrond de uitvergrote hoes van het laatste Warpaint-album – onverstoorbaar en lachend haar drumkit geselt.
Natuurlijk, voor een deel is het bedacht en ingestudeerd, maar er is zeker ook echt spelplezier bij de dames op het podium. Spelplezier bij zowel de oudere nummers van de EP Exquisite Corpse en het debuutalbum The Fool, als bij het recent uitgebrachte werk. De meeste indruk maken het prachtige Undertow, het trio Elephants, Burgundy en Krimson waarmee de reguliere set wordt afgesloten en het tweede en laatste nummer van de toegift: Biggy. Vooral in dit laatste nummer valt alles op z’n plek; een waardige afsluiter van een mooi concert.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
