Waylon brengt country naar het theater

Waylon geeft zich bloot in Musis Arnhem

Tijdens zijn theatertour “My heroes have always been cowboys” vertelt Waylon zijn levensverhaal, ondersteund door songs van zijn helden. Op vrijdag 17 januari staat hij in de uitverkochte Parkzaal van Musis in Arnhem voor een show die tot ruim na middernacht duurt.

Waylon is een rasartiest, die niet alleen goed kan zingen en gitaarspelen, maar ook het moeilijke pad van rock ’n roll heeft moeten bewandelen, om te komen tot waar hij nu staat. Deze harde, maar ook bijzondere weg, is de rode draad in zijn theatershow. Met de nodige humor, saillante details en op de juiste momenten even een stilte, vertelt hij zijn verhaal. Open, eerlijk en oprecht. Hoewel het levensverhaal van Waylon bij de meeste mensen wel bekend zal zijn, en sommige delen van zijn leven zelfs uitvoerig in het nieuws zijn geweest, weet Waylon met zijn verhaal het publiek te boeien.

Omringd door gitaren staat Waylon alleen op het podium. Hij ondersteunt zijn verhaal met passende songs van zijn helden. Natuurlijk van Waylon Jennings, maar ook Johnny Cash, Kris Kristofferson en Willy Nelson, die allemaal vanaf een groot doek op het podium neerkijken. “My heroes have always been cowboys”. De show wordt geopend met de Dukes of Hazard Theme van Jennings: “Makin’ their way, the only way they know how, that’s just a little bit more, than the law will allow…”. Een duidelijk begin voor wat komen gaat.

Als Waylon praat is het doodstil in de zaal. Er wordt ademloos geluisterd. Hij vertelt over de achtjarige Willem, die voor het eerst op een podium achter een drumstel zijn kunnen mag laten horen, over zijn oma, de grillige buien van zijn vader, de steun van zijn moeder, zijn drugsverslaving en schulden, zijn liefdes en zijn tekortkomingen. Niets blijft onbesproken. Wat vooral naar voren komt is zijn drang om te performen, zijn hunkering naar aandacht en de liefde voor muziek. Pas als zijn schoonmoeder hem vraagt zijn dromen aan de kant te zetten, vindt het vuur in Waylon een uitweg. Binnen een maand is hij gescheiden en is hij vrij om de artiest te worden die hij nu is.

Twee uur en een kwartier duurt de eerste helft van zijn show, en geen moment slaat de verveling toe. Het verhaal boeit, de songs vertolkt door Waylon zijn heerlijk om naar te luisteren. Zoals het mooie Sweet Memories van Willie Nelson, I’m so lonesome I could Cry van Hank Williams op mandoline en Stand by your Man van Tammy Wynette. De teksten of de inhoud van de songs sluiten aan bij zijn verhaal.

Na de pauze wordt Waylon begeleidt door een zevenkoppige band en geeft hij nog een mini concert, met nummers van zijn laatste CD Human. Dat Waylon een ervaren band heeft, met Stefan Siwabessy als lead gitarist en Ivo Severijns op bas, is direct te horen in de Parkzaal. Met vier gitaristen, pedal steel en bas, ondersteund door drums en keys, staat er een countryband die zo in Nashville’s Grand Ole Opry zijn opwachting kan maken.

Nu staat Waylon niet meer in het theater, maar in een popzaal, waar het geluid perfect is. Het concert, en dan vooral de songs van Human, sluiten aan bij zijn verhaal; een nieuwe fase met zijn vrouw Bibi en hun dochtertje, het beseffen wat het betekent om mens te zijn.

De muziek nodigt uit om te dansen, en hoewel de stoelen in Musis lekker zitten en een nieuwe dag al bijna is begonnen, staan enkele fans op om met de heupen te wiegen op de country sound. Een bijzondere combinatie van theater en concert. Waylon weet de juiste snaar te raken. Het is al na middernacht als de zaal leeg stroomt en de fans tevreden naar huis gaan.