Optreden roept gemengde gevoelens op
Het uit Londen afkomstige trio White Lies wordt maar al te vaak wordt omschreven als het kleinere of jongere broertje van bands als Interpol, The Editors en Joy Division. Geliefd bij het publiek dat hun songs van begin tot eind meebrult. Verguisd bij een flink deel van de muziekpers waarbij vooral gewezen wordt op het gebrek aan originaliteit en de knullige teksten. Als onderdeel van hun Europese tour ter promotie van hun vierde studioalbum ‘Friends’ staat de band vanavond in een stijf uitverkochte grote zaal van het Paard van Troje. Tijd voor LiveStreamMagazine om een eigen oordeel te vormen.
Als om 21.15 uur de apparatuur van het voorprogramma van het podium is verdwenen valt vooral de afstand tussen het publiek en de band op. Minstens vier meter gaapt er tussen de positie van frontman Harry McVeigh en de rand van het podium. Daarachter, en dus op nog grotere afstand, Charles Cave (basgitaar), Jack Lawrence-Brown (drums) en een speciaal voor de tour toegevoegd vierde bandlid op synthesizers. Niks mis mee als het gaat om de muziek en de publieksparticipatie in de vorm van meezingen, maar het oogt allemaal wat steriel en het gaat ten koste van de spontaniteit. En juist die spontaniteit spatte van het podium bij het voorprogramma Anteros.
Anteros
Blader door een willekeurige toeristische gids van Londen en de kans is groot dat je een plaatje tegenkomt van de Shaftesbury Memorial fontein op Piccadilly Circus. Bovenop deze fontein een afbeelding van een gevleugelde Griekse god. Niet Eros, maar zijn broer Anteros; de god van de wederliefde die mensen straft wanneer ze geen gehoor geven aan de liefde. Dat beeld op die plek was het eerste dat de in Barcelona opgegroeide Laura Haydon, leadzangeres van de band Anteros, wilde zien toen zij als 16-jarige tiener in Londen neerstreek. De plek werd een liedje, het liedje werd de naam van de band die naast Laura Haydon bestaat uit Joshua Rumble (basgitaar), Charles Monneraud (gitaar) en Harry Balasz (drums).
Oké, het is allemaal misschien nog wat ongepolijst en de nummers wat weinig gevarieerd maar deze puntjes van kritiek worden ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme waarmee zangeres Laura Haydon over het podium stuitert. Van links naar rechts. Het publiek uitdagend, gitarist Monneraud door zijn haar kroelend, bassist Rumble van zijn plaats lokkend en drummer Balasz aansporend nog harder op zijn drumkit te meppen.
De muziekstijl? Denk aan een mix van Blondie en de Pretenders, maar dan in de 2017 variant. Muziek om op te dansen, muziek om onbekommerd met een glas in je hand even uit je dak te gaan. Op 27 april verschijnt hun nieuwe EP ‘Drunk’.
White Lies
Je kan op twee manieren kijken naar de anderhalf uur dat White Lies op het podium van het Paard staat. Door de ogen van de toegewijde fan en de fan van het eerste uur die een fantastische avond heeft. Het geluid is dik in orde, de gebaren van leadzanger Harry McVeigh vol pathos en de lichtshow effectief zonder uitbundig te zijn. De nummers zijn een mooie mix van oud en nieuw werk. Maar je kunt ook kijken door de ogen van de min of meer neutrale toeschouwer die nog overtuigd moet worden van de kwaliteiten van deze vertegenwoordiger van de postpunk revival stroming.
De neutrale toeschouwer ziet een band die zich realiseert dat men drie jaar is weggeweest en wat onzeker lijkt over de impact hiervan. Die onzekerheid, in combinatie met de wil alles zo goed mogelijk te doen blijkt bijvoorbeeld uit de spiekbriefjes met teksten van de nieuwe nummers op de grond naast de pedal-train. En dan de momenten dat McVeigh zich lijkt te overschreeuwen bij de hoge noten. Zelfs op z’n tenen staand lukt het soms net niet.
Gelukkig staan tegenover deze schoonheidsfoutjes krachtige uitvoeringen van vooral het oudere werk, zoals Fairwell To The Fairground en Death van het debuutalbum ‘To Lose My Life’ en Bigger Than Us van het album ‘Ritual’ dat als laatste nummer van de toegift wordt gespeeld. Komt het toch nog goed.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
