Winterklaar festival 2019

Swingend de meteorologische lente in.

Het begon een aantal maanden geleden met een wild idee. Samen met wat muzikale vrienden op 1 maart het afscheid van de winter vieren. Biertje erbij, wat jammen in een veredelde huiskamer, niks groots of uitgebreids. Maar ja, dan is daar het ‘zwaan kleef aan’ effect. Je speelt gitaar of toetsen in die ene band, maar ook in die andere. En wat is er dan leuker om met beide bandjes op te treden? En zo groeit iets kleins in no time uit tot een volle muziekavond met echte optredens. De winter is klaar, acht Amsterdamse bandjes vieren in Zaal 100 het begin van de lente.

Twee podia, tientallen visjes

Acht bandjes in bijna vier uur vertelt het spoorboekje voor vanavond. Ofwel ongeveer 25 minuten per optreden, met afwisselend een bandje op de linkerhelft en op de rechterhelft van het podium. Op elke helft een drumkit met voor de liefhebbers de mogelijkheid om in 1 a 2 minuten een extra trommel bij te plaatsen of de bekkens te verwisselen. Boven het podium een paar geel/oranje (links) en roze/rode lampen (rechts). Achter het podium vier uur lang de beelden van een webcam die op een aquarium staat gericht. Het heeft wel wat, kleine visjes die op de hoofden van de optredende artiesten worden geprojecteerd.

The Slideshows trappen af

Je zou Marcel Hulst kunnen kennen als de man achter Mountaineer; warme folk-achtige liedjes gespeeld op de akoestische gitaar. Je zou Marcel Hulst ook kunnen kennen van de band Maggie Brown, die aan de weg timmert met lekker gelaagde gitaarmuziek. Maar vanavond staat Marcel op het podium met zijn (nieuwe) band The Slideshows.

Net wat meer rechttoe-rechtaan, net wat puntiger. Op zaterdag 23 maart presenteert de band haar debuutalbum in De Nieuwe Anita. Vanavond alvast een voorproefje. Met in plaats van vissen een eigen diashow op de achtergrond. De woorden ‘Slappe Bodem, Levensgevaar’ blijven hangen.

Bolster; ruw, blank en pittig

Terwijl op links de mannen The Slideshows hun spullen bij elkaar zoeken, staan Maria Romijn (zang, gitaar) en Joost Kuijer (basgitaar) aan de rechterkant van het podium te wachten tot Laurie Hendrikse, haar plaats achter de drumkit heeft ingenomen. ‘Hé Laurie, moest je nog plassen?’ klinkt het gevat. Joost prutst nog even door aan zijn apparatuur, totdat ook de basgitaar het doet.

‘Wat zien jullie er mooi uit vandaag’, complimenteert Maria het publiek. ‘Het is vandaag toch nationale complimentendag?’ Het was menigeen ontgaan; haar niet. Uit de zaal klinkt een compliment voor haar outfit. En bij deze ook voor de stekelige, Nederlandstalige Bolsterliedjes, ook al zijn de teksten in Zaal 100 soms lastig te verstaan.

Viper Mad, vol op halve kracht vooruit

‘Wat een vette gig in Amsterdam. Wat een leuk festival! Viper Mad speelde deze keer als duo….drums…gitaar…zingen maar! De sound was lekker en het publiek enthousiast.
Nice.’ De tekst op de facebookpagina van Viper Mad, daags na het optreden op Winterklaar. En inderdaad, het was ’nice’, de 25 minuten dat Peter Sprengers (ofwel Peter de Heer) en Bjorn Uyens (ofwel Dassuad) het podium op links onveilig maakten. Peter op drums, Bjorn op gitaar en zang.

Veel nummers van hun in januari 2019 verschenen album First. Nummers die ook in duo-bezetting een heerlijk groovende cocktail van jazz, rock en folk vormen. ‘Encore une fois’, klinkt het terecht vanuit het publiek na een in het Frans gezongen liedje. ‘Merci bien’ is de reactie vanaf het podium.

Het boze oog van Wounded Kite

De associatie heeft iets treurigs, iets hulpeloos. Een gewonde vlieger. Misschien een geknakt dwarslatje? Of een staart die heeft besloten voor zichzelf te beginnen en zich heeft losgemaakt van de rest van de vlieger. Of erger, een gebroken lijn. Een vlieger die hulpeloos, wiegend op de wind, naar beneden dwarrelt. Niks van dat alles op podium 2, waar de band Wounded Kite een energieke set van zevennummers laat horen.

‘Gewoon 25 minuten knallen; in een klein half uur laten zien wat je als band in huis hebt’, had Koen Aarsen me aan het begin van de avond al toevertrouwd. En dat is precies wat ze doen. Veel nieuw werk, een enkel ouder nummer zoals Evil Eye dat is terug te vinden op het album A Slow Cab Won’t Take You Any Further uit 2016.

Dansende kroketten van Het Rudie Kartel

Je hebt het partijkartel van Thierry Baudet – check voor de aardigheid https://www.youtube.com/watch?v=KIaqbobAhig – en je hebt Het Rudie Kartel van Marco ‘Magieke’ Jansen. En dat laatste betekent bijna een half uur Pret en Pleziertjes van het illustere trio Marco Jansen (ofwel Lil Magieke), Maarten Bijnen (Slick Maarten) en Huib Raeven (Yung Huib). Centraal staat hun vierde album, Het Kroketten Ballet, uit 2018.

Een album met naar eigen zeggen 19 meeslepende slette-trackel-letjes over de liefde (voor en na), gemiste kansen allerlei, de dood en alles wat daar op lijkt. Soms wat weemoedig in bijvoorbeeld Prinsenkind (Er drijft een lijk in de gracht /… / Dat naar de bodem danst, langzaam naar de bodem danst /… / Een prinsenkind, het prinsenkind in betere tijden). Soms uitbundig in Dinnii Gin Tonic. Maar altijd onderhoudend. Laat die kroketten maar dansen!

Godverdegotver laat de gitaren gieren

En toen werd het bij de twee volgende optredens voor deze recensent wat lastiger. Allereerst Gotverdegotver, een duo (of misschien toch trio?) uit het Amsterdamse. Een drumster en een basgitarist die als echte Do It Yourself-ers (DIY) een vorm van minimalistische postpunk maken. Rauw, hard, in your face.

Meestal kort en puntig, soms breed uitgesponnen waarbij het distorsiepedaal dieper dan diep wordt ingetrapt en Tomas Gons als derde groepslid (?) zijn gitaar minutenlang door de zaal laat gieren. Ook wel weer fascinerend, zeker in combinatie met de psychedelische brillen die alle groepsleden dragen. ‘Klaar?’, vraag Magieke Jansen die vanavond de rol van spreekstalmeester vervult. ‘Weet je, op het album gaat het nog minutenlang door.’

FES doorstaat vuurdoop met glans

Vervolgens FES, of is het toch gewoon Fes in kleine letters? Op 21 februari 2019 om precies 17:59 uur verschijnt op facebook het volgende bericht: Eskorakas is dead, long live FES! 1 Maart 1 ste show! Twee minuten later, om 18:01 is de FESmusic facebookpagina in de lucht met de mededelingen ‘we live! en ‘1 maart nog liver’.

En dus blijft Tomas Gons vanavond na zijn optreden met of bij Godverdegodver gewoon op het podium staan om zijn met zijn nieuwe band FES de vuurdoop te doorstaan. Het klinkt swingend, het klinkt lekker. Vooral als twee backing vocalisten zich bij de vijf mannen op het podium voegen. Eskorakas mag dan dood zijn, FES is springlevend.

Pfaff als uitsmijter

Net als Wounded Kite is Pfaff zo’n ondergewaardeerde band die al jaren meedraait, zonder ooit echt door te breken. Wat dat betreft is de betiteling ‘het eeuwigdurende (zi)project van Bas Jacobs’ wel terecht.

Spelen in en optreden met verschillende bandjes, tussendoor in je eigen (thuis)studio wat knutselen aan het Pfaff repertoire en dan zo af en toe met dit project naar buiten treden. Vanavond vormt Pfaff de afsluiter van Winterklaar en doet dit met verve. De winter met zijn binnenfestivals zit erop; laat de lente maar komen.