Canadese indie-rock band presenteert nieuw album
Voor de Canadese indie-rock band Wintersleep verloopt het optreden in de Amsterdamse Sugarfactory bepaald niet op rolletjes. De presentatie van het zesde album ‘The Great Detachment’ moest een feestje worden, maar het lot besluit anders. Na een weinig inspirerend voorprogramma van de jonge Nederlandse band Midas zien we de 5-koppige band onder leiding van zanger/gitarist Paul Murphy op het podium overduidelijk worstelen met de voor deze band te krappe ruimte.
Het moet dan ook even slikken zijn geweest voor de band die gewend is op grote festivals en podia te staan. Zo stonden zij onder meer al in het voorprogramma van Pearl Jam, The Editors en Paul McCartney. Wintersleep opent de set met Lifting Cure, afkomstig van het nieuwe album ‘The Great Detachment’, gevolgd door Santa Fé. Daarna keert de band met onder andere Archaeologists, Dead Letter & the invinite Yes en het door een aantal fans woord voor woord meegezongen Oblivion terug naar wat ouder werk.
Helaas blijkt al snel dat na ieder nummer alle snaarinstrumenten opnieuw gestemd moeten worden hetgeen de vaart uit de set haalt. Tot overmaat van ramp kampt zanger Murphy ook nog eens met steeds terugkerende geluidsproblemen via zijn ‘in-ear’. Het valt steeds uit zijn oor, of geeft geen geluid weer. Hoewel hij zijn uiterste best doet en vanavond goed bij stem is lukt het hem maar moeilijk om de opeenstapelende teleurstellingen weg te moffelen. “I am so confused”, verzucht hij.
Murphy kondigt een enkel nummer aan maar komt niet verder dan “Thank you so much for coming over”. Stiekum hoop ik dat hij even flink uit zijn dak gaat, uit de bocht vliegt of in ieder geval vertelt waar het nummer over gaat. Maar dit zit er vanavond schijnbaar niet in. De overige bandleden lijken minder last te hebben van het kleine podium en het slechts uit een man of dertig, veertig bestaande publiek. Zij doen ogenschijnlijk onverstoorbaar waar zij goed in zijn; de meerstemmige refreinen in de nummers voorzien van veelal mineur-akkoorden.
Met Jon Samuel heeft de band vanavond een loepzuiver zingende toetsenist in de gelederen die zo nu en dan ook een gitaar ter hand neemt. Maar het zijn met name de door de tweede gitarist gespeelde hoge tonen die zorgen voor het kenmerkende en herkenbare geluid van Wintersleep. Deze in 2001 opgerichte band maakt dromerige, soms poppy songs die passen in het straatje van (de vroege) R.E.M. en de Editors. Liedjes met een kop en een staart en geen afgezaagde teksten. Indie-rock die zij zelf overigens omschrijven als ‘entirely honest’ en ‘deeply moving’ met ‘captivating ambiance’.
Songs als Amerika, Miasmal Smoke & the Yellow Bellied Freaks en Laser Beams staan vanavond als een huis en na in totaal veertien nummers wil en krijgt het publiek een toegift in de vorm van Orca en In came the Flood. Hoewel het optreden hiermee een fraai slot krijgt, is dit al met al toch een wat verwarrende avond. Maar voor de fans is het natuurlijk mooi de band van zó dichtbij te hebben gezien en de band na afloop bij de merchandise te ontmoeten.
Daar verneem ik ook van gitarist Tim D’Eon dat ze slechts twee weken van tevoren de bevestiging voor dit optreden hebben gekregen waardoor de promo te wensen over liet en de wat (te) lege zaal te verklaren is. Daarna moet Wintersleep zich alweer opmaken voor het vervolg van de tour, morgen wacht Stockholm. Gezien de status van de band was deze kleine zaal misschien niet de meest logische keuze, maar afgaande op het aantal bezoekers is dit achteraf toch een juiste inschatting van de programmeur gebleken.
Tekst: Mariska Lie A Ling || Foto’s: © Cleem van den Burg
