Britse rockband na meer dan 45 jaar nog altijd springlevend
‘Twin Guitars – Classic Rock’ luidt de slogan waarmee de Britse rockband Wishbone Ash zich tegenwoordig presenteert. Twee begrippen als vlag voor de lading muziek die de helaas matig gevulde grote zaal van poppodium Hedon in Zwolle vanavond krijgt voorgeschoteld. Vooral klassieke rocknummers uit de periode 1970-1975, toen Wishbone Ash nog behoorde tot de ‘grote jongens’ in de rock- en popmuziek.
Wishbone Ash maakt nog altijd albums – het 24e studioalbum ‘Blue Horizon’ verscheen in februari 2015 – maar de band moet het toch voornamelijk hebben van de roem die ruim veertig jaar geleden werd vergaard. Dat is ook waar het publiek op rekent, en dat is wat men krijgt. Een twee uur durende trip ‘down to memory lane’.
Twee leadgitaristen
Voor Wishbone Ash begon de trip door muziekland rond 1970 als het als één van de eerste rockgroepen gebruik maakt van twee leadgitaristen. Een nieuwigheid die goed uitpakt want de albums die in die periode worden uitgebracht scoren goed en Andy Powell en Ted Turner bereiken zelfs de status van ‘Top 20 Guitarists Of All Time’ van Rolling Stone Magazine.
Toch blijft de echt grote doorbraak uit en na de succesvolle beginjaren komen de problemen. Afscheidingen, personeelswisselingen, reünies en zelfs een rechtszaak over het gebruik van de bandnaam. Maar de band overleeft en om exact 21.00 uur betreedt Wishbone Ash – anno 2016 bestaande uit Andy Powell (leadgitaar, zang), Bob Skeat (basgitaar, zang), Muddy Manninen (leadgitaar, zang) en Joe Crabtree (drums) – het podium van Hedon.
We zijn drie nummers op dreef, als Andy Powell de gelegenheid te baat neemt om even wat recht te zetten. Nee, de band speelt vanavond niet het live-dubbelalbum ‘Live Dates’ (1973) zoals dit ten onrechte vermeld staat in de vooraankondiging. Een kwestie van miscommunicatie. In plaats daarvan staat een integrale versie van het album ‘Argus’ (1972) op het programma.
Gezien het feit dat de zeven nummers op dit album ongeveer 45 minuten in beslag nemen, zal ook nog wel wat nieuwer werk voorbij komen. Of het publiek daarmee kan leven? Zeker wel! En op de vraag wat ook alweer het openingsnummer was op dit album, klinkt uit vele monden het antwoord: Still Was. De zaal geniet al bij voorbaat. Hier is men voor gekomen.
Zoals te verwachten is de zaal vanavond vooral gevuld met 50+ ers. Met mannen die zijn opgegroeid met de muziek van Wishbone Ash en het album ‘Argus’ ergens in de kast hebben staan en deze zo nu en dan nog draaien. Lekker ouderwets op vinyl; drie nummers op de voorkant, vier op de achterkant. En wat klinken die oude nummers ook live nog steeds heerlijk.
Zo kan het publiek onder meer tien minuten lang genieten van het gitaarwerk van Andy Powell en Muddy Manninen in Still Was. Of na Sometime World, Blowing Free en The King Will Come even lekker wegdromen bij Leaf And Stream. Om vervolgens in gedachten mee te zingen en spelen op de twee laatste tracks van het album, Warrior en Throw Down The Sword.
En de nummers daarna? Ook die pikt men lekker mee. Van Heavy Weather (afkomstig het album ‘Elegant Stealth’ uit 2011) en de bluescover Baby What You Want Me To Do van ‘Jimmy Reed’ (1959) tot en met de toegift die bestaat uit Jail Bait van het uit 1971 daterende album ‘Pilgrimage’ en Persephone van ‘There’s The Rub’ uit 1974.
Natuurlijk valt er te twisten over de status van Wishbone Ash en het belang voor de hedendaagse muziekscene. Is de band nog steeds relevant? Of toch meer een product uit vervlogen tijden? En wat is Wishbone Ash anno 2016 zonder die twee andere grote namen van weleer: Ted en Martin Turner? Feit is dat de band met zichtbaar genoegen op het podium staat en met een degelijke rockshow een flinke schare fans twee uur weet te vermaken. En ja, soms is zo’n trip naar het muzikale verleden gewoon lekker.
Tekst en Photo’s : © Herman Sixma
