Spannende revival psychedelische bluesrock
Bij binnenkomst in poppodium Doornroosje constateer ik tot mijn grote verrassing dat er maar weinig mensen op het concert van Wolf People zijn afgekomen. Navraag leert mij zelfs dat er hooguit een kleine honderd kaarten verkocht zijn. Dat is niet alleen jammer en opmerkelijk, het is geheel en al gerechtvaardigd om hier te spreken van een gemiste kans om een fantastische band aan het werk te zien.
Gelukkig hebben de heren van Wolf People hier geen boodschap aan en geven gewoon vol gas. Hoewel zanger/gitarist Jack Sharpe halverwege wel opmerkt: “Het is hier wel erg rustig, ik zie weinig mensen in de zaal.” Om vervolgens te grappen: “Dat was gisteravond wel anders. Toen speelden we in Hamburg in een volgepakte zaal. Maar die was niet groter dan de kleedkamer hier.”
Die ironie siert hen weliswaar, maar deze band verdient zoveel meer. De vier leden van Wolf People zijn stuk voor stuk goede muzikanten die hun instrumenten volledig beheersen en de muziek een ongekende dynamiek meegeven. Vooral drummer Tom Watt gaat weergaloos tekeer. Samen met bassist Dan Davies vormt hij de ronkende motor van de band die verder nog bestaat uit Jack Sharpe en leadgitarist Joe Hollick.
Gitaarwerk
De psychedelische bluesrock van Wolf People gaat vele kanten op en biedt de afzonderlijke muzikanten alle ruimte hun kunsten te tonen. De kracht van de muziek schuilt zeker ook in de afwisseling. Met inventieve tempowisselingen en verrassende breaks weten de heren van Wolf People het immer spannend te houden. Veel stevig gitaarwerk wordt afgewisseld met subtiliteit waarbij Sharpe en Hollick elkaar uitdagen en om beurten soleren.
Deze Engelse rockband – geesteskind van zanger/gitarist Jack Sharpe – werd rond 2006 geformeerd. Na een aantal singles maakten zij pas in 2010 een officieel debuut met het album Steeple. En vorige maand was de release van het nieuwe album Fain. Uiteraard speelt Wolf People een aantal nummers van deze nieuwe plaat waaronder When The Fire Is Dead In The Grate, Hesperus en de single All Returns. Maar ook werk van het genoemde debuutalbum komt voorbij.
Pink Floyd
Vergelijkingen met bands en artiesten als Led Zeppelin, Black Sabbath, Captain Beefheart, Jiimi Hendrix, Jethro Tull en de oude Pink Floyd zijn begrijpelijk en geven wel aan waartoe deze band in staat is. Naast het aparte stemgeluid van Sharpe en de te gekke drummer Tom Watt is met name ook het – soms overstuurde – gitaarwerk van Joe Hollick indrukwekkend te noemen. Wolf People heeft zelfs – en dat is altijd gewaagd – Pink Floyd classics als Time en Breathe opgenomen. En doet dit nog verdienstelijk ook.
Zoals gesteld verdient Wolf People overduidelijk een groter platform en hebben velen een vlammend concert aan de neus voorbij laten gaan. Gelukkig hebben de wel aanwezige muziekliefhebbers zichtbaar genoten van een lyrische band met ballen en inhoud.
