Australisch rock-trio speelt op safe
Bezig aan een grote tour ter promotie van het onlangs uitgebrachte album ‘Victorious’ staat de Australische rockband Wolfmother vanavond op het podium van een uitverkochte poptempel Paradiso in Amsterdam. Het rocktrio dat we vooral kennen van de monsterhits Woman en Joker & the Thief heeft overigens wel wat goed te maken. Na het wereldwijde en alle records brekende succes met het debuutalbum ‘Wolfmother’ uit 2006 hebben zij vooral geteerd op dit eerste succes.
De nodige band-perikelen en slechte recensies over de twee albums die daarop volgden maakte zelfs een einde aan het bestaan van Wolfmother. Maar de charismatische zanger-gitarist en boegbeeld Andrew Stockdale liet het er niet bij zitten. Bij hoge pieken horen nu eenmaal diepe dalen. Hij zocht net zo lang tot hij de juiste muzikanten bij elkaar had en zo verscheen dan toch na jaren eindelijk het broodnodige vierde album. Deze plaat moest vooral lijken op de eerste, terug naar af … daar waar het succes voor de band ooit begon. Maar als je een album promoot, speel je toch vooral nummers van dat betreffende album?
Victorious
Blakend van zelfvertrouwen begint de band met openingsnummer Victorious. De vuisten gaan omhoog en de fans zingen dit toch relatief nieuwe nummer van het gelijknamige album al mee. Een goede eerste zet; meteen checken of je publiek ook naar je nieuwe album heeft geluisterd. Helaas laat het geluid nogal te wensen over, de balans is totaal zoek en de zang staat veel te zacht. Bij het tweede nummer New Moon Rising (afkomstig van het album ‘Cosmic Egg’) klinkt het geluid gelukkig al iets beter maar het staat nog steeds snoeihard en dat blijft zo.
Een opmerkelijke keuze in de setlist is om Woman al als derde nummer te spelen. Natuurlijk is dit nummer nog steeds steengoed. Succes is dan ook verzekerd. Woman staat als een huis en de fans gaan uit hun dak. Maar kunnen de daaropvolgende songs hier wel tegenop? Of pieken ze inderdaad te vroeg? Als we daarna de eveneens van het debuutalbum afkomstige songs White Unicorn en Apple Tree horen, moeten we deze avond misschien maar niet als promotie voor het nieuwe album beschouwen.
De bekende songs gaan er in als zoete koek en het mag gezegd worden: Wolfmother speelt retestrak en nagenoeg foutloos. De band is een lust voor het oog en dat ligt niet alleen aan het opvallende uiterlijk van Stockdale. Drummer Alex Carapetis kan met zijn halflange blonde haar en goeie kop zó in een shampoo-reclame. De wind van de ventilator zorgt voor een extra extase-effect.
Maar de grootste entertainer van de avond is toch echt Ian Peres. Hij speelt bas, keyboard en zingt ook de tweede stem en dit liefst allemaal tegelijk. Hoe meer Peres geeft, hoe meer hij krijgt. Zichtbaar genietend windt hij alle fans om zijn vinger en met al zijn taken bedrijft deze man gewoon topsport. En dit gaat hem nog goed af ook. In de live langer uitgesponnen nummers, waaronder Gypsy Caravan en Where Eagles Have Been, pakt hij zijn momenten.
De sfeer is uitstekend en de overwegend uit mannen bestaande fans, die uit heel Nederland naar Amsterdam zijn afgereisd om hun idolen te zien, pogo-en en stagediven er lustig op los. Hoewel Stockdale een man van weinig woorden is, bedankt hij zijn fans wel een aantal keren. Zijn opzwepende gebaren, klappende handen of vuist in de lucht; het zijn de typische Stockdale poses waar het publiek voor gekomen is. In combinatie met zijn grote krullende haardos en zijn herkenbare hoge en schelle stem die vanavond goed standhoudt, maakt dit hem tot een absolute ras-artiest.
Maar als bij een intro, ergens halverwege de set, zijn microfoon het begeeft is Stockdale toch even van slag. Dit soort momenten zijn ‘killing’ voor iedere band en de geluidsman zal hier zéker voor op zijn flikker krijgen. Maar ook hier is het Peres die het oplost. Gewoon lekker wat spelen, poses aannemen en blijven lachen. Ook Carapetis haakt hier al snel op in, alsof het er allemaal bij hoort. Stockdale snapt de hint en doet even een BH om die hem vlak daarvoor is toegeworpen. De show must go on! Tijd om bier te halen is er eigenlijk niet, Wolfmother haalt er uit wat er in zit en de nummers volgen elkaar in rap tempo op. Na Dimension wil het uitzinnige publiek méér en volgt de toegift Joker & The Thief.
Elf jaar na het zeer succesvolle debuutalbum ‘Wolfmother’ speelt deze band nog altijd voor volle zalen. Maar ondanks het uitbrengen van een nieuwe plaat, spelen ze met flink wat nummers van dit succesalbum liever nog even op safe. Maar Wolfmother komt er prima mee weg en is inmiddels gevraagd om het voorprogramma te verzorgen van niemand minder dan Guns N’ Roses.
Op 19 augustus is Wolfmother nog te zien in het Haarlemse poppodium Patronaat.
Tekst: Mariska Lie-A-Ling
