Wovenhand en Slim Cessna’s Auto Club in het Patronaat
Op 9 september 2016 verscheen bij Sargent House het meest recente album van Wovenhand met de titel ‘Star Treatment’ en vandaag, Hemelvaartsdag, staat de band in een goedgevulde grote zaal van het Patronaat in Haarlem. Voor ons is dit na twee jaar weer een hernieuwde kennismaking met David Eugene Edwards (DEE) en zijn mannen.
Twee jaar geleden zagen wij Wovenhand aan het werk in het Nijmeegse poppodium Doornroosje en maakten toen ook al kennis met hun muziek die zijn wortels heeft in de alternatieve folkrock, maar inmiddels gevaarlijk dicht aanschurkt tegen hardrock of zelfs metal. Die lijn werd ingezet met het album ‘The Threshingfloor’ (2010) en compromisloos doorgezet op de volgende albums. En ook vanavond voert dit de boventoon.
Hemel, hel of vagevuur?
Op deze Hemelvaartsdag is sprake van een strakblauwe hemel, een licht briesje en een aangename temperatuur. Omstandigheden die zich moeilijk laten rijmen met de ‘op weg naar het einde der dagen’ muziek van Wovenhand. Immers, het op de Bijbel geïnspireerde wereldbeeld van David Eugene Edwards is somber. Mensen zijn in essentie zondig en ontsnappen aan het noodlot is een helse klus die slechts voor een enkeling is weggelegd.
Deze duisternis weerspiegelt zich in de muziek die Wovenhand tegenwoordig maakt. Hard, donker, broeierig en gejaagd. Alsof de duivel achter elke pilaar of versterker op kan duiken om je mee te voeren. Niks hemelvaart, de hel of in het gunstigste geval het vagevuur zijn meer passende bestemmingen in de wereld van Wovenhand.
De tien geboden van Slim Cessna’s Auto Club
Eigenlijk is er vanavond sprake van twee hoofdprogramma’s, want het formeel als voorprogramma te boek staande Slim Cessna’s Auto Club (SCAC) is dat stadium eigenlijk al lang ontgroeid. Trouwens, wel een mooie combinatie deze twee bands. Wovenhand met zijn Bijbelse betonrock en SCAC dat in 2016 een album met de titel ‘The Commandments According To SCAC’ liet verschijnen. Tien geboden simpelweg getiteld Commandment 1, Commandment 2, Commandment 3, enz. ‘Je mag er best iets religieus achter zoeken, maar beschouw het toch vooral als onze eigen tien geboden’, laat voorman Slim Cessna weten. Van deze tien geboden zijn er vanavond vijf opgenomen in de speellijst.
De start van het zestal – SCAC bestaat naast Slim Cessna (zang, gitaar) uit Jay Munly (zang, banjo), Dwight Pentacost (gitaar, banjo, zang), Rebecca Vera (pedal steel, keybords), Ian O’Dougherty (staande bas) en Andrew Warner (drums) – is overrompelend. Eerst twee nummers (32 Mouths Gone Dry en Cranston) van het album ‘The Bloudy Tenant Truth Peace’ uit 2004, gevolgd door Commandment #2 en Commandment #4. Het publiek dat vooral lijkt te zijn afgekomen op de naam Wovenhand en elkaar in het begin nog wat afwachtend aankijkt is om. ‘Deze mannen zijn echt goed’, klinkt het. Een droog ‘thank you’ is het antwoord, waarna zowel Slim Cessna als ‘Munly’ Munly vanaf het podium de zaal instappen voor een volgend nummer of een stukje line dance.
Bijna twintig nummers in vijf kwartier, waaronder Jesus Is In My Body en My Body Has Let Me Down van het album ‘Jesus Has Let Me Down’ (2005) – op de setlist weergegeven als JIIMB – MBHLMD – en All About The Bullfrog In Three Verses van het album ‘Cipher’ (2008). Meest karakteristieke nummer? Waarschijnlijk Commandment #7 met als beginregel ‘There is a hole where your heart used to be’ en met elkaar afwisselende zanglijnen van Cessna en Munly. Bijna alsof je naar twee rappers staat te kijken.
De ogen gesloten
Terwijl bij SCAC de twee leadzangers de show stelen, is er bij Wovenhand één man die wat de muziek betreft de dienst uitmaakt: David Eugene Edwards (kortweg DEE). De ogen gesloten, druk gebarend met zijn handen om zijn gezongen boodschap kracht bij te zetten en af en toe een rondje makend over het podium als een getergd roofdier in gevangenschap. Ondertussen houdt gitarist Chuck French zijn voorman vanaf de zijkant van het podium nauwlettend in de gaten, terwijl Neil Keener op basgitaar op zijn eigen eilandje aan de snaren plukt.
En oudgediende Ordy Garrison? Hij beroert nu eens ongenadig hard en dan weer strelend zacht zijn drumstel. Welkom in de wereld van David Eugene Edwards, welkom in de wereld van Wovenhand en welkom in de wereld van ‘Star Treatment’ want dit album staat vanavond met acht nummers centraal op de uit vijftien songs tellende setlist.
Star Treatment
Terwijl op het album, met name door de inbreng van toetsenist Matthew Smith, redelijk wat ruimte is voor sfeerelementen en subtiliteit zijn deze momenten van rust tijdens het optreden spaarzaam. Het is donker, het is hard, het is overdonderend. Van de opener Hiss, terug te vinden op het album ‘Refractory Obdurate’ (2014), tot het tweede en laatste nummer van de toegift, King O King van het in 2012 verschenen album ‘The Laughing Stalk’.
De Heer is alomtegenwoordig en in de vanavond gespeelde set sluiten de tracks Crystal Palace, The Hired Hand en Swaying Reed van ‘Star Treatment’ naadloos aan bij het eerdere werk van DEE. Geen ruimte voor mededogen, geen ruimte voor subtiliteiten. Muziek als een trein die anderhalf uur door dendert op weg naar misschien wel de verlossing of anders het noodlot. Voorbij de duisternis, voorbij de sterren. Precies zoals DEE het heeft bedoeld.
Tekst & Foto’s: © Herman Sixma
