Dat donkere, eenzame pad op weg naar het einde.

Nee, de wereld van Wrekmeister Harmonies (WH) is bepaald geen zonovergoten paradijs. Niks hele hordes blije mensen die allemaal lang, gelukkig en in harmonie leven. Integendeel. De duisternis overheerst en rampspoed is nooit ver weg in het werk van het project WH. Inderdaad het project ‘Wrekmeister Harmonies’. Want optreden is voor JR Robinson en Esther Shaw, die samen de kern van WH vormen en vanavond in Utrecht dan ook als duo op het podium staan, meer dan samen muziek maken.

   

Een toevallige ontmoeting

Het begon een jaar of zes geleden met een toevallige ontmoeting op een verjaardagsfeest in Chicago. JR zocht nog een violist voor de live uitvoering van zijn You’ve Always Meant So Much to Me album; Esther was toen al en is nog steeds een begenadigd violiste. Een afspraak was snel gemaakt en een aantal weken later stonden beide muzikanten, samen met een fors aantal vakbroeders, op een bijzondere locatie, de Bohemian National Cemetery in Chicago. Niet tussen de grafzerken, zoals een persbericht uit die tijd fijntjes laat weten (‘wij zijn geen freaks of monsters’) maar in het Mausoleum aan de rand van de begraafplaats. Het klikte. En in de loop der jaren groeide de vriendschap tussen de boomlange JR Robinson en de bijna twee koppen kleinere Esther Shaw, uit tot een hechte verbintenis. Zowel op als buiten het podium.

Klein, eigenwijs poppodium

Dat podium staat vanavond in een van de buitenwijken van Utrecht en dat heeft zo zijn voordelen. Uitstekend bereikbaar zowel met de trein (station Utrecht-Zuilen ligt voor de deur), de bus als eigen vervoer. Gratis parkeren voor bezoekers die met de auto komen en geen last van buren die een hekel hebben aan lawaai. Bovendien heeft het gebouw een flink aantal volledig ingerichte oefenruimtes, een professionele opnamestudio, een pop-opleiding en een café met op donderdag t/m zondag een warme hap. En natuurlijk dat kleine, eigenwijze poppodium voor maximaal 150 bezoekers. Vanavond iets minder, maar het is gezellig druk.

 

Experimenteel, met mix van andere invloeden

Dat WH zelfs een kleine zaal als de dB’s niet weet uit te verkopen is eigenlijk wel opmerkelijk. Het duo geeft slechts twee concerten in Nederland en heeft inmiddels een trouwe schare volgelingen opgebouwd. Aan de andere kant verbaast het ook JR Robinson zelf niet dat zijn muziek voor het grote publiek misschien te ingewikkeld, te vreemd en moeilijk te plaatsen is. Welke omschrijving het beste bij zijn muziek past? “Waarschijnlijk experimenteel, met invloeden uit een flink aantal andere stromingen”, legt JR uit. “Er zitten elementen in vanuit de ambient scene, maar ook vanuit metal hoek, de folk hoek en drone muziek. Stop dat in een blender en je hebt de muziek van WH anno 2019 wel zo ongeveer te pakken.” 

Weg met het hokjesdenken

Dat een dergelijke mix bij het publiek tot verwarring kan leiden erkent ook JR, maar denken in hokjes is aan hem niet besteed. “We klinken als WH en willen beslist niet het etiket van bijvoorbeeld ‘doom band of ‘metal band’, opgeplakt krijgen. Alles liever dan dat denken in hokjes. Ik heb liever dat mensen mij of onze muziek niet begrijpen, dan dat het voorspelbaar wordt. Voor mij is het een soort erezaak. Hier ben ik, dit is wat we doen. Heb je er geen affiniteit mee? Jammer, maar daar kan ik mee leven”. “Bovendien”, zo vult Esther aan, “zie ik bij onze optredens vooral mensen die zich willen laten verrassen. Mensen die bereid zijn zich open te stellen voor iets nieuws. En ook al is het dan misschien niet helemaal hun ding, dan nog hopen we dat ze in elk geval een leuke avond hebben.”

 

De weg naar hel en verdoemenis

Centraal deze avond staat het album The Alone Rush dat op 13 april 2018 verscheen op het Thrill Jockey label en dat integraal wordt uitgevoerd. Van het openingsnummer A 300 Year Old Slit Throat tot het titelnummer waarmee het album wordt afgesloten. Zeven langzaam voortploegende songs met weinig opwekkende titels als Descent Into Blindness en Covered in Blood from Invisible Wounds. Zeven nummers over de donkere kanten van het leven. Zeven nummers over de weg die onvermijdelijk uitkomt bij hel en verdoemenis, ook al vertelt JR Robinson in het interview dat ik met hem had dat hij zich weinig kan voorstellen bij ‘leven na de dood’, inclusief het bestaan van zoiets als een hel. Wat dat betreft is Esther is iets minder zeker van haar zaak….

 

Light Falls

Tijd voor de toegift, hoewel het even duurt voordat het publiek doorkrijgt dat er na deze The Alone Rush nog tijd is voor een extra portie ‘experimental’. Nadat JR Robinson vanaf het podium zijn (in eigen woorden) meer getalenteerde wederhelft heeft uitgenodigd om haar plaats achter de merchandise tafel te verwisselen voor het podium is er tijd voor nog een nummer. Where Have You Been My Lovely Son? van het album Light Falls uit 2016. Een half fluisterend, half praatgezongen epos over de verloren gegane band met zijn zoon. Op het album wellicht wat monotoon en ‘meer van hetzelfde’, in de live uitvoering van vanavond prachtig opgebouwd naar een geweldige climax. Een geweldige afsluiter.   

Tekst en foto’s:  Herman Sixma