Canadese singer-songwriter toont zich muzikaal ‘zwaargewicht’
Terwijl in de grote zaal van Doornroosje met de Belgische formatie Oscar and the Wolf een volledige band op het podium staat vindt vanavond in de kleine zaal van het Nijmeegse poppodium een optreden plaats van een eenling met een gitaar die qua intensiteit en volume weinig onderdoet voor een voltallige band. De Canadese singer-songwriter Matt Andersen is een muzikaal ‘zwaargewicht’ die met zijn virtuoze gitaarspel en expressieve stemgeluid prima in staat is een optreden alleen te dragen.
Op een avond als deze bewijst Doornroosje dat het met deze nieuwe locatie gelijktijdig meerdere optredende bands en artiesten kan huisvesten zonder dat dit elkaar hoeft te bijten. Indien nodig weet men de zogeheten Paarse Zaal zelfs subtiel te verkleinen (met een groot zwart gordijn) om zo een intiemere sfeer te scheppen. Voor wat betreft vanavond is men daar met het optreden van Matt Andersen goed in geslaagd.
Na een verdienstelijk voorprogramma van de eveneens uit Canada afkomstige singer-songwriter Seb Black is het podium voor Matt Andersen die meteen uitpakt met onder meer het prachtige I Lost My Way, afkomstig van zijn bijzonder fraaie en meest recente album Weightless. In het daaropvolgende en meer bluesy I Play The Fool For You laat Andersen horen ook goed uit de voeten te kunnen met het spelen van de slide-gitaar.
Met zijn imposante voorkomen, subliem gitaarspel en overweldigende stemgeluid weet Andersen stijlen als rock, blues, country, soul en zelfs gospel een ongekende intensiteit en dynamiek mee te geven. Dit doet hij vanavond op lekkere up-tempo en catchy nummers als Let You Down maar zeker ook in meer ingetogen ballades als Let’s Go To Bed en Between The Lines. Hetzelfde geldt voor het gevoelige en voor een vriend geschreven Coal Mining Blues, titelnummer van het album uit 2010.
Als Andersen het publiek laat weten dat het volgende nummer één van zijn favoriete songs is speelt hij daarop een geweldige uitvoering van Bill Wither’s Ain’t No Sunshine waarbij hij met een indrukwekkende uithaal laat horen over een enorme inhoud en krachtig stemgeluid te beschikken. Daarna geeft Andersen met het soulvolle My Last Day antwoord op de vraag wat te doen op de allerlaatste dag van je bestaan. Gevolgd door het al even fraaie Home Sweet Home.
Dat Andersen ook een virtuoos gitarist is bewijst hij vanavond onder meer in het meer blues georiënteerde Round And Round en het afsluitende en meeslepende Devil’s Bride. Van een ongekende schoonheid is zeker ook Andersen’s versie van Curtis Mayfield’s People Get Ready. Verrassende toegift van vanavond is een prachtige uitvoering van het door Kris Kristofferson geschreven en door Janis Joplin groot gemaakte Me & Bobby McGee.
Daarmee is duidelijk dat de muziek van Andersen zich niet in een hokje laat stoppen. Deze grote meneer is één en al muziek. Na deze singer-songwriter meermaals solo te hebben zien optreden ben ik ook wel benieuwd naar een show van deze geweldenaar met band. Zeker als je de tot nu toe uitgebrachte albums in ogenschouw neemt waarop een voltallige band met achtergrondzangeressen en zelfs blazers hoorbaar is.
Foto’s: Rijno Boon Photography
