Helemaal terug van weggeweest; nu het publiek nog
Wat zal er anders zijn? En wat is hetzelfde gebleven? Met deze twee vragen in mijn achterhoofd ben ik onderweg naar het concert van Roald van Oosten en zijn band, vanavond in poppodium Hedon te Zwolle. Vier weken geleden zag ik Van Oosten voor het eerst sinds jaren weer eens aan het werk in Kasteel Baexem. Dat was op een rustige zondagmiddag in een zaaltje dat eigenlijk niet geschikt is voor live-muziek. En met een publiek dat nauwelijks weet wie Roald van Oosten is, of bij de naam ‘Caesar’ reageert met ‘je bedoelt die Romeinse generaal en staatsman?’. Zou alles vanavond in Zwolle anders zijn?
Gelijk maar de slotconclusie: nee, niet alles is anders. De speellijst van Roald van Oosten en zijn band vanavond in Hedon overlapt voor een flink deel de set-list in Baexem. Ook de tempowisselingen en bliepjes zijn nog steeds prominent aanwezig en de samenzang klinkt nog steeds lekker. Wat helaas ook niet is veranderd is de buitengewoon magere opkomst. Niet meer dan zo’n vijfentwintig mensen hebben de moeite genomen om vanavond deze ex-voorman van Caesar (‘ik noem het zelf Caesar 2.0’) live aan het werk te zien. Bedroevend weinig voor deze rasmuzikant en muzikale duizendpoot.
Meer vlieguren
Dan maar de meest opvallende verschillen. In de eerste plaats betreft dat de entourage van het optreden. Het geluid is prima en mooi in balans. En kijkend naar het podium besef je pas hoeveel een mooie belichting toevoegt aan een show. Wat ook verschilt is de opstelling van de band; Roald van Oosten uiterst rechts, Bart Hoevenaars (gitaar, zang) helemaal links en daartussen, wat meer op de achtergrond, Frank van Roessel (basgitaar) en drummer Dave Menkehorst. En tenslotte blijken wat meer vlieguren in de afgelopen maand de band alleen maar beter te hebben gemaakt. Het klinkt allemaal net wat strakker, net wat meer uitgekristalliseerd.
Van de dertien nummers die vanavond worden gespeeld zijn er tien afkomstig van het recent verschenen ‘Oh Dark Hundred’. Daarnaast komt wat ouder werk uit de Caesar-periode voorbij, zoals Victims of Mars (‘No Rest For The Alonely’, 1998) en Lives Of Mary Lane (‘Caesar’, 2003). Werk dat naadloos past bij de nummers van het nieuwe album. Maar hoezeer de band ook zijn best doet, het publiek blijft wat apathish achterin het kleine zaaltje hangen. ‘Eens kijken of jullie het aandurven om wat stappen naar voren te doen, want we staan hier naar een soort zwart gat te kijken’, klinkt het halverwege de set vanaf het podium. Aarzelend schuifelt een enkeling een klein stapje naar voren.
Napraten
Na afloop praat ik bij de merchandise tafel nog even na met Roald van Oosten. Over het komend festivalseizoen (‘Leuk, binnenkort naar Vlieland voor Here Comes The Summer’), over het verschil tussen zijn Caesar-periode en zijn eigen band (‘Het lijkt alsof ik nu meer mijn eigen gang kan gaan’), over het vinden van een balans tussen ‘perfectie’ en ‘dingen laten gaan’ (‘Het publiek merkt het waarschijnlijk niet, maar ik kan me inwendig nog steeds gruwelijk ergeren aan kleine dingetjes die misgaan’) en over zijn toekomstige plannen (‘Ik ben voor het theater bezig met de mensen van Orkater, fascinerend’). Fijn dat Roald van Oosten weer helemaal terug is. Nu het publiek nog.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
