Little Waves 2018

Afwisseling troef op zesde editie Little Waves

‘Op een haar na uitverkocht’ klinkt het uit de mond van de organisatie, als ik vraag naar de belangstelling voor deze zesde aflevering van het Little Waves voorjaarsfestival in Genk, België. En terecht, want de verscheidenheid aan leuke en interessante optredens is groot. Kennis maken met nieuwe namen, wegdromen bij oudgedienden. Natuurlijk, er is altijd wel wat te zeuren, zoals over het blokkenschema of de geschiktheid van een theaterzaal voor popconcerten. Maar daartegenover staan dan weer de uitstekende organisatie en catering. Ach, Little Waves is gewoon genieten van bijzondere muziek in de bijzondere omgeving van een voormalige kolenmijn.

Dat de organisatie wel degelijk oog en oor heeft voor de opmerkingen van bezoekers blijkt bij een blik op de podia. Ten opzichte van Little Waves 2017 is het AFF (Absolutely Free Festival) podium voor Belgisch talent verplaatst naar een eigen zaaltje, waardoor het geluid niet meer storend is voor de andere optredens. En er is een nieuw podium bijgekomen, de Compressorenhal. Het is even zoeken naar de juiste weg, maar dan heb je ook wat. Een prachtige, industriële ruimte waar wat verval – losse tegels, gebroken ramen – net dat kleine beetje extra sfeer geeft. Maar we starten vanavond om 18:45 gewoon bij het hoofdpodium met de Amerikaanse band Blitzen Trapper.

Alle kanten op met Blitzen Trapper

De originaliteitsprijs voor onderscheidende muziek zullen de mannen van Blitzen Trapper waarschijnlijk nooit uitgereikt krijgen. Doe je ogen dicht en je zou zweren dat niet Eric Earley maar Bruce Springsteen op het podium staat bij songs als Nights Were Made For Love, waarmee om 18:45 uur wordt afgetrapt, en Not Your Lover dat als vijfde op de speellijst staat. Op andere momenten klinkt de band met Marty Marquis op zijn eigen toetseneilandje weer als Grandaddy. Kortom, met het 5-koppige Blitzen Trapper gezelschap op het hoofdpodium vliegt de muziek alle kanten op. Is dat erg? Nee hoor, zolang het maar lekker klinkt. En dat doet het.

De onderkoelde humor van Mick Flannery

Mick Flannery komt uit Ierland. Dat hoor je aan zijn rauwe, in whiskey gedrenkte stem en Ierse accent. Dat zie je aan zijn podiumpresentatie, waarbij opsmuk en kapsones ontbreken. Hier staat een singer-songwriter pur sang, die het moet hebben van zijn liedjes. Achter de piano of staand met zijn gitaar. Mooi uitgelicht in de aan weerszijden van het podium opgestelde spotlights. Geen malle fratsen maar mooie songs over onrechtvaardigheid en ongelijkheid. En af en toe wat droge Ierse humor, bijvoorbeeld in de aankondiging van een van zijn nummers. ‘This is an anti-capitalist song I wrote. I will be selling it after the show; for capital of course….’.

Douglas Firs met vooral nieuw werk

Wat is het heerlijk als twee optredens die je graag wilt zien precies aansluiten. Vanuit de theaterzaal even de centrale hal oversteken en we komen bij het hoofdpodium, waar Douglas Firs het publiek een uur lang trakteert op vooral nieuw werk van hun derde album Hinges Of Luck, dat op 13 oktober 2017 verscheen bij Excelsior Records. In 2013 stond de band onder van GertJan Van Hellemont op de eerste editie van Little Waves, vanavond dus in de reprise. Met veel nummers, geschreven op een roadtrip door Canada en de Verenigde Staten door een twintiger die voor zijn gevoel op het kruispunt van zijn leven staat. Welke kant gaat het op? Voorlopig de muzikale kant, alhoewel GertJan moet uitkijken dat hij zichzelf niet te veel op de voorgrond zet.

Outer, zondagavondmuziek op zaterdag

We laten Douglas Firs rustig verder filosoferen om de laatste nummers mee te pikken van alweer zo’n nieuwe Belgische belofte. Outer, het project van Tom Soetaert die op het AFF- podium wordt bijgestaan door Nicolas Delépine, Arne de Tremerie en Wanthanee Wadngam. Denk aan IJsland met zijn verstilde natuur en desolate landschappen, waar Tom heen vluchtte toen hij het drukke Gentse leven in 2016 even helemaal zat was. Denk aan piepjes en bliepjes, denk aan een waterval aan klanken die eeuwig doorgaat. Zondagavondmuziek, maar vandaag sfeervol gebracht op zaterdagavond. Hun eerste single Eyja verscheen op 26 oktober 2017; er wordt gewerkt aan een debuutalbum dat dit najaar moet verschijnen. Outer, een naam om te onthouden.

Met Bonfire Lakes rond het haardvuur

Door naar het voor mij eerste optreden in de Compressorenhal. Naar Bonfire Lakes, met muziek die klinkt zoals de naam van de band. Americana uit Belgisch Limburg, waarbij het knisperen van een brandend haardvuur nooit ver weg, net als de geur van geroosterde marshmellows. Twee jaar geleden won de band de singer-songwriterswedstrijd van Little Waves en vandaag krijgt men in afgeslankte vorm – van het 6-koppige gezelschap passen er maar vier op het kleine, geïmproviseerde podium – de gelegenheid het recent verschenen debuutalbum Leaves voor te stellen aan het publiek. Zij noemen het zelf een afscheidsalbum, maar wel eentje die smaakt naar meer.

De branie van The Academic

Het mooie van een festival als Little Waves is de afwisseling van muziekstijlen waarmee kan worden kennisgemaakt. Van de kampvuursessie met Bonfire Lakes, naar de springerige braniepop van de The Academic. Niks wetenschappelijke benadering van de muziek zoals de naam wellicht zou doen vermoeden. Gewoon gaan met die banaan in de stijl van de Strokes, the Wombats en Circa Waves. Ongecompliceerd muziek maken, hier en daar een vette knipoog naar bijvoorbeeld een band als Franz Ferdinand en je niet echt bekommeren om het hebben van een eigen stijl. De tijd zal leren of deze nog jonge honden het ook echt gaan maken.

Luisteren en wegdromen bij Mercury Rev

Vooraf kun je de vraag stellen of het wel past, een optreden van Mercury Rev in de statige theaterzaal, met zijn pluchen zetels en sfeervolle belichting. Zeker, de muziek van deze Amerikaanse band heeft altijd al iets theatraals gehad, maar vanavond bij het 20-jarig jubileum van hun doorbraakalbum Deserter’s Songs in een speciale akoestische setting valt alles op zijn plek. De nummers van dit album, de verhalen tussendoor van Jonathan Donahue, het omlijstende toetsenwerk van Jesse Chandler, de venijnige gitaar- en mondharmonicaklanken van Grasshopper die eigenlijk Sean Mackowiak heet. Terecht een van de headliners van deze aflevering van Little Waves.

Holly Miranda kan de hele wereld aan

Ondanks dat Mercury Rev in de Theaterzaal prachtig klinkt, willen we ook graag nog een aantal nummers meepikken van het optreden van Holly Miranda in de Compressorenhal. Eerlijk gezegd hadden we voor dit optreden nog nooit van deze eigenzinnige dame, die opgroeide in Detroit en op 16-jarige leeftijd verhuisde naar New York, gehoord. En dat geldt ongetwijfeld voor meerdere bezoekers van Little Waves 2018. Maar wat een aangename verrassing. Rauwe girlpowerpop, van een dame die weet wat ze wil en geen concessies doet. Bijgestaan door Maria Eisen op saxofoon en Jonathan Ulman op drums horen we vooral nummers van haar meest recente, in 2018 uitgebrachte album Mutual Horse.

Tamino, uit en thuis op een avond

Terug bij het hoofdpodium voor de laatste grote naam op de affiche. Samen met een leger van vooral vrouwelijke fans, die ruim voor aanvangstijd een plaats aan de rand van het podium hebben veroverd. Want het gaat snel met Tamino. Ruim een jaar geleden nog een beginnend talent, inmiddels in België opgeklommen naar welhaast een sterrenstatus. En bij deze status hoort het jachtige bestaan van een ster en dus deze avond twee optredens. Eerst een show in Eindhoven bij het Naked Song 2018 festival en vervolgens snel door naar Genk voor Little Waves 2018. En eerlijk is eerlijk, het is hem nauwelijks aan te zien en te horen. En dus klinkt het zoals altijd: mooi en sfeervol.

Met Slumberland stuiterend de nacht in

Op weg naar de garderobe is het ruw wakker worden bij het betreden van het zaaltje van het AFF-podium. Aan weerszijden van het podium twee straffe drummers – Frederic Meulyzer, die iemand wellicht zou kunnen kennen van het Hamster Axis Of The One-Click Panther gezelschap, en Alfredo Bravo, bekend van de band Flying Horseman – en in het midden achter een soort helse machine, multi-instrumentalist Jochem Baelus. We zien er horen: haardrogers, verwrongen breinaalden, haspels, super 8 projectoren, een Husqvarna naaimachine en heel veel meer. En ja, Jochem speelt ook nog gitaar….. Het is hard, het is repeterend, het is fascinerend. En dus gaan we stuiterend de regenachtige Genkse nacht in. Little Waves 2018 zit er weer op.