In gesprek met blues(rock) gitarist Walter Trout 
De verrassende en glorieuze come-back van de legendarische blues(rock) gitarist Walter Trout op de internationale podia mag gerust een klein wonder genoemd worden. In 2014 kijkt Trout de dood letterlijk in de ogen als doktoren vaststellen dat zijn leven alleen gered kan worden door een levertransplantatie. Op dat moment gaat niemand er vanuit, ook Trout zelf niet, dat hij ooit nog op het podium zal staan.
Maar als Trout medio 2014 met succes een levertransplantatie ondergaat staat hij tot ieders verrassing op 15 juni 2015 voor het eerst weer op het podium in de Royal Albert Hall in Londen. Daarna begint hij aan zijn grote I’m Back wereldtournee en brengt hij met ‘Battle Scars’ een album uit waarop hij openlijk reflecteert op zijn intense doodstrijd en uiteindelijke herstel.
In 2015 neemt Walter Trout in Club Ziggo in Amsterdam de prestigieuze Sena European Guitar Award in ontvangst en een dag later staat hij op het podium van Koninklijk Theater Carré waarvan de live-opnames zijn vastgelegd op het op 17 juni 2016 verschenen album ‘ALIVE in Amsterdam’. In 2016 staat hij met onder andere Billy F Gibbons (ZZ Top), Robben Ford en Lance Lopez met het all-star project The Super Sonic Blues Machine op de eerste editie van het Holland International Blues Festival in Grolloo.
Inmiddels tourt Walter Trout bijna onophoudelijk de wereld over en vindt hij naast zijn eigen shows ook nog de tijd en de energie om samen met The Super Sonic Blues Machine op te treden. Voor ons reden genoeg om opnieuw met hem in gesprek te gaan.
Aanvankelijk zou dit interview voorafgaand aan zijn optreden als afsluitende headliner op festival Ribs & Blues plaatsvinden maar als het gezelschap bij het hotel arriveert hoor ik van tourmanager Andrew Elt dat ze net met vertraging uit Rusland zijn gekomen en Trout even moet rusten voor dat hij aan zijn optreden begint.
Als we elkaar later op de avond opnieuw bij het hotel treffen kan ik Walter Trout alsnog de nodige vragen voorleggen in een uiteindelijk ruim twee uur durend gesprek waarin naast het bespreken van serieuze zaken gelukkig ook ruimte is voor de nodige grappen en grollen.
Op het moment dat we samen met Trout plaats nemen achter een tafel op het terras van hotel Westcord in Raalte is het ijs meteen gebroken als we hem naar één van zijn bandleden horen roepen: “Shit man, I left my stroopwafels in my room last night.” Toeval wil namelijk dat wij voor hem een kleine attentie hebben meegenomen in de vorm van stroopwafels.
Ik begrijp dat je net uit Rusland komt. Heb je daar met je band opgetreden of met The Super Sonic Blues Machine?
“Klopt, ik kom net uit Rusland en heb daar opgetreden met The Super Sonic Blues Machine.”
Oke, hoe was dat? En met wie stond je op het podium?
“De show in Rusland was te gek. Ik stond daar op het podium met Johnny Lang en Lucky Peterson.”
The Super Sonic Blues Machine bestaat toch uit Billy Gibbons, Robben Ford, Lance Lopez en jouw persoon? Vorig jaar zag ik jullie in deze samenstelling nog op het Holland International Blues Festival in Grolloo.
“The Super Sonic Blues Machine is een all-star project in een wisselende samenstelling. Op het Holland International Blues Festival bestond de band verder ook uit bassist Fabrizio Grossi, drummer Kenny Aronoff en toetsenist Alessandro Alessandroni en dat is echt een meester. Alessandro heeft meegespeeld op alle albums van Whitney Houston en is tien jaar de musical director geweest van Nathalie Cole. Onlangs is hij nog op tournee geweest met Stevie Wonder en hij is assistant director van de Stockholm Symphonie. Dat is dus echt een grote meneer”
In tegenstelling tot de recente show in Doornroosje in Nijmegen zien we hier op Ribs & Blues een andere bassist in de band. Hoe zit dat? En wie is deze bassist?
“Onze bassist Johnny Griparic is even uit de ‘running’ vanwege persoonlijke omstandigheden. In zijn plaats speelt nu John Avilla. En dat is weer de broer van onze toetsenist Sammy Avilla.”
Ik zag hem net aan het werk op het podium van Ribs & Blues en moet zeggen dat ik onder de indruk was. Wat een geweldige bassist.
“John Avilla is echt een fantastische bassist die al met veel grote artiesten heeft gespeeld en samengewerkt waaronder ook Neil Young en Steve Vai.”
Je zoon Jon Trout gaat regelmatig met je mee op tournee maar ik zie dat hij er vandaag niet bij is.
“Jon gaat inderdaad vaak met me mee en bij die gelegenheden nodig ik hem altijd uit op het podium om samen een paar nummers te spelen. Ik heb hem wel gevraagd om mee te gaan maar hij was druk met zijn eigen Jon Trout Band.”
Je zoon Jon is zelf ook een zeer verdienstelijk gitarist. Ik neem aan dat jij hem gitaar hebt leren spelen.
“Ik begrijp dat dit voor de hand liggend is, maar eigenlijk is hij wat dat betreft toch vooral een autodidact. Vanaf zijn achtste ontwikkelde hij een serieuze interesse voor muziek en was daarbij in eerste instantie gericht op het drummen. Pas later kwam ook de gitaar in beeld.”
Wat vind je er trouwens van dat hij in de voetsporen van zijn vader treedt?
“Daar heb ik geen problemen mee. Als hij met zijn hart kiest voor de muziek, vind ik dat prima. Als hij maar niet, zoals ik vroeger, zijn hoofd verliest in drank, drugs en vrouwen.”
Heb je nog meer kinderen? En zijn dit ook muzikanten of gitaristen?
“Ik heb drie kinderen. Jon, Mike (20) en Dylan (15) en ze doen allemaal iets met muziek. Mike is drummer en gitarist. En Dylan is een hele goede drumleraar. Ze doen trouwens ook dingen samen onder de naam “The Trout Brothers Band.”
Het is echt ongelofelijk dat je een jaar (!) na je zware levertransplantatie en het daaropvolgende herstel al weer op het podium stond in de Royal Albert Hall in Londen. Daarna begin je aan je I’m Back World Tour, gevolgd door de ‘ALIVE European Tour’ en sindsdien ben je bijna onophoudelijk aan het touren. Hoe doe je dit allemaal?
“Dit is ook ongelofelijk, maar ik kan alleen maar zeggen dat het live spelen mij zo ontzettend veel energie geeft. Ik krijg zo veel terug van het publiek en de fans en ben daar zeer dankbaar voor. Zij geven mij zo veel energie. Ik wil dan ook niets liever dan op het podium staan, spelen voor mijn fans en mij helemaal geven.”
Ik kan mij wel voorstellen dat je bepaalde dingen nu anders doet en meer op je gezondheid let. En bijvoorbeeld meer rust pakt tussen shows door.
“Natuurlijk probeer ik daar nu meer op te letten en zo nu en dan plan ik wat vaker een vrije dag in. Maar over het algemeen is het toch vooral spelen, heel veel spelen.”
‘Voor wat betreft touren en het leven ‘on the road’ ben ik gevormd en hard geworden in mijn tijd bij John Mayall & The Bluesbreakers’
Naast de vele optredens moet je tijdens een tour ook veel reizen. Zijn er nog andere dingen die je nu anders doet dan voorheen?
“Ik pak ook wel mijn rustmomenten voor of na een show. Vanmiddag heb ik ook even geslapen voor het optreden op Ribs & Blues. Maar als ik dan op het podium sta krijg ik een enorme energie boost en ga ik helemaal los. Daarna kan ik wel erg vermoeid zijn en moet ik weer mijn rust pakken.”
Inmiddels ben je al geruime tijd weer volop aan het touren en doe je naast je eigen shows ook nog het nodige met de Super Sonic Blues Machine.
“Dat klopt. Alles bij elkaar betekent dit veel touren en spelen, maar hetgeen ik doe met de Super Sonic Blues Machine is ook ‘a lot of fun’. En vergis je niet, ik heb gespeeld met John Mayall & The Bluesbreakers en in die tijd ben ik gevormd en hard geworden. Die man spant de kroon wat betreft touren en het leven ‘on the road’. Dat is echt ongelofelijk. Met hem deden we uitgebreide internationale tours met vele tientallen shows op ’n rij en nagenoeg geen vrije dagen. Met The Bluesbreakers deden we tours waarbij we 58 steden aandeden in 60 dagen. Dat was de werk-ethiek van John Mayall. En ik geloof dat dit op zijn 83ste nog steeds zijn manier van werken is (haha).”
‘Sonny Landreth is dé allergrootste slide-gitarist op deze planeet.
Wat die man kan op slide-gitaar is echt niet van deze wereld’
Nu heb je het over John Mayall, maar je maakte ook deel uit van Canned Heat en hebt gespeeld en samengewerkt met grote artiesten en gitaristen waaronder ook BB King, John Lee Hooker, Luther Allison, Big Mama Thornthon, Joe Bonamassa en vele anderen. Een andere naam die mij opviel is die van soullegende Joe Tex. Hoe zat dat?
“De samenwerking met Joe Tex stelde niet zo veel voor hoor. Dit is ook beperkt gebleven tot een paar keer. Ik weet nog wel dat het hard werken was en ik een keer na een aantal shows maar veertig dollar uitbetaald kreeg van mr. Tex. En dit bleek nog vals geld te zijn ook (haha).”
Je hebt ook gewerkt met slide-gitarist Sonny Landreth
“Ja man, het werken met Sonny is altijd te gek. Sonny Landreth is voor mij echt dé allergrootste slide-gitarist op deze planeet. Wat die man kan op slide-gitaar is echt mindblowing en niet van deze wereld. Dat heb ik hem ook zo vaak laten weten, maar Sonny is zo bescheiden en voelt zich zelfs ongemakkelijk als je dit over hem zegt.”
In 2015 werd je uitgeroepen tot winnaar van de prestigieuze Sena European Guitar Award. Bij die uitreiking in Club Ziggo in Amsterdam kreeg je ook een nieuwe gitaar. Speel je wel eens met deze gitaar?
“Nee, eigenlijk niet. Het gewicht van die gitaar is voor mij nu ook te zwaar om te hanteren. Weet je, in de jaren voordat bekend werd dat ik die ziekte onder de leden had was ik steeds vaker erg vermoeid en duizelig en kostte het mij veel moeite om op te treden of zelfs maar gitaar te spelen. Ik had ook kramp aan mijn vingers en tijdens het spelen kreeg ik ook steeds meer pijn aan mijn nek en arm. Ik dacht toen nog dat dit gewoon te maken had met het feit dat ik ouder werd en dat dit de prijs was die ik betaalde voor een zwaar leven als muzikant. Maar na verloop van tijd werd dit steeds erger.”
Op welke gitaar speel je de laatste jaren?
“Ik ben sowieso geen man van tientallen gitaren. Als ik een gitaar heb waarmee ik mij één voel, blijf ik trouw aan deze gitaar en heb ik daar een innige en liefdevolle relatie mee. Met Song For My Guitar heb ik ooit als ode ook een nummer geschreven voor mijn gitaar. Ik speel de laatste jaren op een speciaal gemaakte gitaar maar daarvoor heb ik tientallen jaren op dezelfde gitaar gespeeld.”
Wat kan je ons vertellen over de gitaar waar je de laatste jaren op speelt.
“De body van de gitaar waar ik nu alweer zo’n acht of negen jaar op speel is van balsahout, dat is een lichtere houtsoort. De hals is van een Fender Stratocaster en de pickup is een Seymour Duncan.”
‘Als ik een gitaar heb waarmee ik mij één voel
ga ik daar een liefdevolle relatie mee aan’
Door de jaren heen hebben jouw muziek, nummers en teksten mij vaak door periodes van pijn, verdriet en persoonlijk verlies geloodst. Zeker op momenten dat ik dit het hardst nodig had ging de volumeknop op 10 en bood jouw muziek mij kracht en troost. Daarvoor wil ik je oprecht bedanken.
“Wat mooi dat je dit zegt. Hiermee raak je wat mij betreft de essentie van muziek. Dit is nou precies waar het voor mij om gaat. Daarom maak ik muziek en om die reden sta ik het liefst op het podium om te spelen voor mensen die kracht putten uit mijn muziek. Dit geeft mij ook weer energie en kracht. Dat is een wisselwerking. Als ik hoor dat mensen troost en kracht putten uit mijn muziek, is dat de meest waardevolle en betekenisvolle feedback die ik maar kan krijgen. Daar kan geen enkele review of wat dan ook tegenop.”
‘Daniel vond in mijn muziek uiteindelijk de troost en kracht om verder te leven na de aanslag in de Bataclan’
“In dat verband kreeg ik een mail van Daniel uit Oostenrijk die samen met zijn vriendin aanwezig was in de Bataclan in Parijs. Bij die afschuwelijke aanslag is hij levensgevaarlijk gewond geraakt en hij heeft daar uren tussen de doden en gewonden gelegen terwijl de terroristen met hun machinegeweren een bloedbad aanrichtten. Hij heeft al die tijd het geschreeuw gehoord van mensen in doodsangst tot hij uiteindelijk bevrijd werd en in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht kon worden.”
“Na deze traumatische gebeurtenis raakte Daniel emotioneel volledig afgestompt en wilde hij niet verder leven. Maar uiteindelijk vond hij in mijn muziek en teksten, op met name het album ‘Battle Scars’, de troost en kracht om het leven weer op te pakken. Als ik dat terug krijg, grijpt mij dat enorm aan. Dat is het allermooiste compliment wat ik mij kan wensen. Dit is belangrijker dan wat dan ook. Dat is voor mij de essentie van muziek. Dat is waarom ik muziek maak. Mijn vrouw Marie heeft over het verhaal van Daniel trouwens een aangrijpend artikel geschreven: ‘How Music Healed Me After The Paris Attacks’. Dit artikel is eerder gepubliceerd op de Amerikaanse nieuws- en opinie website The Daily Beast.”
Tekst: Rick Warner || Photos: Rijno Boon Photography
Foto review Walter Trout Ribs & Blues
‘How Music Healed Me After The Paris Attacks’ – Marie Trout – The Daily Beast (22-3 -2016)
Interview Walter Trout (november 2015)
